Νόπης Χατζηιγνατιάδου
Κοιτώ το ημερολόγιο για άλλη μια μέρα. Ευτυχώς. Έχει χαθεί η αίσθηση του χρόνου. Είναι Σάββατο. Το τελευταίο Σάββατο του Μάρτη. Η ώρα αλλάζει κι ο κόσμος μπορεί να προσαρμόζεται πάλι. Συνήθισα πλέον να ζω έτσι, δηλαδή για το καλό μου. Προσαρμοστικότητα. Ως ηλίθια με συγχαίρω, κρυφά και κατ' ιδίαν, για το χάρισμα που προφανώς διαθέτω.
Υποθέτω ότι ο φόβος εκεί έξω φωλιάζει και κλωσσά με ηδονή τα αυγά του. Διαχωρίζει, εκ πρώτης. Εκείνους που φοβούνται κι όσους φωνάζουν ότι δε φοβούνται. Η εσπευσμένη δήλωση -αυτή και μόνο- πιθανόν να προέρχεται από τη δύναμη ή την αδυναμία του εγωπαθούς εγώ, εκείνου που πιστεύει ακράδαντα ότι το κακό τυχαίνει μονάχα σε άλλους. Όπως κι αν έχει όλες οι σκέψεις με το φως της μέρας καίγονται. Το πιο πιθανό να λανθάνω. Δε με απασχολεί κι αλλάζω θεματολογία.
Παρατηρώ, έπειτα, πως με τα δάχτυλά του ασκεί πίεση σε ένα τεμαχισμένο χταπόδι μέσα σε ένα πλαστικό σκεύος με καπάκι. Το χταπόδι θα κολυμπήσει και πάλι, αυτήν τη φορά μέσα στα υγρά της κοιλιακής μας χώρας. Κι αυτό θα καεί, όπως κι οι σκέψεις, με τη βοήθεια των επίσης σημαντικών λειτουργιών της πέψης και της αφόδευσης.
Με αφορμή το καταπιεσμένο χταπόδι, σκέφτομαι πως είναι φύσει αδύνατον ο υποχρεωτικός εγκλεισμός να υποτάξει την έμφυτη ελευθερία. Κι έτσι απλώνω με άνεση τα ζεστά μου πόδια. Νιώθω στις άκρες των δαχτύλων μου τον χρόνο υποταγμένο. Ο χρόνος στάσιμος και ανήμπορος κάτω από τα πόδια μου. Βεβαιώνομαι λοιπόν ότι ο χρόνος είναι μια επινόηση και τίποτα άλλο. Και κάπως έτσι νιώθω προσωρινά απεγκλωβισμένη από ό,τι κι από όσα ορίζονται χωρίς εμένα. Ονομάζω την αίσθηση αυτή ελευθερία.
28 Μάρτη 2020
🌺
Copyright © Νόπης Χατζηιγνατιάδου All rights reserved, 2020
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Gheorghe Virtosu (Connection of civilizations, 2017)
Επίσης:
