koukidaki: Χαμένος παράδεισος

Δανάη, η ρεπόρτερ

Λένας Μαυρουδή-Μούλιου

Τικ τακ, τικ τακ. Παράξενος, αλλόκοτος χτύπος, ρυθμικός και συνεχής. Η Δανάη στην αρχή τον εξέλαβε σαν αυτόν του επιτραπέζιου ρολογιού που της έκαναν δώρο τα παιδιά της για να την βοηθάει στο πρωινό τους ξύπνημα για το σχολείο, γιατί ένα προβληματάκι το ‘χε η Δανάη με το πρωινό ξύπνημα. Από τότε που ήταν παιδί, ένα μισάωρο χουζουρέματος πριν το οριστικό σήκωμα, ήταν γι’ αυτήν μια απόλαυση που δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν τα καθήκοντά της σαν μάνας και εργαζόμενης γυναίκας.

Μέσα στα σκοτάδια τού ύπνου της που τον αισθανόταν βαθύ, πολύ βαθύ, (άλλο ένα περίεργο κι αυτό, γιατί συνήθως σ’ αυτήν την φάση, ναι μεν χουζούρευε, αλλά είχε επαφή με το περιβάλλον κι ας ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αν γινόμαστε κατανοητοί), άκουγε τον παράξενο χτύπο. Τικ τακ τικ τακ... «Θα είναι από το εκκρεμές στο χολ, που κάποιος άλλος εκτός από εμένα φρόντισε να το κουρντίσει κι αυτό ανακτώντας τις χαμένες του δυνάμεις, έκανε ακόμη και τη μουσική του, αυτήν του Μπίγκ Μπεν, να ακούγεται σχεδόν σαν την ορίτζιναλ του Λονδίνου» σκέφτηκε εφησυχασμένη. Μέχρι που συνειδητοποίησε ότι ούτε από κει πήγαζε ο ήχος ο χιλιοακουσμένος, που άλλους τους εκνεύριζε, μα αυτήν την νανούριζε γλυκά.

Μα ναι ναι, ήταν οι κτύποι της καρδιάς της, που τώρα τους άκουγε όλο και πιο καθαρά, παρά την ακινησία της και αυτό της έδωσε κουράγιο και ελπίδα. Άρα ήταν ακόμα ζωντανή!. Άρα τα πράγματα δεν ήταν και τόσο δραματικά, καθώς ήταν ένα πλάσμα δυνατό με κέφι για τη ζωή, αυτό που της συνέβη θα το ξεπερνούσε.

Όμως κι εσύ βρε κυρά μου ας ήσουν λίγο πιο προσεκτική! Τι το ’θελες το τόσο παρκετάρισμα στο σαλόνι! Καλά σου ζητούσαν τα παιδιά να τους αγοράσεις παγοπέδιλα να κάνουν εξάσκηση, αυτό δεν ήταν δάπεδο σπιτιού, αλλά πίστα παγοδρομίου. Να που το πάτωμα σε εκδικήθηκε για το πολύ τρίψε τρίψε και σε έκανε να πάρεις μια μεγαλόπρεπη τούμπα σαν αυτές που όταν τις πάρει ένας αθλητής χάνει πολλούς βαθμούς από τους κριτές στο καλλιτεχνικό πατινάζ! Και μετά την άτσαλη τούμπα, λιποθύμησε και τα παιδιά της, έτσι ξέπνοη την βρήκαν κατάχαμα σαν επέστρεψαν από το σχολείο κι έχασαν την μισή τους ζωή νομίζοντάς την πεθαμένη, ποιος ξέρει από πότε ω Θεέ μου, Θεέ μου…

Μεγάλη η ανακούφισή τους όταν ψηλάφισαν σφυγμό στο καρπό του χεριού της και στην φλεβίτσα στον κρόταφο… και κάλεσαν το 166. Το πρώτων βοηθειών κατέφθασε σχεδόν αμέσως, έβαλαν την Δανάη προσεκτικά στο φορείο και καθησυχάζοντας τα παιδιά, ο γιατρός τα βεβαίωσε ότι η μαμά τους προφανώς έχει κάταγμα ισχίου και θα χρειαστεί χειρουργείο. Η δε λιποθυμία της οφείλονταν στο τραυματικό σοκ που υπέστη και επομένως απέφυγαν τα χειρότερα.

Όπως το είπε ο γιατρός, έτσι και έγινε. Και η Δανάη, θες κατά την διάρκεια της επέμβασης, θες κατά την ώρα της ανάνηψης, βρέθηκε λέει σε έναν κήπο απίστευτης ομορφιάς, με χρώματα και αρώματα της φύσης που δεν είχε όχι μόνον ποτέ ξαναβρεθεί, αλλά ούτε είχε ποτέ δει είτε στη μεγάλη, είτε στη μικρή οθόνη της TV, ούτε στην ακόμη μικρότερη του κινητού ή του υπολογιστή της. Πουθενά!

