Η Γέροντα διαθέτει αυτό το μαγικό εφόδιο, να διαπερνά τον αναγνώστη. Διαθέτει αισθαντική χειμαρρώδης γραφή που την εμπλουτίζει με ποιητική μελαγχολία ενώ φροντίζει, με κάποιο τρόπο -επιτηδευμένα ή αυθόρμητα- να συνδέει τις συλλογές της, να τοποθετεί νοερούς και νοηματικούς συνδέσμους. Έτσι, τα τριαντάφυλλα έχουν και σε αυτό το βιβλίο βήμα· αναφέρονται συχνά ως ρόδα, τριαντάφυλλα ή τριανταφυλλιές και επαυξάνονται με ροδοπέταλα, ροδοκόκκινο χρώμα κ.ά και με ρήματα όπως ροδίζει. Με κάποιο τρόπο, και μέσα από τέτοιες διαδρομές, σε κάνει να φαντάζεσαι κάθε της ρόδο κόκκινο· χρώμα που ενδυναμώνεται με την ύπαρξη ενός άλλου, πολύ προσφιλούς της, λουλουδιού, την παπαρούνα.
Πέρα όμως από αυτά τα κόκκινα άνθη, οι στίχοι παρουσιάζουν πανχρωμία κι επιπλέον τις σελίδες διατρέχουν αρώματα, ήχοι, η φύση, η γη, ο ουρανός... τα πάντα. Ο ελεύθερος στίχος δείχνει βιωματικός και η ματιά της είναι φρέσκια.
Η σκιά μ' ακολουθεί μόνο όσο υπάρχει φως
Ένα κλαδί, ένας σβώλος και ένα φύλλο / Μόνη απόδειξη ότι υπήρξα
Προσέχω τις αναμονές ή προσμονές (της) και εντυπωσιάζομαι στο «Η τίγρη γαβγίζει» όπου, εντελώς κόντρα σε ό,τι έρχεται στο νου με το άκουσμα αυτής της φράσης, μας μιλάει γύρω από το αιώνιο ερώτημα τόσο του ποιητή όσο και του αναγνώστη. Μας λέει τί είναι ποίηση.
...δεν ήταν στην αρχή ο Λόγος / Στην αρχή ήταν η Λέξη [...] Όταν γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος / Και άρχισε να ψελλίζει βάρκα, φύλλο, άντρας, γυναίκα, / μπλε
Ποντάρει στο δίπολο ζωή-θάνατος επαυξανόμενο από το ενδιάμεσο ζωή-έρως-θάνατος. Θα πει κανείς ότι αυτά είναι λίγο-πολύ αναμενόμενα στον στίχο, μα δεν εξετάζουμε την πρωτοτυπία των θεμάτων, που θα ήταν λάθος, αλλά εκείνο το στοιχείο που υπερτερεί στην ανάγνωση και όλα όσα εισπράττουμε από το πόνημα. Ό,τι αγγίζει χορδές, διαπερνά επιδερμίδα, ταρακουνά την καρδιά ή/και το μυαλό.
Το τέλος μου, ο θάνατος / Το τέλος μου, η αθανασία
...ήσουνα σταυρός που κουβαλάω χρόνια / Μην ξέροντας γιατί κληρώθηκα απ' τη μοίρα / Να γράφω στίχους στον ίσκιο του;
Με γοητεύει όταν αναφέρεται στη μήτρα. Με γοητεύει που αναφέρεται στη μήτρα. Με κερδίζει ο τρόπος που «βλέπει» την αρχή του ανθρώπου, το σημείο μηδέν... και ό,τι άλλο συνεπάγεται κι ακολουθεί.
Διαβάζοντας το «Ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας» το φαντάζομαι να απαγγέλλεται εναλλάξ από δύο. Μετά σκέφτομαι ότι κι αυτό το έργο ξεχωρίζει, τελικά, όπως και τα «Χριστούγεννα» μια ρέουσα απνευστί πεζοποίηση.
Δε θα υπάρξεις όπως δεν υπήρχες / Πριν από τώρα, ποτέ
όπως σε σβήνω, σε γράφω / Από το μηδέν ως την ανυπαρξία / Ένας αόρατος κύκλος
Τα έργα, όπως και η κάθε ζωή, αποτελούνται από κύκλους. Άλλοι ανοίγουν, κάποιοι κλείνουν κι άλλοι επαναλαμβάνονται μία, δύο, μερικές φορές ή εσαεί. Ένας κύκλος, ως σχήμα νοητικό, σημειωτικό ή σημασιολογικό, είναι κάτι που συμβαίνει. Στα συγκεκριμένα έργα -ή αν δούμε το βιβλίο ως ένα ενιαίο έργο- θα λέγαμε ότι τέτοιοι κύκλοι έχουν ανοιχθεί/αναφερθεί παλαιότερα, σε άλλα πονήματα, σε προηγούμενες λογοτεχνικές διαδρομές κι εδώ επιστρέφουν ωριμότεροι να συμπληρώσουν (πορεία), να ενθυμίσουν ή να ολοκληρωθούν (ποιος ξέρει;).
Η συλλογή κλείνει με ένα ξημέρωμα. Ίσως μια νέα αρχή· το νέο φως. Ίσως γιατί ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος μα τόσο οικείος, μέσα και μετά από κάθε γνώση ή εμπειρία έχει μία αποστολή. Να ανακαλύψει την ελπίδα, για να συνεχίσει. Ή μάλλον, για να μπορέσει να συνεχίσει (no matter what).
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Στο οπισθόφυλλο:
Ξαναγεννημένη από την αρχή
Θα κάνω άλμα και θα βρεθώ στον ορίζοντα
μιας μπαρουτοκαπνισμένης πόλης
Κι ανάμεσα στα φουγάρα θα βρω τη ρωγμή σου, ήλιε αθάνατε
Και θα κυλήσω στη βροχερή λάσπη της ομίχλης
Εκεί θα σε ξαναρωτήσω:
“Ήσουν εσύ ή ήταν μια αντανάκλαση στη λίμνη, που έβλεπα
Κι αντί για τουλίπα ήσουνα σταυρός που κουβαλάω χρόνια
Μην ξέροντας γιατί κληρώθηκα απ’ τη μοίρα
Να γράφω στίχους στον ίσκιο του;’’
Η Κωνσταντία Γέροντα γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα. Σπούδασε Φιλοσοφία στην Αθήνα και Σύγχρονη Λογοτεχνία στο Παρίσι. Είναι διδάκτορας του Paris 10. Δημοσιεύσεις: Subprimal Poetry Art, (ΗΠΑ/ τεύχος 10), Prosopisia/ International Journal of Poetry and Creative Writing (Ινδία/ τεύχος 10), ''Ανθολόγιο Χαïκού'', εκδόσεις «Πνευματικοί Ορίζοντες, Εφαλτήριο Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού» (Κύπρος). Βραβεύτηκε με το Βραβείο Βακχυλίδης στο Διεθνή Διαγωνισμό Καβάφη 2019. Βιβλιογραφία: «Η κάθε του λέξη κι ένας λυγμός», ποίηση, 2013, Άνεμος εκδοτική, «Εδώ γεννιέται και πεθαίνει η άνοιξη», ποίηση, 2014, Άνεμος εκδοτική, «Κώνειο κι άγρια τριανταφυλλιά», ποίηση, 2016, Άνεμος εκδοτική.
