Δανάη, η ρεπόρτερ
Λένας Μαυρουδή-Μούλιου
Γιορτινές ημέρες. Πλησίαζε Πάσχα και οι Νονές με τους Νονούς, εφ’ όπλου λόγχη, να πάνε στα παιχνιδάδικα για το καθιερωμένο δωράκι, συν την λαμπάδα της Ανάστασης, που θα μείνει μετά το Χριστός Ανέστη κρεμασμένη στο προσκεφάλι του παιδικού κρεβατιού, να φωτίζει έστω και σβηστή, τα όνειρά του. Είναι και το σοκολατένιο αυγό, το παραγεμισμένο με λαχταριστές καραμέλες, που πολλές φορές "όλως τυχαία" σπάζει, πριν την Ανάσταση, μην αντέχοντας άλλο το πιτσιρίκι την πρόκληση. Κακά τα ψέματα, για την πιτσιρικιαρία αυτό σημαίνει νονός και εκείνα τα περί πνευματικών γονέων τα ακούνε βερεσέ που λένε. Σκέψου να έχεις 5-6 βαφτιστήρια· πάει ο μισθός σου στην φαρδιά τσέπη του μαγαζάτορα!
Στο κατάστημα δεν έπεφτε καρφίτσα, πλήθος και λαός και οι αρμόδιοι επί ποδός να ανανεώνουν συνεχώς το εμπόρευμα.
Νονά, και πάλι καλά να λες· σε σχέση με τα παλιά έθιμα πάλι φτηνά την βγάζεις. Παλιά, στα προαναφερθέντα δωράκια, προσθέτανε ακριβά παπούτσια και ρούχα για την ήδη αφιχθείσα Άνοιξη, που όμως αν δεν δυνοδεύονταν με τα προαναφερθέντα δωράκια άφηναν τα παιδιά αδιάφορα. Γι’ αυτά, δώρο σήμαινε και σημαίνει Παιχνίδι.
Στο κατάστημα λοιπόν κόσμος πολύς, όπως γίνεται και τα Χριστούγεννα. Η Δανάη, κοπελίτσα 18 χρόνων, ήταν ολίγο μελαγχολική, μένοντας μόνη της, καθώς η Θεανώ, η κολλητή της, το alter ego της όπως τη θεωρούσε, είχε πιάσει δουλειά στο εν λόγω κατάστημα, μόνον για τις γιορτινές ημέρες, για να τα βγάλει πέρα με τις υποχρεώσεις της σαν νονάς, που λέγαμε. Έμεινε λοιπόν η κοπελίτσα μόνη με συντροφιά τα χαρτιά και τα μολύβια της καθώς και η Σχολή τής Δημοσιογραφίας όπου φοιτούσε ήταν κλειστή λόγω των εορτών. Κάτι θα έβρισκε να γράψει αφού η Έμπνευση ήταν η άλλη κολλητή της και πιστή φίλη. Όταν έγραφε, ήταν σαν να μεταφερόταν σε άλλο Σύμπαν που την απορροφούσε ολοσχερώς και οι ώρες περνούσαν χωρίς να το καταλάβει.
Στρώθηκε λοιπόν στο γραφείο της, παρέα με ένα σακουλάκι σοκολατάκια και καραμέλες φραμπουάζ για τη λιγούρα και άρχισε:
Ήταν και πάλι πασχαλιά και η Θεανώ της ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ίδιου αυτού παιχνιδάδικου για part time απασχόληση, 4-9μ.μ. έναντι δελεαστικής αμοιβής, λόγω του τεράστιου φόρτου δουλειάς αφ’ ενός και της γρίπης που έπληξε υπαλλήλους αφ’ ετέρου και έκανε τα αφεντικά να τρέχουν και να μην προφταίνουν… Τα μαγαζιά αυτού του είδους, που πουλάνε όνειρα στα παιδιά, ποτέ δεν έχουν αναδουλειές.
