Δανάη, η ρεπόρτερ
«Γιαγιά μου, τώρα με την υποχρεωτική καραντίνα που επιβάλλαμε στον εαυτό μας για να περιορίσουμε την εξάπλωση του παγκόσμιου εφιάλτη, βρίσκω το χρόνο (βλέπεις; δεν λέω «ευκαιρία» που σημαίνει κάτι καλό) να στρέψω το μικρόφωνό μου, ή αν θες το παλαιού τύπου δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι μου, πάνω σου και να σχολιάσεις ένα δυο κεφάλαια από την δική σου ιστορία που είναι αυτή του Νεοέλληνα και που επαναλαμβάνεται. Μπορεί να γράφτηκαν βιβλία για πάρτι σου που με κάνουν υπερήφανη, μπορεί να έγινες πασίγνωστη στο διαδίκτυο, όμως στα δικά μου τα λημέρια, του καθημερινού τύπου, υπάρχει ελλιπής πληροφόρηση και είμαι να απορήσω γιατί έχεις εξοβελιστεί από εδώ. Λοιπόν, είμαστε εδώ οι δυο μας ενώπιος ενωπίω, δεν μας ακούει κανείς πέραν της δισεγγονής σου, Πέρσας Β, η οποία βέβαια δε καταλαβαίνει ακόμη τι λέμε σε περίπτωση που μου διηγηθείς κάτι από τα πιπεράτα σου που τα λατρεύω. Γιατί βρε γιαγιά μου η ίδια ιστορία, πικάντικη ή μη, από τα δικά σου χείλη ειπωμένη είναι χαριτωμένα αθυρόστομη ενώ στα χείλη άλλου είναι χυδαιολογία; Άλλο ένα από τα ταλέντα σου.
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να μου πεις αν βρίσκεις ομοιότητες της σημερινής κατάστασης που επικρατεί κυρίως στην Ευρώπη με αυτήν του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ρωτάω γιατί, σύμφωνα με τις κατά καιρούς διηγήσεις των όσων έζησες τότε στην Ανατολή της ζωής σου, πολλά μοιάζουν ανατριχιαστικά πολύ με αυτές του σήμερα, στην Δύση σου! Π.χ. σήμερα το πρωί θέλησε ο γαμπρός σου να πάει να πάρει 2 λίτρα γάλα να φτιάξουμε ριζόγαλο -σπεσιαλιτέ μας- και ακόμη δυο τρία πραγματάκια που παραλείψαμε να πάρουμε χθες με τα ψώνια της εβδομάδας. Πριν πάει στη δουλειά του πετάχτηκε μέχρι το μπακάλη, έτσι μου αρέσει να αποκαλώ το ξενόφερτο super market, υπεραγορά στο ελληνικότερον!
Καθώς περίμενα τον Ρωμανό να γυρίσει να φύγουμε μαζί, ενώ παράλληλα ντυνόμουν βιαστικά, συνειδητοποιώ ότι αργούσε. "Τι έγινε ο Χριστιανός και αργεί τόσο;" αναρωτιόμουν ανησυχώντας, και δικαίως, έτοιμη να βγω προς αναζήτησή του. Ακούω στην πόρτα τα κλειδιά του και σε πρώτη φάση εφησυχάζω. Είναι ζωντανός, Χριστέ και Παναγιά μου! Ξέρω κι εγώ τις δύσκολες και περίεργες ώρες που περνάμε τι μπορεί να συνέβαινε; Τον βλέπω κατακόκκινο έτοιμο να εκραγεί. Εγώ, χαριτολογώντας και θέλοντας να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα για το τι θα άκουγα και δήθεν μόνον από απορία, ρωτάω χαζά:
«Αγάπη μου δεν έβαλα ραδιόφωνο και δεν άκουσα τι γίνεται εκεί έξω. Κατέβηκαν τίποτα τανκς ή κηρύχτηκε ο 3ος Παγκόσμιος πόλεμος;»
«Μάγος είσαι κορίτσι μου, μάγος; Αυτό σου λέω μονάχα. Ανησυχώ σε τι εποχές αντίξοες θα μεγαλώσει το παιδί μας! Θυμάμαι ένα βιβλίο της γιαγιάς σου, όπου είχα διαβάσει σκηνές από την καθημερινή ζωή των Αθηναίων, κυρίως αυτών, επί Γερμανικής Κατοχής, και είδα μία να ζωντανεύει σήμερα μπροστά μου. Είδα κόσμο έξω από το μάρκετ, οι πόρτες του οποίου ήταν κλειστές. Δεν κατάλαβα από την αρχή τι συνέβαινε, μέχρι που ανοίγει λίγο η πόρτα και ακούω έναν υπάλληλο να φωνάζει κάτι αριθμούς. Σαν φλασιά θυμήθηκα της γιαγιάς σου τις διηγήσεις για την αγορά ειδών διατροφής με δελτίο. Ανατριχιάζοντας πήρα κι εγώ έναν αριθμό και περίμενα τη σειρά μου. Μα όταν αυτή ήρθε με το καλό, γάλατα στο γνωστό ράφι δεν υπήρχαν. Είχαν τελειώσει. Και από ένα μεγαφωνάκι ο ίδιος υπάλληλος ενημέρωσε τους πελάτες ότι από αύριο θα υπάρχει δελτίο και περιορισμός σε κάθε είδος για να εξυπηρετηθούν όλοι! Θυμήθηκα εκείνο το ανέκδοτο από τα πολλά που λέγονταν τότε για να γελάσει το χειλάκι του πεινασμένου Αθηναίου: Περίμεναν τα παιδάκια το συσσίτιο και όταν έφτανε η σειρά τους αυτό είχε τελειώσει και να το τραγουδάκι: "πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ". Δεν μπορώ να το διανοηθώ ότι και η δικιά μας η γενιά θα ζήσει εικόνες τέτοιου "απείρου κάλλους".