«Να δεις που τώρα εγώ έχω πεθάνει και βρίσκομαι στον Παράδεισο και ας μην είμαι αχάριστη. Μια χαρά είναι εδώ πέρα. Όμως άλλος κάτοικος, πώς αλλιώς να τον αποκαλέσω, δεν υπάρχει;»

Όλοι μας, μιαν εικόνα του παραδείσου την έχουμε φανταστεί, εκεί που καταλήγουν οι ενάρετοι, ανάλογα του τι διδάσκει η θρησκεία του κάθ’ ενός, με μηλιές ή δίχως. Αλλά παράδεισο πριβέ, η Δανάη πρώτη φορά και άκουγε και έβλεπε. Στην αρχή και μόνον η σκέψη της μοναξιάς τής έκανε καλό. Έτσι που πονούσε το κεφάλι της, δεν είχε όρεξη για παρέες και συζητήσεις. Και ο ίδιος ο Ύψιστος, μεγάλη η χάρη Του, να της ζητούσε συνέντευξη, (πολυαγαπημένος κλάδος της δημοσιογραφίας που υπηρετούσε) σαν αυτή που πρόσφατα έδωσε σε μία από τις σελίδες του facebook με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, θα το έκανε χωρίς κέφι και ας την συγχωρούσε ο Πανάγαθος για τούτη την ασέβεια.

Η Δανάη ανάπνευσε βαθιά, σαν να ήθελε να φυλακίσει μέσα της τούτα τα θεία αρώματα που μπροστά τους ωχριούσε η Guerlain, η Givenchy, η Madame Rosha, για να πούμε μόνο λίγες φίρμες από τη Μέκκα του αρώματος, το Παρίσι. Έμεινε έκθαμβη από τη φωτεινότητα των χρωμάτων από τα οποία απουσίαζε εντελώς το μεσοβέζικο γκρι και το άσπρο. Ανεπανάληπτο εκείνο το ροδί, το τιρκουάζ, το άλικο κόκκινο, το γαλάζιο, χρώματα θεϊκά, παραδεισένια. Με αποκορύφωμα τη μουσική, που δεν περιγράφεται με λόγια ανθρώπινα. Μια Συμφωνία με όργανα τα λαρύγγια χιλιάδων καλλικέλαηδων πουλιών υπό την αόρατη μαγευτική μπαγκέτα αξεπέραστου Μαέστρου. Παράδεισος σίγουρα…

Μα, ούτε Εύα ούτε Αδάμ, ούτε κανείς από τους απογόνους αυτών; Εν πάση περιπτώσει και για να μην πλατειάζουμε με τις περιγραφές, η χειρουργημένη Δανάη το εμπέδωσε απολύτως, επρόκειτο για έναν παράδεισο νέου τύπου και ενθυμούμενη την δημοσιογραφική της ιδιότητα, είπε να χαράξει στο μυαλό της με ανεξίτηλη μελάνη τούτην εδώ την μαγευτική ομορφιά, μην παραλείψει το παραμικρό από αυτό το περίεργο ρεπορτάζ.

Ξαφνικά, μια σουβλιά πόνου στο κεφάλι και κλικ την οδήγησε σε άλλες παραστάσεις. Τώρα, βρισκόταν λέει σε έναν απρόσωπο παγωμένο ολόλευκο χώρο. Της Δανάης, ποτέ δεν άρεσε το πάλλευκο χρώμα. Το θεωρούσε την προσωποποίηση του Τίποτα. Συνήθιζε να λέει, ότι ακόμη και το μαύρο είναι χρώμα, το άσπρο είναι το μηδέν, μια άποψη που λίγοι άνθρωποι ενστερνίζονται βέβαια.

Και τούτα τα διαστημικά όντα που τριγύριζαν ολόγυρά της με στολές εξωγήινων, τι ρόλο έπαιζαν; Μα βέβαια θα πρέπει να την είχαν απαγάγει για να της αφαιρέσουν κάποιο όργανο και να το μελετήσουν στα εργαστήριά τους του Διαστήματος. Έτσι εξηγείται η πλήρης ακινησία της πάνω στο χειρουργικό τραπέζι όπου την είχαν δεμένη και ακινητοποιημένη. Διαστημικοί επιστήμονες λοιπόν. Μάλιστα! «Αν προσπαθούσα κάποιον να ρωτήσω το πού βρίσκομαι, άραγε θα μου πει;», αναρωτήθηκε.

