Χρυσούλας Βακιρτζή
Δεν υπήρχε σχεδία στον ιστό του μικρόκοσμου που ζούσα, ανάπνεα.
Δεν έγιναν σχεδία τα υλικά αγαθά.
Τη ζωή, την επιβίωση μου κάλυπταν κι αυτό στα βασικά, επιφανειακά,
σαν τη γέννηση, την πορεία μου στη ζωή ή τον θάνατο μου.
Όμως, η καρδιά, το πνευματικό μέρος, η ψυχή, η κρίση
-ως ενσυναισθηση, ευθυκρισία, αρνιόταν το μηχανιστικό.
Άλλες σχεδίες ζητούσε, επέβαλε.
Ποιότητα, ανοιχτούς ουρανούς μ’ έναν ήλιο να λάμπει τη μέρα.
Χρυσάφι να την στολίζει.
Όπως... όπως το ασημί του φεγγαριού τη νύχτα μου, τον κόσμο,
την υγεία μου που με τίποτα δεν ήθελα να επιπλέει
κάνω σε σχεδίες αγωνίας, θλίψης, ταπείνωσης
κι εγώ να πεθαίνω άβουλα, μη πολιτικά ή περιθωριακά.
Έτσι, αφήνομαι ελεύθερη.
Στη σχεδία έρωτα αληθινής ύπαρξης.
🍃
Copyright © Χρυσούλα Βακιρτζή All rights reserved, 2020
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Gheorghe Virtosu (Flying man, 2017)
