Δανάη, η ρεπόρτερ
Λένας Μαυρουδή-Μούλιου
Η Δανάη εκτός από Δημοσιογράφος, είναι και μια πολλά υποσχόμενη συγγραφέας με δείγματα δουλειάς από την πολύ τρυφερή της ηλικία. Το ταλέντο είναι ένα θείο χάρισμα, γεννιέσαι μ’ αυτό και εναπόκειται στην νοημοσύνη σου να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να το δουλέψεις για να αποδώσει. Αλλιώς είναι πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα στην πίστα της ζωής.
Κάποιος φίλος της την προέτρεψε να στείλει κείμενά της σε μία καλή σελίδα λογοτεχνίας στο διαδίκτυο, η οποία, αν κάτι άξιζαν, θα την ενθάρρυνε να το εξελίξει, δίνοντάς της βήμα για αναγνωστικό κοινό κάνοντας αναρτήσεις με αυτά. Αν δε, δεν ήθελε να αμαυρώσει το γνωστό όνομά της διάσημης γιαγιάς της Πέρσας Βουδούρη* σε περίπτωση που δεν έλεγαν κάτι, ας τα στείλει με ψευδώνυμο.
Τον άκουσε η Δανάη και έκανε αυτό που της είπε. Παράλληλα δήλωσε συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό για νέους λογοτέχνες -μόλις που προλάβαινε- γιατί δεν είχε ακόμη καβατζάρει το όριο των είκοσι ετών που είχαν θέσει οι διοργανωτές. Έτσι σε περίπτωση επιτυχίας κανένας δεν θα μπορούσε να την ειρωνευτεί ότι τάχα μου την επιτυχία της την όφειλε στην Πέρσα που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός της, πόρτες καλά αμπαρωμένες άνοιγαν διάπλατα.
Ο διαγωνισμός ήταν μεγάλου κύρους, αυστηρότατος στους όρους που έθετε και αναμφίβολα αδιάβλητος. Όλα αυτά αποτελούσαν εχέγγυα και πρόκληση για τη Δανάη να λάβει μέρος, δεδομένου ότι ήταν ένα υπερήφανο παιδί που χατιράκια λόγω κληρονομικότητας, τα απεχθάνονταν και την άφηναν παγερά αδιάφορη. Ένας καλά χτισμένος χαρακτήρας.
Μα ο καιρός περνούσε -λάθος, ο καιρός στέκεται, εμείς περνάμε- αλλά απάντηση από τη σελίδα καμιά. Το πήρε στωικά το θέμα. Είπε: "εγώ θα γράφω όποτε έχω κάτι να πω, θα το βάζω στο stand by ή στο συρτάρι και αν έχει τύχη ή αν αξίζει, κάποια στιγμή θα δει ήλιου πρόσωπο. Αλλιώς, και ο σάρακας κρίμα είναι να τρώει μόνο ξύλο, ας φάει και ένα χαρτί με πάνω του καρφωμένες λέξεις ψυχής, έτσι για ποικιλία". Το γνωστό χαρακτηριστικό χιούμορ της οικογένειας από καταβολής κόσμου ή καλύτερα από πάππου προς πάππο.
Πράγματι, τα μέλη τούτης της οικογένειας ακόμη και σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους που και πολλές ήταν και σοβαρές, το έριχναν στο αστείο. Η Δανάη θυμάται μια ιστορία που της αφηγήθηκε η Πέρσα και γελάει στη θύμηση. Ας την πει τώρα και σ’ εμάς:
Γινόταν, λέει, μια κηδεία -μακριά από εμάς. Εκείνη την εποχή, τον νεκρό τον κρατούσαν στο σπίτι και τον ξενυχτούσαν οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γείτονες, μένοντας μαζί του μέχρι την εξόδιο ακολουθία και την ταφή.