»Να τον λοιπόν, ο έτερος εφιάλτης, ο πριν 80 χρόνια, εμφανιζόμενος ξανά, απόρροια ενός εχθρού αόρατου και επικινδυνότερου των Ναζί, ομοιάζων με κορώνα, αν σημαίνει αυτό ή αν προφητεύει κάτι. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ακράδαντα ότι ο ιός είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα σε ερευνητικό βιοχημικό εργαστήριο που άγνωστον πώς το έσκασε πριν βρεθεί το αντίδοτό του και σπέρνει το θάνατο σε όλη την ανθρωπότητα και κατά προτίμηση στην γηραιά ήπειρο και στους γέροντες της!
»Και ρωτώ ρε συ Δανάη. Τι να το κάνω που σ’ αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 40 ο άνθρωπος ορθοπόδησε, πήγε στο φεγγάρι, έστειλε ρομπότ στον Άρη και μάζεψε δείγματα από το έδαφος του; Τι να την κάνω την πρόοδο της τεχνολογίας, την τρομακτική, όταν καταφέρνω να με νικούν και να με αφανίζουν τα ίδια μου τα έργα, που τα δημιουργώ μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι εγώ είμαι το αφεντικό που διαφεντεύει τον πλανήτη; Τίποτα. Η πολιτισμένη Δύση βιώνει έναν νέου είδους πόλεμο και ελάχιστη απόδειξη, μία από τις πολλές, οι ουρές στα μπακάλικα κατά πρώτον· το κλείσιμο σχολείων, μαγαζιών, θεάτρων που δεν έκλεισαν ούτε επί γερμανικής Κατοχής, κατά δεύτερον και πάει λέγοντας. Μόνο τις σειρήνες δεν ακούσαμε ακόμα· θα τις ακούσουμε κι αυτές οσονούπω. Προσωπικά, δεν θα εκπλαγώ διόλου. Και οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο που κάνουν οι αρμόδιοι φορείς, σειρήνες ιδιότυπες δεν είναι μήπως;
»Ένα τοσοδούλι μικρόβιο κατάφερε να ρεζιλέψει την επιστήμη. Ο άνθρωπος, αυτό το υπερφίαλο θεϊκό δημιούργημα, αυτοταπεινώνεται. Δημιουργεί εν γνώσει του αρρώστιες που τον σκοτώνουν και τις υπάρχουσες ανίατες δεν τις καταπολεμά με την ίδια φιλοδοξία, τον ίδιο ζήλο! Μήπως να στέρξουμε να ζητήσουμε τη βοήθεια των γερόντων μας για την χρήση των βοτάνων; Αν προλάβουν να επιζήσουν δηλαδή από την επίθεση του κορωναϊού που τους έβαλε επιλεκτικά στο στόχαστρο.»
«Ηρέμησε αγάπη μου, ηρέμησε. Κρίση είναι και θα περάσει», του είπα γλυκά.
«Κι άλλη κρίση βρε μωρό μου; Πόσες πια να αντέξει ο άνθρωπος; Χρόνια αργότερα, στο εγγύς μέλλον ίσως, οι άνθρωποι θα μιλούν για τον σημερινό λοιμό και θα φτύνουν τον κόρφο τους σαν να θέλουν να ξορκίσουν το κακό που εμείς τώρα βρισκόμαστε ακριβώς στο μάτι του κυκλώνα του.»
«Μα γιαγιάκα μου η ώρα πέρασε πρέπει να πας τη μικρή στο μωροσχολειό, αν και νομίζω ότι θα είναι κι αυτό κλειστό. Φεύγω σφαίρα για την εφημερίδα κι ελπίζω σήμερα να γυρίσω νωρίς. Να σου πω την αλήθεια έχω σκιαχθεί με τους φόβους του Ρωμανού.»
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Δέκατο μέρος της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε από το πρώτο μέρος εδώ! Διαβάστε το 11ο εδώ.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Επιμέλεια κειμένων: Τζένη Κουκίδου
