Το υπέροχό μου διαζύγιο και Το δάνειο

Την Τρίτη 30 Ιουνίου, δόθηκε στο Θέατρο Χυτήριο συνέντευξη τύπου για τις παραστάσεις "Το Δάνειο" και "Το υπέροχό μου διαζύγιο".

"Το Δάνειο" του Ισπανού συγγραφέα Τζόρντι Γκαλθεράν είναι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Στους δύο ήρωες του έργου βλέπουμε το Δημήτρη Μυλωνά και το Σωτήρη Χατζάκη.  Οι πρωταγωνιστές είπαν τα ακόλουθα...

Σωτήρης Χατζάκης: Υποδύομαι έναν τραπεζικό ο οποίος ξέρει πολύ καλά τα τεχνοκρατικά και τα τραπεζικά, αλλά δεν έχει ιδέα από την ζωή με αποτέλεσμα να μη δίνει ένα μικρό δάνειο που του ζητάει ένας απελπισμένος άνθρωπος, ο οποίος έχει κομμένο τηλέφωνο και το σπίτι του είναι χάλια. Και μιλάμε για το ποσό των 3000€. Είναι ένας άνθρωπος αποσυνάγωγος, όπως είναι σήμερα πολλοί άνθρωποι στην κοινωνία μας μετά την κτηνωδία των τριών μνημονίων. Έρχεται λοιπόν να ζητήσει το δάνειο ο άνθρωπος και ο άλλος επηρμένος και οχυρωμένος όπως είναι πίσω από την τεχνοκρατικη του θωράκιση, αρνείται. Αρνείται για λόγους τυπικούς, ενώ έχει τη δυνατότητα να το δώσει. κι ο άλλος πάνω στην απελπισία του του λέει "θα αποπλανησω τη γυναίκα σου". Από εκεί και πέρα ξεκινάει μία ξέφρενη κωμωδία.

Το έργο είναι η μύηση ενός τεχνοκράτη στο να μάθει να ζει μέσα από την οδύνη και τη δυστυχία στην οποία θα φτάσει με μαθηματική ακρίβεια λόγω της τεχνοκρατικής του εμμονής. Γιατί έχουμε πει πολλές φορές, το επιχειρείν χωρίς την πνευματικότητα είναι ένα μηχανηστικό τέρας το οποίο θα καταπιεί και τους εμπνευστές του. Αυτό το έργο, αυτή τη στιγμή, είναι απολύτως χρήσιμο καθώς γίνονται ηλεκτρονικοί πληστειριασμοί.

Ο κόσμος θα έρθει να δει μία αμιγώς κωμική παράσταση. Η κωμωδία ωστόσο έχει πάντοτε τραγικά ωρυκτά.

Θέλω να σας πω και κάτι πιο προσωπικό. Εδώ, στο Χυτήριο ξεκίνησα με το "Σκοινοβάτη" του Ζενέ το 2000, με τη Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου και το Μιχάλη Μυτρούση. Και τώρα έρχομαι εδώ μετά από τόσα χρόνια, με μία πολύ μεγάλη συγκίνηση, να παίξουμε εδώ έξω που τότε ήταν γκαράζ. Το Χυτήριο ειναι πολύ ωραίος χώρος, πολύ δροσερός το βράδυ και ας πείτε στον κόσμο ότι κάθεται αραιά. Δεν θα κινδυνεύσει κανείς. Δεν θα είναι ο ένας πάνω στιν άλλον, ούτε θα έχει διάλειμμα για να μην συνωστίζεται ο κόσμος στο bar του θεάτρου. Θα είναι μία παράσταση στην οποία εγώ και ο Δημήτρης Μυλωνάς θα παίζουμε σαν προτεστάντες, δηλαδή σε μία απόσταση. (γελάει) Εκείνο για το οποίο θέλω να εκφράσω την οδύνη μου ως τελευταία σκέψη πάνω στο Θέατρο και τον κορωνοϊό, είναι ότι διάφορα δόγματα εξουσίας, πολιτική, θρησκεία, οικονομία ακόμα και η οικογένεια συντόνιζαν με σφοδρότητα μία επίθεση εναντίον του σώματος, ενοχοποιώντας το. Και ξαφνικά εκεί που δίνουμε αγώνα να υπάρχει αυτοδιάθεση και απενοχοποίηση του σώματος, έρχεται μία παγκόσμια δικτατορία του ιού να μας πει ότι το έτερον, η ετερότητα δεν μας συμπληρώνει αλλά μας απειλεί. Ότι ο άλλος είναι ο δολοφόνος μας. Η σωματικότητα είναι επικίνδυνη. Αυτό πάει πίσω ολόκληρη την έρευνα του θεάτρου, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Με αυτό γυρνάμε σε έναν βαθύ συντηρητισμό και ευνοούμε και όλες εκείνες τις παραθρησκευτικές και παραοικονομικές τάσεις οι οποίες θέλουν να έχουμε έναν παπά στο κεφάλι και ένα τροχονόμο από τη μέση και κάτω για να ρυθμίζει ποιος θα εισέρχεται του σώματος. Η αυτοδιάθεση και η ελεύθερη επιλογή είτε είναι φυλετική, είτε ερωτική, είτε σεξουαλική, δεν ευνοείται αυτή τη στιγμή. Εμείς κάνουμε παραστάσεις για να χτυπήσουμε αυτό ακριβώς. Μάλιστα, οργανώνονται και παραστάσεις μέσω live streaming, όπου πληρώνετε ηλεκτρονικά τα εισιτήρια και είστε σπίτι σας και βλέπετε. Αν καθιερωθεί κι αυτό, το θέατρο έχει τελειώσει, και μπορεί να γίνει, κυρίως, για λόγους επιβίωσης των μικρών θεάτρων. Ελπίζω λοιπόν να μην επιστρέψουμε απλά στην κανονικότητα, αλλά στις ελευθερίες της κανονικότητας, γιατί μπορεί κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού να δομείται μία κανονικότητα εντελώς ολοκληρωτική η οποία να μας πάει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Το θέατρο επλήγη πολύ και το Υπουργείο Πολιτισμού αιφνιδιάστηκε -τα μέτρα του είναι ανεπαρκή. Επίσης δεν καταλαβαίνω την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να κοπούν από την Α' Λυκείου τα καλλιτεχνικά μαθήματα. Είμαι αγανακτισμένος. Κι επειδή στην προηγούμενη κατάσταση και στην παραπροηγούμενη μιλούσαμε γι' αυτά τα θέματα, θυμάμαι είχε κοπεί η Αντιγόνη. Αυτό πρέπει το Υπουργείο Παιδείας να το πάρει πίσω. Να θυμηθεί ότι η παιδεία δεν είναι εκπαίδευση. Η εκπαίδευση μπορεί να είναι και η μετατροπή ενός δέντρου σε έπιπλο. Μπορεί η αγορά να υπαγορεύει στην εκπαίδευση, να πριμοδοτεί μόνο στη χρηστικότητα, όχι την ονειρική και τη φαντασιακή του διάσταση. Άρα να το πάρει πίσω γιατί το θέατρο δίνει οξυγόνο στην εκπαίδευση. Το Υπουργείο Πολιτισμού να βοηθήσει τον ιδιωτικό τομέα του θεάτρου. Όχι μόνο τα κρατικά θέατρα. Καλά κάνει και βοηθάει τα κρατικά, γιατί είναι οι πυλώνες, αλλά να βοηθήσει και τον ιδιωτικό τομέα γιατί με αυτό το δόγμα εξελέγη. Δεν είμαστε εδώ για να επαιτούμε, αλλα για να λειτουργούμε.

Δημήτρης Μυλωνάς: Κάποτε στο θεατρο υπήρχαν επιχορηγήσεις. Δηλαδή όταν ο αείμνηστος Λευτέρης Βογιατζής, έκανε αριστουργήματα στην οδό Κυκλάδων, και μάλιστα έχω χαρεί πολύ γιατί άκουσα ότι το θέατρο θα ξανανοίξει, αυτό λοιπόν συνέβαινε πέρα από το αξιοθαύμαστο ταλέντο του ανθρώπου, γιατί υπήρχε μία πολιτική επιχορηγήσεων για τα θέατρα. Άρα μπορούσε ο κάθε καλλιτεχνικός διευθυντής να κάνει το ρεπερτόριό του και τον προγραμματισμό του. Έτσι, ήταν και οι ηθοποιοί κανονικά πληρωμένοι. Και πριν τον κορωνοϊό ήταν ένα διαλυμένο τοπίο, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς άδεια άσκησης επαγγέλματος. Οι περισσότεροι ηθοποιοί δεν πληρωνόντουσαν. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ζούσαν απο το επάγγελμά τους. Υπάρχουν ανεξέλεγκτες σχολές που βγάζουν αρίθμητους ηθοποιούς. Όταν ο Κουν ήταν στο Θέατρο Τέχνης, ξεκινούσε τμήμα με δέκα παιδιά και τελείωναν πέντε. Τωρα ξεκινάμε αντίθετα. Ξεκινάνε σαράντα και τελειώνουν σαράντα πέντε. Δεν υπάρχει σύνδεση της εκπαίδευσης με το επάγγελμα κι αυτό έχει δημιουργήσει μία έκρηξη υπερπληθώρας. Ωστόσο δεν μπορείς να αποκλείσεις ένα νέο παιδί από το να δείξει τη δουλειά του, από τη στιγμή κιόλας που έχει τελειώσει μία σχολή. Συν ότι μέσα από την πληθώρα των παραστάσεων έχουν βγει και εξαιρετικά πράγματα. Δεν θέλω να πω ότι αυτό είναι κακό αλλά χωρίς πολιτική πολιτισμού με όραμα και πλαίσιο που να περιλαμβάνει τι είναι το μικρό θέατρο, τι πολιτισμό θέλουμε, ποια σχολή θέλουμε ποια είναι η χρήση των κρατικών θεάτρων μέσα σε αυτό και ποιος είναι ο συνδυασμός του ελεύθερου και του κρατικού με τις επιχορηγήσεις του "πάρτε ανεξέλεγκτα τα λεφτά" τα οποία είναι και λίγα γιατί δεν υπάρχει πολιτισμός, δεν βγαίνει! Έχουμε ένα Υπουργείο που έχει το χαμηλότερο προϋπολογισμό στην Ευρώπη. Φαινόμαστε επαίτες, ενώ είμαστε η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Τώρα είχαμε και εκλογές στο ΣΕΗ, αλλά όπως έχετε δει κι εσείς όλα τα χρόνια, όλα αυτά κρατάνε στην κρίση. Γίνονται αλλαγές στην κρίση και μετά τα ξεχνάμε όλα.

Μαρία Χατζηεμμανουήλ: Το Δάνειο γράφτηκε αρχικά σαν συμμετοχή του Τζόρντι Γκαλθεράν σε ένα διαγωνισμό που γίνεται κάθε χρόνο στη Τζιρόνα. Στην Ισπανία υπάρχει όραμα και οι θεατρικοί συγγραφείς από την στιγμή που θα εμφανιστεί κάποιο ταλέντο και θα γράψει έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε πάρα πολλούς διαγωνισμούς με μεγάλες οικονομικές απολαβές κι έτσι, εκεί, τα πράγματα είναι πολύ καλά στη δραματατουργία -υπάρχει τεράστια στήριξη. Ο Γκαλθεράν ωστόσο, είναι ειδική περίπτωση. Είναι αυτό που ονειρεύονται να γίνουν όλοι οι Ισπανοί και οι Καταλανοί. Μπορεί να συνδυάσει το ποιοτικό με το εμπορικό. Αυτό το απέδειξε με τη μέθοδο Γκρόνχολμ.