Ο κόσμος πολύς και η νύχτα δεν έλεγε να περάσει. Νύστα, αμηχανία, καθήκον και έθιμα, έκαναν τον κόσμο κατηφή με μια κατήφεια ανερμήνευτη. Στενοχώρια ή ανθρώπινη και κατανοητή κούραση; Όλα αυτά μαζί και άσχετα εάν ο αποδημήσας ήταν πλήρης ημερών, δεν έπαυε να είναι απώλεια. Ποιος είναι εκείνος που ορίζει το χρονικό όριο; Τον άνθρωπό σου δεν θέλεις να τον χάσεις ας είναι και Μαθουσάλας. Ίσα-ίσα που όσο βλέπεις το λαδάκι να τελειώνει στο καντήλι του τον κρατάς με νύχια και με δόντια, σε μια μάταιη πάλη με τον Άρχοντα του Σκότους που δεν έχει ηττηθεί παρά μόνον μία φορά.
Ξάφνου τη νύχτα, την γεμάτη λιβάνι και λιωμένο κερί, κόβει σαν μαχαίρι ένας αστεϊσμός που είπε μια γιαγιούλα του σογιού. Σε μιαν άλλη στιγμή ίσως να περνούσε και απαρατήρητος μα πήρε διαστάσεις, έγινε ένας απερίγραπτος κλαυσίγελος που ήταν μεταδοτικός και πανδημικός, αδύνατον να τιθασευτεί, και τα γερόντια -κυρίως αυτά- κρατούσαν τη μέση τους από το ακράτητο γέλιο. Όσο δε, έκαναν προσπάθειες να το καταπνίξουν, τόσο αυτό φούντωνε, θαρρείς και υποδαύλιζε κανείς τη φωτιά ρίχνοντας της διαρκώς δαδί. Μάλιστα μια κυρία που ανήκε στις λεγόμενες ευπαθείς κατηγορίες πληθυσμού πέθανε από τον ακατάσχετο γέλωτα. Δεν ελέχθη τυχαία η φράση "πέθανε στο γέλιο"!
Εντωμεταξύ, ο γιος της μεταστάσσης που είχε κλειστεί στο δωμάτιό του, μην αντέχοντας τις μοιρολογίστρες, ακούγοντας αυτό το χαχανητό ο άνθρωπος είχε μια φευγαλέα ελπίδα ότι η μάνα του νεκραναστήθηκε και ο κόσμος αγαλλιασμένος από το θαύμα, θα χτυπούσε από στιγμή σε στιγμή την πόρτα του να αναγγείλει το απίστευτο γεγονός. Όταν είδε ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε, πετάχτηκε έξω να δει τι συμβαίνει. Αντίκρισε μία απίστευτη εικόνα.
Άλλοι κρατούσαν την κοιλιά τους, άλλοι κτυπιόντουσαν στα πατώματα και μερικές γριές με το σύνηθες πρόβλημα του ουροποιητικού, αντιμετώπιζαν μικρά δράματα! Απόρησε. Θύμωσε. Μα επειδή το "μικρόβιο" ήταν ταχέως και επικινδύνως μεταδοτικό προσέβαλε και τον ίδιο. Κάποια στιγμή μπόρεσε να ψελλίσει:
«Α, ρε μάνα σήκω να δεις τα χαΐρια του γιου σου και όλων όσων νόμιζες πως σ’ αγαπούν… Εσύ ταξιδεύεις στο σύμπαν παρέα με τον φύλακα άγγελό σου και εμείς γελάμε βλέποντας το άψυχο σώμα που άφησες φεύγοντας.»
Και τότε συνέβη άλλο απίστευτο. Ο κόσμος κατελήφθη από υστερία και είχε την παράκρουση ότι η νεκρή κουνήθηκε ενοχλημένη, μέσα στο φέρετρό της.
«Ορέ δεν βλέπετε; Θύμωσε η μανούλα και επέστρεψε να πάρει μερικούς από μας μαζί της για να μην ταξιδέψει μόνη με τον άγγελό της».
Και το φιλοθεάμον κοινό όπου φύγει φύγει, βλέποντας ότι η νεκρή είχε ήδη πάρει μαζί της μία τους!
«Συγνώμη βρε μάνα με το ψέμα που αναγκάστηκα να πω για να σταματήσει το ρεζιλίκι μας. Ήμασταν ικανοί να κάνουμε σε λίγο και τους παπάδες να γελάνε. Εγώ, αν θες να ξέρεις, νομίζω ότι η ψυχούλα σου προτιμούσε τα γέλια, αυτά τα ανόητα μα αυθόρμητα, από τις επί πληρωμή μοιρολογίστρες που ζητούν να προκαλέσουν ποταμούς δακρύων με τα ψεύτικα λυπητερά τους λόγια. Στον άλλο Κόσμο τώρα που θα πας, κοίτα να μεταφέρεις το γέλιο εκεί».
Αυτός ήταν ο καλύτερος επικήδειος που έβγαλε για τη μάνα του ο προπάππος της γιαγιάς Πέρσας χαμογέλασε η Δανάη.
Με τούτα και με τ’ άλλα η Δανάη ξέχασε τόσο τη σελίδα όσο και τον διαγωνισμό που έλαβε μέρος, που τον κράτησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της καθώς τα αποτελέσματα θα αργούσαν πολύ. Μόνο κάπου κάπου, όσο πατάει η γάτα, θυμόταν τη σελίδα και νευρίαζε με την αγένειά τους να την σνομπάρουν έτσι. Γιατί, τί άλλο από σνομπισμό έδειχνε αυτή τους η προσβλητική σιωπή;
Είπε να ρίξει μια ματιά στις αναρτήσεις της συγκεκριμένης σελίδας και να κάνει μια έντιμη σύγκριση αυτών με το δικό της κείμενο, να δει πού υστερούσε και ποια ήταν τα θέματα που τους ενδιέφεραν. Η πρώτη στιγμιαία τη εντύπωση ήταν, ότι το κείμενο που έβλεπε μπροστά της κάπου το ήξερε, για να ξεφωνίσει αμέσως μετά:
«Θεέ και Κύριε, όλοι σου οι Απόστολοι, οι Άγιοι και οι Όσιοί σου, αυτό δεν είναι το δικό μου κείμενο "πειραγμένο" μόνο στον τίτλο; Δεν παρέλειψαν ούτε ένα "και". Τον δε τίτλο τον άλλαξαν γιατί σού λέει, πού θα βρεθεί η/ο συγγραφέας του να το διαβάσει αφού σπανίως διαβάζουμε κείμενα συναδέλφων; Το υπέγραφε κάποια/ος, με ψευδώνυμο φυσικά. Και δε θα είναι η πρώτη φορά που το κάνει· το πώς και το γιατί μένει να το ερευνήσω πάραυτα. Σηκώνω μανίκια κυρίες μου και κύριοι.»
Παρά ταύτα δεν θύμωσε. Πήρε επιτέλους μιαν έμμεση απάντηση ότι το κείμενό της άρεσε και γι’ αυτό το ανέβασαν. Είχε μπροστά της χρόνο να γράψει εκατοντάδες, χιλιάδες, κείμενα σαν αυτό. Πέρα από την επαίσχυντη κλοπή πνευματικής δουλειάς ενθαρρύνθηκε, πράγμα που είναι απαραίτητος συνοδός της έμπνευσης και απλά υποσχέθηκε στον εαυτό της και στους άγνωστους ομοιοπαθείς, να εξιχνιάσει το θέμα χωρίς να προκαλέσει σκάνδαλο. Άλλωστε ήταν μέρος της δουλειάς της και θα έδινε ένα γερό μάθημα στον ανόητο κλέφτη που ατάλαντος ο ίδιος και έχοντας επίγνωση, προφανώς του… κουσουριού του, επεδίωκε με δόλιους τρόπους να βγει από την αφάνεια σε βάρος άλλων.
🍀
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση. Επιμέλεια κειμένων Τζένη Κουκίδου
Έκτο μέρος της σειράς αυτοτελών επεισοδίων «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε την ανάγνωση από εδώ.
Το έβδομο επεισόδιο εδώ
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
* Αναφέρεται στην ηρωίδα της σειράς διηγημάτων, Πέρσα Βουδούρη, με τίτλο «Πέρσα Βουδούρη και Στέφανος Μακρής, Οι ντετέκτιβ» η οποία δημοσιεύονταν στο ιστολόγιο Λόγω Γραφής.
