koukidaki: Μάτια μπλε

Δανάη, η ρεπόρτερ

Θεέ και Κύριε, τι μάτια ήταν αυτά; Πόσο απόθεμα από μπλε είχες στην παλέτα Σου και το απόθεσες γενναιόδωρα σ’ αυτές τις πανώριες λίμνες των ματιών με τις καγκελωτές όχθες των βλεφάρων τους; Και 'κείνο το τσουλούφι, το ίσιο σαν άχυρο, που πέφτει επιμελώς ατημέλητα κι ανέμελα στο φαρδύ του μέτωπο, ξέρει άραγε πόσο σεξουαλικό είναι; Για να μην πούμε για το λακκάκι, όχι στο θεληματικό του πηγούνι αλλά στο αδρό δεξί μάγουλο, για να ολοκληρωθεί η ζωγραφιά που η Δανάη ερωτεύτηκε coup de foudre, παράφορα. Πολύ ψηλός για τα Ελληνικά δεδομένα, λιπόσαρκος, με πλάτες κολυμβητή πρωταθλήματος. Ένας Απόλλωνας τηρουμένων κάποιων αναλογιών. Να ήταν Έλληνας; Κάποιος συγγενής του δωδεκάθεου; Σίγουρα. Και συγχώρα μας Ζευ για την ασέβεια. Και το κορίτσι μελαγχόλησε. Ποιο τυχερό θηλυκό αγκαλιάζεις φίλε; Θα ξέρει βέβαια πόσο τυχερό είναι! Η πίκρα της τόσο συμπαγής, που κοβόταν θαρρείς με το μαχαιράκι που έκοβε το μπακλαβά της. "Αχ και βάσανα που τα ’χουν τα νεαρά κορίτσια", μονολόγησε.

Δεν ήξερε τίποτα απολύτως γι’ αυτόν, ούτε τη μιλιά του είχε ακούσει, ούτε βέβαια το όνομά του. Τον έβλεπε εδώ και μέρες ανάμεσα στους ερωτώμενους, μα ποτέ δεν είχε πλησιάσει το μικρόφωνο να ερωτηθεί. Τι σήμαινε αυτό, ας ήξερε. Το μόνο σίγουρο ότι και μόνο η παρουσία του της έφτιαχνε τη μέρα, τόσο από επαγγελματικής όσο και προσωπικής πλευράς. Και ένα μεσημέρι με ντάλα τον ήλιο να τους καίει και το Διονύση να βογκά από το βάρος των μηχανημάτων στον ώμο του, δεν τον πήρε το μάτι της πουθενά, γύρω τριγύρω. Για πότε ο γαλάζιος ουρανός έγινε γκρίζος, για πότε το καλοκαίρι έδωσε τη θέση του κόντρα στο καλαντάρι σε ένα φθινόπωρο μουντό και κρύο, δεν το κατάλαβε. Τέτοια απογοήτευση δεν την είχε ξανανιώσει στα είκοσι δύο της χρόνια.

Μα να είχε υπάρξει το πλάσμα αυτό στ’ αλήθεια, ή ήταν αποκύημα μιας αχαλίνωτης ονειροπόλησης σαν αυτές που στοιχειώνουν τα όνειρα των κοριτσιών της ηλικίας της, που περιμένουν το πριγκιπόπουλο καβάλα στο άσπρο του άτι να τις πάρει και να πάνε στην χώρα της Ουτοπίας, την χώρα του Έρωτα; Τι είπε τώρα δα; Του έρωτα; Να δεις που αυτό θα ήταν. Ερωτευμένη με έναν ημίθεο. Ποιος; Η Δανάη, η ρεαλίστρια, το αντράκι, όπως την αποκαλούσε τρυφερά η γιαγιά της η Πέρσα Βουδούρη.*

Ζήτησε από το Διονύση τον οπερατέρ της να καθίσουν κάπου, όχι σε κανένα café, προτιμούσε το πεζούλι του σιντριβανιού της πλατείας. Πως ήθελε τώρα, παρά την αφόρητη ζέστη, μια κούπα ζεστή σοκολάτα! "Ρόφημα καταπραϋντικό παθήσεων ερωτικών", σκέφτηκε και χαμογέλασε κάνοντας τον φίλο της να απορεί για το τι της συμβαίνει. "Ερωτευμένη! Πόσο έξω έπεσαν όλοι για τον συναισθηματικό μου κόσμο εμού της ιδίας μη εξαιρουμένης!", συνέχισε τον εσωτερικό της μονόλογο.

«Ρε συ Δανάη, τι έχεις; Συμβαίνει κάτι;»

«Ναι φίλε μου συμβαίνει, αλλά μη μου ζητάς να σου πω τί, αυτήν τη στιγμή. Μόλις μπορέσω θα σου πω. Φίλους άλλους από σένα και τη Θεανώ μου δεν έχω».

