Στην υπόθεση έχουμε έναν άντρα που καλείται να διαχειριστεί τα ερωτήματα της ζωής του, που έμειναν αναπάντητα από την παιδική του κιόλας ηλικία. Φτάνοντας μέσα από ένα δαιδαλώδες φλας μπακ, στο σύγχρονο «τώρα» του, καλείται ν’ αντιμετωπίσει τον μεγάλο πόλεμο, αφήνοντας πίσω τις μικρές μάχες που έδωσε. Σε ανυποψίαστο τόπο, αλλά και χρόνο, η αλήθεια θα του φανερωθεί σκληρή, ακριβώς όπως είναι σε πολλές περιπτώσεις η ζωή. Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο ανατροπές, που θέλει τον ήρωα σε μια μόνιμη πάλη με τα γεγονότα που αφήνει η μοίρα στο κατώφλι του. Η πίστη του στη ζωή θα δοκιμαστεί και οι αντοχές του επίσης. Δε θα πάψει στιγμή όμως να πολεμά.
Ο ήρωας, μέσα στις σελίδες του βιβλίου, τοποθέτησε όλα τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες του. Ξετρύπωσε όλους τους δαίμονές του και τους κοίταξε κατάματα. Δε δίστασε ούτε να παλέψει μαζί τους. Πανηγύρισε τις νίκες του και αποδέχτηκε τις ήττες του. Χλεύασε τον εγωισμό του και αντιμετώπισε στα ίσια την κάθε συνέπεια. Ανεπανόρθωτα σημαδεμένος, δε δίστασε όταν έφτασε η ώρα, να σκαλίσει την ψυχή του αδιαφορώντας για τις ανοιχτές πληγές. Βούτηξε βαθιά μέσα του, ξεριζώνοντας σάπια συναισθήματα, ανατρέποντας - προς μεγάλη του έκπληξη - κάθε τι που θεωρούσε δεδομένο, και έκανε τη μεγάλη υπέρβαση δίνοντας ένα σημαντικό μάθημα ζωής.
Ο αναγνώστης που θ’ ακολουθήσει τα χνάρια του ήρωα, θα κάνει ένα ταξίδι ψυχής. Δε θα βαδίσει όμως μόνο σε καθαρούς δρόμους. Θα συναντήσει και σοκάκια βρόμικα, λασπωμένα, υγρά και ανήλιαγα, θαμμένα σε βαθιά υπόγεια, στα οποία ο ήρωας δε θα διστάσει ούτε στιγμή να τον τραβήξει προκειμένου να τον γνωρίσει. Και αυτό, επειδή η ψυχή, όπως και η ζωή, έχει τα δικά της σκοτεινά μέρη και είναι τα σκοτάδια που πονάνε.
Ευχή μου είναι να βρούμε όλοι την αγάπη μέσα μας. Ξεκινώντας από καθημερινές σχέσεις, μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Διαχωρίζουμε τον άντρα από τη γυναίκα, δημιουργώντας ένα αγεφύρωτο χάσμα, ξεχνώντας πως δημιουργηθήκαμε για να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Ο κόσμος που ζούμε, δεν είναι αντρικός ή γυναικείος. Είναι ανθρώπινος. Ας αγαπήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο και ας ζήσουμε σ’ ένα κόσμο όπου θα βασιλεύει το σωτήριο αγαθό όλων των δεινών. Η ανθρωπιά.
Η Σοφία Κραββαρίτη γράφει για το μυθιστόρημά της, «Άρης, η φωνή μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άλλωστε.
Στην περίληψη λέει:
Η ιστορία ενός άντρα που αγάπησε, έχασε, πόνεσε, έκλαψε, χρεώθηκε, πλήρωσε, ξεχρέωσε; Ή μήπως του χρωστούσαν; Είναι η ζωή του που ξεκίνησε με ερωτηματικά από την πολύ παιδική του κιόλας ηλικία, συνέχισε με μυστικά που τον πόνεσαν και του κόστισαν μια μεγάλη αγάπη, αλλά και αποκαλύψεις που καλέστηκε να διαχειριστεί. Είναι η ζωή ενός μαχητή που δεν έχασε ποτέ το κουράγιο του. Ή μήπως το έχασε; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήξερε να πολεμά. Δεν έχει σημασία αν πέσεις, αρκεί να μάχεσαι. Έτσι δεν λένε;
Πρόθυμος να μας ξεναγήσει στα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής, στα μέρη που πονάνε. Θέλει να μας μιλήσει. Είναι ο Άρης και αυτή είναι η φωνή του...
Βιογραφικό Σοφίας Κραββαρίτη:
Γεννήθηκα παρά τη θέληση μου πριν κάποια χρόνια στην Αθήνα. Κι ενώ θεώρησα πως η παρουσία μου έγινε σε λάθος timing αλλά και σε λάθος κόσμο, έμεινα ευχαριστημένη από το μήνα. Ένας παγωμένος Φεβρουάριος. Το συνεχόμενο κλάμα μου επί έναν ολόκληρο χρόνο, δεν ωφέλησε σε τίποτα. Είχα ήδη γεννηθεί. Έτσι λοιπόν, μην έχοντας τη δυνατότητα να μπω σε χρονομηχανή και να κάνω τη δική μου επιλογή, συμβιβάστηκα με την απόφαση των γονιών μου όχι απλά να κάνουν ένα παιδί, αλλά εμένα συγκεκριμένα, και μεγάλωνα προσπαθώντας να χωρέσω τις σκέψεις μου και τα όνειρά μου στον κόσμο που μου γνώρισαν. Ορκίστηκα όμως πως θα είμαι ασυμβίβαστη, ανένταχτη, έξω από καλούπια και κάθε τι στερεότυπο και ως ένα σημείο τα κατάφερα. Απέκτησα από πολύ μικρή εμμονή με το διάβασμα, ανακαλύπτοντας στην πορεία τη συγγραφή, και κατέληξα να γράφω από πεποίθηση ευελπιστώντας να χαρίσω ταξιδιάρικες σκέψεις στους αναγνώστες, αλλά και σε μένα την ίδια.