Η δεύτερη μεγάλη επιτυχία του είναι το Δάνειο. Έχει παιχτεί και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Είναι ενα έργο που το αγαπάμε γιατί έχει καταφέρει να δώσει όλα τα σκληρά με έναν χαρίεντα τρόπο και με τον τρόπο που λέμε "πες μας τη συνταγή".

Ο Γκαλθεράν είναι και μεταφραστής. Έχει μεταφράσει το βασιλιά των λιονταριών το οποίο παίζεται σε ένα χιλιάρι θέατρο πέντε χρόνια. Είμαστε πολύ ευτυχείς για τη συνεργασία.

Με το Δημήτρη Μυλωνά πραγματικά είχαμε μία πολύ καλή συνεργασία και στο παρελθόν. Με το Σωτήρη Χατζάκη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Έχουμε και κάτι εκκρεμότητες με κάτι έργα που θέλουμε να ανεβάσουμε... (γέλιο)

Το Δάνειο είναι ένα έργο που γράφτηκε σε δύο δόσεις. Ξεκίνησε στο φεστιβάλ δραματατουργίας της Τζιρόνα όπου ο κανονισμός ήταν ο εξής: πρέπει το έργο να έχει μόνο δύο πρόσωπα να είναι 45 λεπτά και αυτοτελές. Και μετά ψήφιζε το κοινό ποιος θα πάρει βραβείο. Εκεί παίζεται με τη μορφή θεατρικού αναλογίου. Αυτό είναι το πρώτο μέρος με τη συνάντηση των δύο ανδρών. Η δεύτερη συνάντηση είναι το δεύτερο μέρος που έγινε πια κανονικό έργο. Πήρε το πρώτο βραβείο και στο υπερατλαντικό τουρνουά στην Αργεντινή.

Τη μετάφραση του έργου την κάναμε με τους Els de Paros (Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Γιάννης Μαντάς, Δημήτρης Ψαρράς, Αλέξανδρος Παβέας) 

Για την παράσταση "Το υπέροχό μου διαζύγιο" της Τζεραλντίν Άρον μίλησε η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: Για εμάς τους ηθοποιούς μία συνέντευξη τύπου είναι συνήθως ρουτίνα. Ωστόσο, η σημερινή είναι για μένα πολύ μεγάλη χαρά.

Με μεγάλη χαρά δέχτηκα την πρόταση του Δημήτρη Μυλωνά να παίξω αυτό το μονόλογο. Πρόκειται για μία 50χρονη γυναίκα που ζει με τον άντρα της. Εκείνος της ανακοινώνει ξαφνικά ένα βράδυ ότι έχει βρει κάποια άλλη μικρότερη που την αγαπάει πάρα πολύ. Αυτή η γυναίκα, βλέποντας ότι δεν έχει ούτε την στήριξη της κόρης της γιατί και εκείνη μένει με τον φίλο της, μην έχοντας τους κοινούς φίλους που είχε με τον άντρα της γιατί όλοι βγαίνουν με εκείνον, μη ξέροντας πώς να φερθεί, σε πρακτικά θέματα, περνάει από διάφορες φάσεις και μεταπτώσεις.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη -παράλληλες παραστάσεις κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας-  στις 21.00, στο θέατρο Χυτήριο και συγκεκριμένα στον κήπο του θεάτρου, θα δείτε την κωμωδία «Το δάνειο» του Τζόρντι Γκαλθεράν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Λοιποί συντελεστές: Μετάφραση: Els de Paros | Σκηνικά: Έρση Δρίνη | Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ | Σχεδιασμός φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος | Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης | Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Μυλωνά | Παίζουν: Δημήτρης Μυλωνάς, Σωτήρης Χατζάκης.

Από 15 Ιουλίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00, στον ίδιο χώρο, δείτε την κωμωδία «Το υπέροχό μου διαζύγιο» της Τζεραλντίν Άρον σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, με την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Λοιποί συντελεστές: Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου | Σκηνικά: Έρση Δρίνη | Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ | Σχεδιασμός φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος | Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης | Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Μυλωνά.