Και ξαφνικά τον βλέπει εκεί μπροστά της υπαρκτό, υπαρκτότατο, να την κοιτάζει επίμονα και να της λέει, γλυκά με μια φωνή αλά Σαλιάπιν:

«Γεια σου Δανάη, τι κάνεις;»

"Τώρα αυτό το άκουσα, δεν είναι ψευδαίσθηση, και ο ίδιος δεν είναι οπτασία. Κάτι πρέπει να πω κι εγώ και αν δεν κάνω λάθος... Θα τον ρωτήσω και βλέπουμε."

«Γνωριζόμαστε; Πώς ξέρεις το όνομά μου;»

«Μα όποιος ενδιαφέρεται ρωτά και μαθαίνει Δανάη. Τι δεν καταλαβαίνεις;»

Εκείνη θα ήθελε να του πει σαν έτοιμη από καιρό: "Εκείνο που ξέρω καλά είναι ότι σ’ αγαπάω εδώ και καιρό, αν δε, ήμουνα σίγουρη ότι ήσουν πρόσωπο υπαρκτό, ίσως και εγώ να ζητούσα να μάθω για σένα. Αλλά ποιον να ρωτούσα;" Αντ’ αυτού η απάντηση που του έδωσε ήταν ελαφρά επιτιμητική:

«Πώς σε λένε φίλε;»

«Ω, συγγνώμη δεν συστήθηκα. Ρωμανό με λένε, ουδεμία σχέση με τον γνωστό μελωδό. Ρωμανός Ιατρού».

«Και σίγουρα είσαι ποιητής συγγραφέας ή κάτι σχετικό;»

«Έτσι ψιθυρίζεται. Συν το ότι τελειώνω τη Νομική και παράλληλα εργάζομαι σε μια ασήμαντη εταιρία για το ψωμί μου.

»Οι λέξεις, όπως θα ξέρεις, είτε σε ποίηση, είτε σε κείμενα, είναι μεν φιλόδοξες, αλλά εσύ δεν κερδίζεις τίποτα απ’ αυτές ει μη μόνον τις βλέπεις κεντημένες σαν σε καμβά και αγγίζουν την ψυχή σου».

Και αυτή ήταν η αρχή μιας ιστορίας αγάπης σαν εκείνες τις παλαιάς κοπής που είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι ακόμη υπάρχουν, σαν δείγμα μιας Εποχής ρομαντισμού που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Η σχέση προχώρησε, έμειναν μαζί, όχι μόνον γιατί ήθελαν τις νύχτες να τις μοιράζονται πάνω στο ίδιο μαξιλάρι, να μοιράζονται όνειρα, σχέδια για την κοινή ζωή τους, αλλά και για λόγους πρακτικούς, να μοιράζονται το ενοίκιο της γκαρσονιέρας και να απολαμβάνουν σπιτικό φαγητό που μαγειρευόταν με πολλή αγάπη και από τους δύο. Πόσο πιο νόστιμο ήταν τούτο το φαγητό πασπαλισμένο με μπόλικο γέλιο! Οι απλές μακαρονάδες, οι ομελέτες, ακόμη και τα βραστά αυγά, περίεργο, έπαιρναν από τα χέρια τους γεύση αλλιώτικη, τέτοια που δεν είχε ξαναγευτεί η Δανάη, συγκρινόμενα ακόμη και με τα εδέσματα της Πέρσας που ήταν ξακουστή και σαν μαγείρισσα! Όποιος υπήρξε έστω και μια φορά ερωτευμένος ξέρει περί τίνος πράγματος ομιλούμε. Όποιος δεν υπήρξε, απλά δεν έζησε και είναι κρίμα.

Όμως μια κοινή ερωτική συνύπαρξη, φέρνει και φυσικά επακόλουθα. Έτσι η Δανάη… διαγνώστηκε σε κατάσταση ενδιαφέρουσα από πάσης πλευράς. Αλλαγή ενδιαφερόντων και αλλαγή πλεύσης, δεδομένου ότι ούτε ο "καπετάνιος" ούτε η "καπετάνισσα" διανοήθηκαν καν να απαλλαγούν από τον καρπό μιας τέτοιας αγάπης.

