Σαν φύλακας αυτού εδώ του μπουντρουμιού θα έλεγαν ότι έπεσα θύμα της χειρότερης κατάρας.
Δε πίστευα ότι θα προσβληθώ από αυτό το πράγμα που μόνο κακό κάνει και αρρωσταίνει τους ανθρώπους. Έχει κάποιο τρόπο και τους κάνει να φέρονται παρανοϊκά. Βάζει την τρέλα μέσα τους.
Άρχισε ξαφνικά όταν μάθαμε ότι εξαπλώθηκε από τον παπά την τοπικής ενορίας. Τίποτα δεν τους έκανε καλά παρά μόνο ένα πράγμα. Η εξάγνιση της ψυχής τους από τη φωτιά. Σκέφτηκα για μια στιγμή ότι για να το λέει ο απεσταλμένος του Θεού θα ξέρει ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος.
Σε λίγες μέρες δόθηκε εντολή και άρχισαν να φέρνουν ανθρώπους στις φυλακές και στα μπουντρούμια. Κυρίως γυναίκες και λιγότερο άντρες.
Είχαμε οδηγίες ρητές να μη τις πλησιάσουμε αλλά και ούτε να τους μιλάμε καθώς το κακό θα έβρισκε τρόπο να μας επηρεάσει και να μπει μέσα μας. Έκανα τον σταυρό μου και ευχήθηκα να μην έχω κι εγώ το τέλος τους. Σκέφτηκα ότι δε θα μπορούσε εμένα ποτέ το κακό να με πιάσει, να με τρελάνει γιατί ήμουν απλός άνθρωπος του θεού. Δεν είχα πειράξει κανένα ποτέ μου. Το μόνο που έκανα ήταν να είμαι φύλακας των τιμωρημένων εδώ στα έγκατα της γης. Καμιά φορά τους πήγαινα και λίγο φαΐ. Στην εκκλησία πήγαινα συχνά και προσευχόμουν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ.
Έξω στους δρόμους και στις πλατείες άρχισαν και έστηναν στύλους με ξύλα γύρω τους αλλά δεν έδωσα σημασία όταν πήγαινα στη δουλειά μου πολύ νωρίς το πρωί. Σκέφτηκα ότι όλα θα πήγαιναν καλά και οι πατέρες θα εξάγνιζαν το κακό από προσώπου γης. Χαιρόμουν γιατί πράγματι ήταν θέλημα θεού. Για να μας καθοδηγούν αυτοί που έχουν σπουδάσει θα ξέρουν να αναγνωρίζουν τα σημάδια.
Εκείνη τη μέρα όμως δεν περίμενα να έρθω αντιμέτωπος με το κακό. Είχαν φέρει μια γυναίκα αργά το βράδυ και την είχαν πετάξει μέσα σε ένα κελί. Την επόμενη μέρα θα την έριχναν για εξαγνισμό στην πυρά.
Την κοίταγα από μακρυά και φαινόταν σαν άγγελος με το άσπρο της φόρεμα ανάμεσα από τα κάγκελα και το λιγοστό φως. Ήταν ξαπλωμένη κάτω στο έδαφος και παρακαλούσε.
Δεν με είδε στην αρχή, παρακαλούσε κάποιον που δεν ήταν εκεί, να την ελευθερώσει, ότι δεν έκανε κάποιο κακό και ότι πίστευε στον ένα και μοναδικό θεό.
-Δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για τον θεό, της είπα.
Κοίταξε προς το μέρος μου και τότε την είδα πραγματικά ποια ήταν. Οι σκιές έπαιζαν ένα παιχνίδι τρόμου επάνω της και στο μυαλό μου σκέφτηκα ότι υπάρχει εκεί ένα τέρας που την είχε μεταμορφώσει σε μια όμορφη γυναίκα. Έβαλα το φανάρι μπροστά μου για να μη δω ποια είναι πραγματικά και απέστρεψα το βλέμμα μου από την αντίθετη μεριά. Ποιος ξέρει τι θα μου έκανε αν με κοιτούσε!
Πανικός άρχισε να με πιάνει που βρισκόμουν μαζί της στο σκοτεινό εκείνο μπουντρούμι και σκέφτηκα ότι μπορεί να έσπαγε τα κάγκελα και να με σκότωνε.
