Το πόνημα της Τζένης Δάγλα είναι ένα πειραματικό κείμενο, καρπός δουλειάς δέκα χρόνων. Σονόρχ είναι ο Χρόνος διαβασμένος «αλλιώτικα» ενώ το βιβλίο αποτελείται από ένα συναρπαστικό μωσαϊκό ιστοριών και χαρακτήρων που χαράσσονται στη μνήμη του αναγνώστη και συνδέονται μέσα από τη βιωματική, καταιγιστικού ρυθμού, αλλά και στοχαστική και γεμάτη χιούμορ γραφή της αφηγήτριας, καθώς πηγαινοέρχεται και η ίδια στον χώρο και τον χρόνο με μια μαγική «Χρονοταχεία».
Δείτε παρακάτω πως ανταποκρίνεται η ίδια στις στήλες Πλοκόλεξο (ένα πεζό για, ή σχετικό, με το βιβλίο με τη χρήση δέκα προκαθορισμένων λέξεων) και Ακρότιτλο (δημιουργικό κείμενο που σχηματίζει τον τίτλο του έργου όπως μια ακροστιχίδα) γράφοντας για το βιβλίο της.
ΣΟΝΌΡΧ είναι μια εμμονή, ιερή και μύχια, για τον Άρχοντα Χρόνο, για την αιωνιότητα μέσα στη μέρα, ένα παιχνίδι τρελό μαζί του, όπως το μωρό κι ο σκύλος σε δειλινή αμμουδιά, μια αναμέτρηση σε γη κι ουρανό χωρίς απωθημένα! Χωρίς αγανάκτηση ή διάθεση εκδίκησης για τα μικρά μας όρια, για το πεπερασμένο, είναι η ελπίδα μας ζωντανή για ένα Μέλλον πέρα (μα πολύ πέρα!), η ευκαιρία για Πολλές Ζωές, προσωπικές, δικές μας...
Στοιχειά της Φύσης,
γη, φωτιά, νερό, αέρα,
Ο άνθρωπος στις χούφτες σας,
μικρός, γυμνός ελάτε !
Να τον ντύστε με την πνοή
των δασών την μυρωμένη,
το άρωμα του τρυφερού
Ουρανού, χιτώνα από φωτιά
να του 'τοιμάσετε,
ή των νερών τη μυριογάλανη
Ροή, το θρόισμα των ρόδων -έρωτας!
αχ, έρωτα λουλουδιαστό ρίξτε στο
διάβα του, όσο διαβαίνει, μακριά πολύ,
να απαντηθεί, να φιληθεί,
να αγκαλιαστεί (διαβαίνει!) με τον
Χρόνο τον Άρχοντα, τον Οικοδεσπότη...
Απόσπασμα:
[…] ψυχή μου, ήρθες; έσκουξε η βάβω, σαν σε όνειρο η σειρήνα του ασθενοφόρου, πήραν τη θυγατέρα με το μωρό, κοντά κι αυτή, το χεράκι του νεογέννητου γλιστερό από τα υγρά απλωνόταν στη μεριά της, ώρες μετά, γυρνώντας στο σπίτι, ήσυχη που η θυγατέρα κι ο εγγονός ήταν καλά, βρήκε την μπόλια της στο τραπέζι, έναν χρυσό σταυρό κι ένα σημείωμα: «Για τον γιο μου τον Όλαφ» – κι αυτό ήταν, χάθηκε, πάει ο γαμπρός, δεν τον ξανάδαν, κανείς ποτέ, λίγο καιρό μετά η καρδιά του μπαρμπα-Δήμου σταμάτησε.
Θα πέρναγαν κάμποσα χρόνια, κι όλοι αυτοί, ταξιδιώτες του Χρόνου, από διαφορετικές συντεταγμένες, ταξίδεψαν, καθένας, ταξίδεψαν, να πέσουν πάνω στη μία κουκκίδα, στη μία χρονική στιγμή, στο χρονοδρόμι…
Η Τζένη Δάγλα γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Αποφοίτησε με άριστα από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε επί 2 χρόνια στον τηλεοπτικό σταθμό Antenna και μετά ασχολήθηκε με τα νομικά σε ελεύθερο επάγγελμα. Παρακολούθησε σεμινάρια θεάτρου στη Δανία και στην Ιταλία με τον Eugenio Barba, καθώς και στην Πολωνία, στην Αγγλία, στη Γερμανία και στην Ελλάδα με ηθοποιούς του Γέρζι Γκροτόφσκι και άλλους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες.
Έχει γράψει πέντε «θεατρικά σχόλια»: «Η Άγνωστη Χώρα» (θέατρο Αργώ, 2012), «Time, please!» (φεστιβάλ Αναλόγιο 2015), «Η Γυάλα» (θέατρο Φούρνος, 2017-2018). Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια σχετικά με το σύγχρονο θέατρο. Μιλά αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, γαλλικά. Δηλώνει πολίτης του κόσμου.