Απογοήτευση από πλευράς γονέων ένθεν κακείθεν, με μόνο την Πέρσα να δείχνει ενθουσιασμένη:

«Αν θελήσετε νταντά παρακαλώ έχετε με υπ’ όψιν, προσφέρομαι εθελοντικώς και μάλιστα αμισθί. Παρακαλώ εξετάστε την προσφορά μου· είναι πιστέψτε με συμφέρουσα, λαμβανομένης επίσης υπ΄ όψιν της καλής φυσικής μου κατάστασης. Εσύ Δανάη, όπως κι εσύ Ρωμανέ να τελειώσετε τις Σχολές σας απερίσπαστοι, χωρίς άγχος, το απαιτεί η υγεία της δισεγγόνας μου. Το μόνο που σας ζητώ είναι όταν αποφασίσετε γάμο, αυτός να είναι Θρησκευτικός, κορωναϊού επιτρέποντος. Θέτω και εδώ υποψηφιότητα κουμπάρας με δέλεαρ και εν είδει γαμήλιου δώρου, τα έξοδα άπαντα του Μυστηρίου δικά μου. Το μόνο που με προβληματίζει είναι πως να φτάσουν τα στέφανα που θα κρατώ τα ύψη της κεφαλής του γαμπρού! Στο σημείο αυτό θα ζητήσω τη βοήθεια του… κοινού, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον την βοήθεια της Θεανώς. Πώς ακούγεται η πρότασή μου; Έχω ελπίδες να την κάνετε αποδεκτή;»

Δες τώρα τι τρόπο, τι τακτ, διάλεξε αυτή η πανέξυπνη γραία για να ανακουφίσει τα παιδιά από ένα οικονομικό κόστος δυσβάστακτο για την τσέπη τους. Αμ συνηθισμένη ήταν να λύνει τα προβλήματα ξένων και δε θα έλυνε αυτό που αφορούσε το πιο αγαπημένο της πλάσμα; Του παιδιού σου το παιδί, δυο φορές παιδί σου, έτσι δεν λένε; Αυτό.

Και εκεί πάνω στο βράχο π’ ασπρίζει, στο ξωκκλήσι του Άι Λια, μια Κυριακή απόγευμα, ήταν όλοι να παρακολουθήσουν την τελετή ενός Μυστηρίου όπου παπάδες και καλεσμένοι ένιωθαν κάθε λέξη των ψαλλομένων μέσα σε έναν ναό γεμάτο νιάτα και ομορφιά. Όλοι ήταν χαρούμενοι εκτός μιας ψυχής που έκλαιγε βουβά, αυτή του Διονύση που ακόμη δεν κατάλαβε τι έγινε και έχασε το κορίτσι που μαζί του ήταν τόσον καιρό ερωτευμένος.

Μα βρε κουτό, αφού ήσουνα ερωτευμένος τι περίμενες και δεν της το έλεγες δηλαδή; Την βέβαιη άρνησή της; Και αν 1/100 είχες ανταπόκριση; Γι’ αυτό το ένα δεν έπρεπε να δοκιμάσεις! Ιδού η αβεβαιότητα και ο δισταγμός σου, σε τι ατραπούς σε οδήγησαν. Τώρα κλαις· γιατί κλαις; Ε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!

Για κοίτα εκείνη την ομορφούλα που αλλάζει τα στέφανα, τι νόστιμη που είναι! Είναι η Θεανώ, η φίλη της φίλης σου. "Πώς ομόρφυνε έτσι;" Μα το κορίτσι δεν άλλαξε ξαφνικά. Πάντα το ίδιο όμορφο ήταν μόνο που εσύ αυτό δεν το ‘βλεπες γιατί είχες μάτια μόνο για εκείνη που τώρα ζει με άλλον τις στιγμές που κι εσύ ονειρεύτηκες. Έτσι είναι ο έρωτας φίλε γκαρδιακέ, δεν μπορεί να μένει στο stand by. Αγαπά την αποφασιστικότητα και το φως του ήλιου. Αλλιώς φεύγει και τον χάνεις καληώρα σαν και τώρα. Πρόσεξε τα επόμενα βήματά σου μη ξανακάνεις το ίδιο λάθος, καημένο παλικάρι.

Και επειδή ενός καλού μύρια έπονται, στην δεξίωση που επακολούθησε βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι, τα δύο alter ego της Δανάης -δάκτυλος της ιδίας- Θεανώ και Διονύσης και σύσφιξαν την γνωριμία τους, αυτή έγινε φιλία και τη φορά αυτή ο Διονύσης πήρε γρήγορες αποφάσεις μην ξαναπάθει τα ίδια. Φρόντισε η φιλία να γίνει έρωτας, όπως συχνά πυκνά συμβαίνει. Και λόγω θρησκευτικών παρεκκλίσεων και των δύο, ο γάμος τους ήταν πολιτικός, αν και στο πίσω μέρος του κεφαλιού της Θεανώς υπήρχαν τα στέφανα και τα ους ο Θεός συνέζευξε…

Δεν αγαπάμε μια φορά στη ζωή μας ρε παιδάκι μου, πώς να το κάνουμε; Ερωτική Νομοτέλεια…

👣

Ένατο μέρος της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Διαβάστε το δέκατο επεισόδιο εδώ.

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley

Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου

* Για την Πέρσα Βουδούρη δείτε την επεξήγηση σε προηγούμενο επεισόδιο.