-Μακρυά, φώναξα. Μη με πλησιάζεις ξέρω τί είσαι.
-Δεν μπορώ να πάω πουθενά, δε βλέπεις έχει κάγκελα.
-Μπορεί να τα σπάσεις.
-Τι να κάνω; Δε βλέπεις ότι είμαι μια γυναίκα. Δεν έχω τη δύναμη ενός άντρα αν και αμφιβάλλω αν κάποιος κατάφερνε να το κάνει ποτέ.
-Δε κάνει ούτε να σου μιλάω, μπορεί να μου κάνεις κακό.
-Με τι; Εγώ δεν έχω πειράξει ούτε μύγα στη ζωή μου, πάντα έκανα το καλό.
-Και τότε γιατί βρίσκεσαι εδώ μέσα. Δε μπορεί, κάτι θα έκανες για να σε φέρουν εδώ οι ιερείς. Μήπως προσέβαλλες τον οίκο του θεού;
-Ποτέ μου, εγώ τον αγαπάω τον θεό και γεννήθηκα με τον σταυρό στο χέρι.
Τα λόγια της φαινόντουσαν πραγματικά και με νόημα, δεν είχα ακούσει κανέναν μέχρι τώρα να μιλάει έτσι για το θεό και να πιστεύει τόσο πολύ. Συνήθως όσοι περνάνε την πόρτα αυτής της φυλακής βρίζουν τον θεό και καταριούνται τον οποιονδήποτε τους πέταξε εδώ μέσα.
-Μην ανησυχείς, της είπα με μεγάλη απάθεια καθώς δεν την πίστευα και πολύ. Θα γιατρευτείς σύντομα. Έξω στήνουν…
-Τι νομίζεις ότι είναι αυτά που στήνουν εκεί έξω; Έχεις καταλάβει ή ακόμα δεν έφτασαν τα νέα από τις άλλες πόλεις και χωριά;
Για να πω την αλήθεια είχα ακούσει φήμες που τελευταία είχαν γίνει πιο έντονες. Κόσμος πέθαινε στην πυρά καθώς είχε διαγνωστεί για μαγεία και σατανισμό. Ήταν τόσο πολλοί που ερήμωναν χωριά ολόκληρα. Τρόμος με έπιασε όταν σκέφτηκα ότι είχε έρθει και στη δική μας πόλη και μάλιστα στεκόταν μπροστά μου και μου μιλούσε.
Εκείνη τη στιγμή μου μίλησε ξανά και είπε κάτι που με έκανε να την κοιτάξω.
-Σου φαίνομαι για υπηρέτης του κακού; Κοιτά με καλύτερα, είπε με δάκρυα στα μάτια.
Ήθελα να της αποδείξω ότι δεν με πιάνουν τα μαγικά που κάνει, ότι αντέχω και τολμώ να την κοιτάξω, εγώ που είμαι…
Έκανα το λάθος και την κοίταξα, αυτή τη φορά κατέβασα τη λάμπα που κρατούσα και έμεινα άναυδος όχι μόνο από τα υπέροχα μάτια της αλλά από τη φλόγα που φαινόταν μέσα τους.
Η μορφή της ήταν ό,τι πιο υπέροχο είχα δει σε αυτή τη ζωή. Σκέφτηκα ότι δεν ήταν δυνατόν κάποιος να είχε βάλει μέσα στο κελί αυτήν την όμορφη γυναίκα. Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι κάποιο λάθος θα είχαν κάνει καθώς ένιωθα ότι δεν ανήκε εδώ. Ανήκε σίγουρα σε κάποιο σπίτι πλουσίων και διακεκριμένων ανθρώπων. Αυτό το καταλάβαινα από το όμορφο αν και λερωμένο φόρεμα της.
