Το άκρως συμπαθητικό αυτό βιβλίο της Μαίρης Λίπκοβιτς περιέχει δώδεκα εξομολογήσεις γυναικών, δηλαδή δώδεκα αυτόνομες ιστορίες με θηλυκές ηρωίδες.
Γυναίκες της διπλανής πόρτας -που μπορείς κάλλιστα να ταυτιστείς γιατί είναι όντως σαν εσένα, όπως εσύ- μιλούν για τη ζωή τους, για τους έρωτές τους, τους άντρες, τους συντρόφους... και μαζί, μιλούν για την καθημερινότητά τους. Αναπόληση, αναμνήσεις κι εξομολόγηση είναι οι κύριοι άξονες όλων των αφηγήσεων. Μερικές φορές νομίζεις ότι παρακολουθείς μια συνέντευξη γεμάτη από θύμησες. Και κάτι από απολογισμό, μοιραία.
Η συγγραφέας, με λόγο συναισθηματικό κι αρώματα εποχής, σκιαγραφεί δώδεκα διαφορετικές γυναίκες όμως όλες γήινες και οικείες μορφές· δικοί μας άνθρωποι. Κάποιες ιστορίες διαθέτουν θεατρικότητα γραφής, άλλες είναι πρωτοπρόσωπες ενδυναμώνοντας τη σχέση ηρωίδας-αναγνώστη, όλες βγάζουν μια μελαγχολία ή μια βαριά ατμόσφαιρα -κάποιες περνούν ξυστά από το θρήνο- μα όλες οι γυναίκες «ζουν» το δράμα τους.
Τα συναισθήματα συνέχεια εναλλάσσονταν. Οργή, πόνος, τρυφερότητα, χαρά, θλίψη, έρωτας, αξίες που καθόρισαν την στάση της ζωής μου. (Το Κατινάκι)
Ανάμεσα στα άλλα που «καίνε», ακούγονται φωνές πόνου, εξορίας, αγώνα... ενώ κάποιοι στίχοι, εδώ κι εκεί, «βάζουν» και μια μουσική να παίζει ως ένα μουσικό χαλί από νότες.
Γιατί δεν αφήνουν ήσυχους τους λαούς να ζήσουν; (Η Αρχόντισσα της Σμύρνης)
Οι γυναίκες μπορεί να έχουν όνομα, μπορεί και όχι· δεν έχει σημασία πώς τις λένε, μα να τους επιτρέψεις να σου αφηγηθούν τη ζωή τους. Κοινό στοιχείο η μοναξιά -ή η μοναχικότητα;-, τις βασανίζει και ανασκαλεύει τις μνήμες σε αυτό το άνοιγμα καρδιάς με αποδέκτη εσένα.
Άραγε, έτσι μειώνεται ο πόνος;
Άραγε, έτσι μειώνεται ο πόνος;
Η συλλογή της Μαίρης Λίπκοβιτς, Το πολλαπλό είδωλο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις.
Ευχαριστώ τη Μαίρη Λίπκοβιτς για τη διάθεση του βιβλίου το οποίο συμπληρώνουν επτά διαδραστικές εγκαταστάσεις της Ρούλας Αναγνώστου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Στην περίληψη λέει:
Δώδεκα γυναίκες, η καθεμία με το δικό της μύθο.
Μίλησαν για την ζωή τους, για τα όνειρα που έκαναν, για την αγάπη που πήραν, που έδωσαν, που έχασαν. Μίλησαν για τον έρωτα, τη συμβίωση, το θυμό, τον πόνο, τη ματαίωση, την παραίτηση, την απώλεια, τον θάνατο, την ελπίδα.
Ρωτούσαν κι όλο ρωτούσαν, και απαντήσεις δεν έπαιρναν. Η κάθε κουβέντα τους έκλεινε εφιαλτική αγωνία για το αύριο, τύψεις, συμπόνια για τον ίδιο τους τον εαυτό, πίστη στα ιδανικά τους, στα οράματα τους για έναν καλύτερο κόσμο.