Οι έκτακτοι υπάλληλοι ποτέ δεν έφευγαν από τις 9μ.μ., δούλευαν υπερωριακά για τουλάχιστον μια ώρα ακόμη για να συμμαζέψουν το μαγαζί που έμοιαζε βομβαρδισμένο. Το ίδιο και τα ταμεία, να ελέγξουν ταμίες και λογιστές τις εισπράξεις της ημέρας και να κάνουν ένα finish control στο κλείσιμο του Σαββάτου.
Η ταμίας άψογη στη δουλειά της έχαιρε πλήρους εκτιμήσεως από τα αφεντικά. Εργαζόταν στον κολοσσό αυτό αφ’ όταν ήταν ένα μικρομάγαζο της γειτονιάς. Να όμως που έρχεται και μια στιγμή να
αμφισβητηθούν τιμές και υπολήψεις σαν αυτή που συνέβη τη δεύτερη βδομάδα που εργαζόταν εκεί η Θεανώ. Στον εβδομαδιαίο έλεγχο παρουσιάστηκε έλλειμμα της τάξεως των 2.000 ευρώ. Και το ποσό μεν αυτό αμελητέο για μια τέτοια επιχείρηση, όμως σαν γεγονός ηθικής τάξεως, τεράστιας σημασίας. Κάποιος από όλους είχε σαφώς λερωμένη τη φωλιά του. Μα να ήταν από το ανώτατο προσωπικό, μα να ήταν από το κατώτερο στο οποίο υπαγόταν και η έκτακτη Θεανώ, δεν είχε σημασία. Ο υπεξαιρέσας ήταν απλά βλαβερό στοιχείο της εύρυθμης λειτουργίας του πολυκαταστήματος και έπρεπε να εντοπιστεί και να εξοστρακιστεί αμέσως. Η καχυποψία επέπεσε επί δικαίων και αδίκων, σαν σμήνος πεινασμένων ακρίδων. Κλέφτης αδίστακτος ανάμεσά τους· απίστευτο, όσο κι εφιαλτικό. Και επόμενο ήταν οι περισσότερες υποψίες να στραφούν κατά των εκτάκτων αφού οι παλιοί είχαν χρόνια στη δουλειά και ήταν όλοι τους υπεράνω υποψίας! Και η μεν ταμίας ανήκε στους πιο παλιούς, όμως ήταν η πλέον υπεύθυνη, αν και σίγουρα αθώα, που δεν αντιλήφθηκε την κλοπή φέροντας ακέραια την ευθύνη. Και άλλο δεν της έμενε παρά να ρωτήσει τα αφεντικά, πώς την ήθελαν σερβιρισμένη την παραίτησή της, λόγω ευθιξίας, ή προτιμούσαν να παραμείνει και να της κρατηθούν οι μισθοί δύο και παραπάνω μηνών σαν πέναλντι αποζημίωσης; Και καλά να παραιτηθείς και να φύγεις ένοχος ή μη, μα τι θα πεις στον επόμενο εργοδότη σου όταν σε ρωτήσει γιατί έφυγες από την άλλη σου δουλειά; Ότι δε σήκωνες πολλά πολλά και δεν άντεχες να βρίσκεσαι μεταξύ των υπόπτων; Βρε βάσανα που τα έχει ο κόσμος!
Μια μικροκοινωνία λοιπόν στα πρόθυρα σύρραξης αφού ο ένας έβλεπε τον άλλο πια καχύποπτα, με μόνον τον εαυτό του στο απυρόβλητο. Η 16χρονη τότε Θεανώ έπεσε του θανατά και σε ποιον να πει τον πόνο της εκτός από την φίλη της καρδιάς της, την Δανάη, που όλα τα παιδιά σ’ αυτήν προσέτρεχαν να τα βοηθήσει όταν είχαν ανάγκη; Στην μητέρα της που έπασχε από σοβαρή καρδιοπάθεια ή στον φαντάρο αδερφό της που έπρεπε να έχει καθαρό μυαλό καθώς φύλαγε Θερμοπύλες πέρα εκεί στον Έβρο;
Και η Δανάη θύμωσε. Δεν ήταν δίκαιο να στοχοποιείσαι, να αμαυρώνεται η υπόληψή σου γιατί κάποιος θέλει να κάνει δικά του 2000 ευρώ, χωρίς να τα δικαιούται, και μην το πάρει κανείς για τσαχπινιά του τύπου "άτιμη κενωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις, γι' αυτό κι εγώ παίρνω ολίγα από τα δεδουλευμένα μου χωρίς την άδειά σου".