-Κοίταξε με! Τι λέει το ένστικτο σου; Σου φαίνομαι για άνθρωπος που θα σου κάνει κακό;
Την κοίταξα λίγο ακόμα λέγοντας στον εαυτό μου ότι δεν είναι κακό, λίγο ακόμα να δω αυτή την υπέροχη νύμφη. Χάθηκα για μια στιγμή και δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο πέρα από αυτήν. Πώς έγινε; Κάποιο λάθος και έπρεπε να την ελευθερώσω, να τη βοηθήσω, να τη φυγαδεύσω μακρυά στην ασφάλεια. Να χαθούμε μαζί, εγώ ο σωτήρας της και ας με παρέσερνε στου κακού τις πράξεις.
Σκέφτηκα ότι άρχισε να με επηρεάζει και ότι πράγματι είναι πλάσμα μη ανθρώπινο. Πώς έχει μπει μέσα στο κεφάλι μου και πώς με επηρεάζει να κάνω αυτές τις σκέψεις;
-Διαβάζεις τις σκέψεις μου. Σταμάτα. Τώρα.
-Δεν κάνω τίποτα εσύ το κάνεις, απλά επειδή σκέφτηκες λογικά.
-Δε γίνεται τόσος κόσμος να πεθαίνει χωρίς λόγο! Οι πατέρες ξέρουν τι κάνουν. Για το καλό όλων μας, να μη γίνουμε κι εμείς σαν εσάς, να μη μετατραπούμε σε…
-Πήραν όλες τις γυναίκες από το σπίτι, επειδή κάποιος ήρθε και έκρινε ότι είμαστε μάγισσες. Εμένα, τη μητέρα μου και τη μικρή μου αδερφή. Μας έριξαν στο νερό με δεμένα χέρια να δουν αν επιπλέουμε. Η μικρή μου αδερφή ανέβηκε στην επιφάνεια πεθαμένη. Μόνο τότε εξαγνίστηκε. Και τώρα, δεν τους έφτανε αυτό, θα με πετάξουν στην πυρά. Το βρίσκεις δίκαιο; Είναι θέλημα του θεού; Πες μου!
-Μη βάζεις στο στόμα σου τον Κύριο, άφησα να μου ξεφύγει νευριασμένος. Αυτός δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο.
Το δυστύχημα μου ήταν ότι άκουγα αυτά που μου έλεγε και καταλάβαινα τη φρίκη αυτών που περιέγραφε. Στο έτος του κυρίου μας σήμερα ήταν κάτι που φαινόταν παράλογο ο κόσμος να πιστεύει σε παραμύθια για πνεύματα και πλάσματα από την κόλαση. Είχα καταφέρει και είχα κρύψει καλά τις αμφιβολίες μου για αυτά όμως άκουγα τί περιέγραφαν. Τις πιο πολλές φορές αυτά που γινόντουσαν ήταν ανθρώπινα λάθη. Έβλεπα τον δόλο των ανθρώπων να τους τυφλώνει και ενώ ο λόγος του θεού ήταν απλός εκείνοι δημιουργούσαν την κόλαση γύρω τους.
Όσο σκέφτομαι ότι μέσα στο μυαλό μου υπάρχουν ακόμα τα ουρλιαχτά από τα βασανιστήρια τόσο με κάνει να πιστεύω λιγότερο στους ανθρώπους. Κάτω από τα ρούχα και τους τίτλους που φοράνε είναι όλοι ίδιοι.
Πώς είναι δυνατόν να κάνουν αυτά τα πράγματα στους ανθρώπους; Και τώρα, θα έρχονταν να πάρουν αυτή την κοπέλα που φαίνεται ότι δεν έχει κάνει κάτι. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να περνάνε από εδώ, ληστές και κακοποιούς, και δεν είναι σαν αυτούς. Είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτό.
-Θα με βοηθήσεις σε παρακαλώ; Σε βλέπω χάθηκες για λίγο στις σκέψεις σου.
Σκέφτηκα να το κάνω να τα παρατήσω όλα να την ελευθερώσω. Να φύγουμε μαζί, θα βρίσκαμε τρόπο να χαθούμε μακρυά. Ίσως πηγαίναμε σε ένα σπίτι και κάναμε και παιδιά. Ήταν τόσο όμορφη που ήταν για μένα μια ψυχή φυλακισμένη εδώ κάτω στην ξεχασμένη γη. Εδώ που όλοι έκρυβαν τα μυστικά τους πίσω από δοξασίες και έβαζαν άλλους να κάνουν τα βασανιστήρια. Ακόμα περισσότερο όταν το έκαναν με τη βούλα του Θεού.
-Ψέμματα όλα ψέμματα, είπα τρεμάμενος και η φωνή μου αντήχησε μέσα στα σκοτεινά κελιά με το αίσθημα της κοροϊδίας μιας ζωής. Μεγαλώσαμε με ψέμματα και μάθαμε να κοιτάμε αλλού. Να μην ακούμε τα μαρτύρια των άλλων.
Η συνείδηση μου ήταν κάτι που έβγαινε αντίθετα με τις πράξεις μου όλα αυτά τα χρόνια. Και δεν ξέρω πώς άλλα ήρθε η συγκεκριμένη στιγμή να δράσω. Να κάνω αυτό που πιστεύω, αρκετά τόσα χρόνια να βρίσκομαι κάτω από τη γη παρέα με άμοιρους και βασανισμένους. Ήρθε η ώρα.
-Θα σε πάρω να φύγουμε. Σε πιστεύω, της είπα με την καρδιά μου να χτυπά γρήγορα και να ανοίγω το κελί της.
Σηκώθηκε και μου έπιασε το χέρι.
-Σε ευχαριστώ που κατάλαβες, μου είπε και είδα τις κόρες των ματιών της να έχουν κάτι σαν κλεψύδρα μέσα τους. Κατάλαβα αμέσως ότι δεν υπήρχε χρόνος. Το απόγευμα είχε περάσει και το σκοτάδι στεκόταν σαν τοίχος μπροστά μας.
Γύρισα και άνοιξα την πόρτα που οδηγούσε προς την ελευθερία μα δεν πρόλαβα. Μπήκαν μέσα και μας έπιασαν. Εμένα σαν συνεργό και αυτήν σαν τη μάγισσα που θα έκαιγαν στην πυρά.
Σκέφτηκα ότι θα τη γλίτωνα καθώς ένιωθα ότι ήμουν ένας από αυτούς. Μα όταν μας πήγανε στο μέρος που είχαν στήσει τη φωτιά αντίκρισα δύο στύλους.
Κρύος ιδρώτας με έλουσε και κανείς δεν άκουγε τι έλεγα, πλήθος κόσμου φώναζε να καούμε, υπερκάλυπταν τα πάντα με φωνές μίσους και εκδίκησης.
Μας έδεσαν στο ξύλο όρθιους και άναψαν τη φωτιά. Ζέστη απλώθηκε μέχρι που άναψαν ακόμα πιο πολύ και άρχισε η φλόγα να ανεβαίνει ψηλά.
Τότε ήταν που άρχισε ο πόνος σιγά-σιγά να ανεβαίνει από τα πόδια και να απλώνεται στο υπόλοιπο κορμί. Βασανιστικά να χαϊδεύει το πρόσωπο με τα ουρλιαχτά μου.
Λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου γύρισα και την κοίταξα. Ακόμα και τότε ήταν απίθανα όμορφη. Καιγόταν μα έβλεπα ότι κάτι έλεγε. Μέσα από τον πόνο της και τα ουρλιαχτά τους καταριόταν. Το πρόσωπο της άλλαζε και το φόρεμά της γινόταν σκοτεινό. Καιγόταν και ανέβαινε στον ουρανό, είχε σπάσει τα δεσμά και επιτέλους ήταν ελεύθερη.
Οι φωνές κόπασαν για μια στιγμή και με έκαναν να καταλάβω ότι δε με ένοιαζε για τον κόσμο. Μας καταδίκασαν χωρίς δεύτερη σκέψη και τώρα χαίρομαι που όλοι αυτοί είναι καταραμένοι να κυκλοφορούν στα δεσμά της αιώνιας κατάρας. Αυτής που δημιούργησαν οι ίδιοι.
Λίγο πριν πεθάνω μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί.
-Η κατάρα σου είναι η ελευθερία μου.
Όλα φώτισαν και ανέβηκα ψηλά στον γαλανό ουρανό. Δεν πονούσα πλέον και ήμουν ευτυχισμένος που για μια φορά στη ζωή μου ελευθέρωσα μια ζωή.