Και ενώ συνέβαιναν τούτα τα σημεία και τέρατα ήρθε και το επόμενο Σάββατο πριν του Αγίου Λαζάρου και όλοι εναγωνίως περίμεναν το κοντρόλ το βδομαδιάτικο στα ταμεία. Και ω του Μαμωνά πάλι έλλειμμα 2000 ευρώ! Οπότε οι διευθυντές εν εξάλλω καταστάσει διατελούντες, θέτουν σε διαθεσιμότητα όλο το προσωπικό του συγκεκριμένου τμήματος και βγάζουν ανακοίνωση για την πρόσληψη καινούργιων υπαλλήλων για εργασία ενός μηνός με προοπτικές παράτασης της απασχόλησης και άλλα δελεαστικά μπόνους.
Η Δανάη ζήτησε να προσληφθεί, γίνεται δεκτή και εκ των έσω πια κοιτάζει πώς θα λύσει το πρόβλημα που έβαζε στοίχημα ότι ήταν απλούστατο μπροστά στα μάτια τους, μα κανείς δεν το έβλεπε. Με το δαιμόνιο τής ρεπόρτερ και με τις διακριτικές της ερωτήσεις περίμενε να δει τι θα γινόταν και το Σάββατο το προ της Μεγάλης Εβδομάδας, αν θα συνέχιζε τις "αναλήψεις" ο κλεφταράκος ή θα φοβόταν ότι "μια του κλέφτη δυο τού κλέφτη τρεις και τον τσακώσαμε και στην φυλακή τον χώσαμε";
Και ναι, συνέχισε το βιολί του ο αθεόφοβος λωποδύτης και μεγαλοβδομαδιάτικα! Για τρίτη εβδομάδα, ξανά άφαντα δύο χιλιάρικα.
«Μα κύριε Γενικέ, επιτρέψτε μου παρακαλώ μία ερώτηση που είναι και απορία. Γιατί το έλλειμμα είναι πάντα 2000 και όχι ας πούμε 1999 ευρώ; Κάθεται ο κλέφτης και τα μετράει;»
«Μμμ.»
«Μήπως κύριε Γενικέ να φωνάζαμε έναν τεχνικό να ελέγξει την συγκεκριμένη ταμιακή μηχανή της προτιμήσεως του λωποδύτη;»
Απορία ψάλτου βηξ.
«Και τι άλλο να κάνουμε αν και τείνω να πιστέψω το απίστευτο.»
Μπράβο βρε Δανάη, κορίτσι μας! Τι είπε λέτε ο τεχνικός;
«Ένα πλήκτρο κολλούσε εκεί κατά την αυτόματη καταμέτρηση και παρουσιαζόταν αυτό το φαινόμενο, λόγω υπερκοπώσεως του μηχανήματος».
Ποιος είπε ότι και η τεχνολογία δεν θέλει ένα μέτρο και όχι αλόγιστη χρήση; Γιατί αλλιώς έρχεται μια στιγμή και εκδικείται τον άνθρωπο τον άπληστο, τον αχόρταγο, τον αρχιλωποδύτη του Γλόμπου της Γης…
👣
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Ήταν το πέμπτο μέρος της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Συνεχίζεται εδώ!
Πρώτη δημοσίευση. Επιμέλεια κειμένων Τζένη Κουκίδου.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Πρώτη δημοσίευση. Επιμέλεια κειμένων Τζένη Κουκίδου.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