«Παρακαλώ, ας μου πει κάποιος χριστιανός, ή και άλλου θρησκεύματος δεν έχω κανένα πρόβλημα, δεν είμαι φονταμενταλίστρια, για σας δεν ξέρω, πού βρίσκομαι; Τι ασπρίλα θανάτου είν' τούτη; Είμαι νεκρή; Ώστε πέθανα; Και εσείς; Πεθαμένοι όλοι σαν ελόγου μου; Τι άλλο να υποθέσω που το μόνο ζωντανό πάνω σας, είναι δυο μάτια σαν κάρβουνα αναμμένα πίσω από δυο απαίσιες σχισμές τής ακόμη πιο απαίσιας μάσκας σας; Δεν απαντάτε, ε; Θέλω τον υπεύθυνο ή δεν υπάρχει υπεύθυνος εδώ όπως λάθος πιστεύουμε στη Γη μας; Είμαι μήπως στον προθάλαμο, τον χώρο ξεσκαρταρίσματος και η περίπτωσή μου ιδιάζουσα και δυσκολεύεστε να αποφασίσετε πού τελικά θα καταχωρηθώ; Εμ τόσες βρισιές και αναθέματα που είχα στην γη, όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι δημοσιογράφοι από τους αναγνώστες για τα ψέματα και τις υπερβολές που είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε δεν θα σας επηρέαζαν; Μα βρε παιδιά έλεος, αλλιώς τι ενδιαφέρον θα είχαν τα γραφτά μας; Λίγη κατανόηση αν δείξετε θα σας ήμασταν υπόχρεοι. Εγώ πώς σας δικαιολογώ;

»Μία ερώτηση ακόμη έστω και ρητορική, αφού απάντηση δεν θα έχω το πήρα πια απόφαση. Προς τι οι διαστημικές στολές σε έναν τέτοιο αποστειρωμένο θάλαμο αποσυμπίεσης, όπως πήρε τ' αυτί μου; Αν μου πείτε ότι ο κορωνοϊός έφτασε μέχρις εδώ, θα τα 'χω πια δει όλα…»

Νιώθω το μυαλό μου όλο και πιο ξελαμπικαρισμένο. Βρε μπας και είμαι τελικά σε κανένα Νοσοκομείο της Αθήνας; Μου περνάει και αυτή η σκέψη. Μα και πάλι, στα χειρουργεία οι γιατροί δεν φορούν πράσινες φόρμες; Τις δε μάσκες δεν τις φορούν μόνο κατά τη διάρκεια της επέμβασης; Τότε; Γιατί τούτοι εδώ οι τύποι περιφέρονται ασκόπως με μόνο τα μάτια τους γυμνά;

Και αχ, αυτή μου η ακινησία! Και πόσο με πεθαίνει ο πόνος στα ισχία μου! Γιατί πονάω έτσι; Γιατί δεν έχω φωνή να φωνάξω, να ουρλιάξω, σαν άνθρωπος βρε αδερφέ; Και τούτοι να δεις που θα είναι γιατροί του Διαστήματος. Ειρήστω εν παρόδω δε και μία απορία: είτε διαστημικοί, είτε γήινοι συνάδελφοί τους, είδε ποτέ κανείς να αρρωσταίνει κάποιος από δαύτους και με πανδημία ακόμη από

κορωνοϊούς ή απλούς ιούς χωρίς κορώνα; Ακούστηκε ποτέ τέτοια είδηση και εμένα μου διαφεύγει; Βουτηγμένοι στα μικρόβια μεν, αλλά θαρρείς και έχουν πασαλειφτεί με κορονοαπωθητικό και δεν προσβάλλονται όπως λογικά θα περίμενε ο καθένας από μας.

Και νοσοκόμες; Δεν υπάρχουν νοσηλεύτριες ή έχουν κηρύξει και αυτές απεργία με τέτοια δουλειά που τους έχει προκύψει; Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Κάποτε που περίμενα να χειρουργηθώ στο σπασμένο μου πόδι, έχοντας εισπράξει και μία κατευναστική προνάρκωση, οι εργαλειοδότριες αδερφές νοσοκόμες, κηρύττουν απεργία, παρατούν τα εργαλεία τους και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, με τους γιατρούς να αναλάβουν και αυτών τις υπηρεσίες. Το γνωστό σε όλα τα επαγγέλματα "ο θάνατός σου η ζωή μου", δηλαδή…

«Ε, ψιτ γιατρέ, μικρο-Θεέ, όπως λογαριάζεις τον εαυτό σου, πες μου δια της ανατάσεως της χειρός και της κεφαλής εάν είμαι σε Νοσοκομείο και νεύσε με την κεφαλή προς τα κάτω, εάν όχι. Τόσο δύσκολο είναι πια αυτό μικρέ Θεέ, που η ζωή μου βρίσκεται στα χρυσά σου τα χεράκια;»
Και τότε μια φλασιά έσκισε τα σκοτάδια της μικροαμνησίας μου. Τα κατάλαβα όλα. Ήμουνα όντως στο Νοσοκομείο, αλλά είχα προσβληθεί από τον θανατηφόρο ιό, άγνωστον πώς, τον δώρισα στους χειρουργούς, οι οποίοι τον μετέδωσαν στους βοηθούς με συνοπτικές διαδικασίες, αυτοί στους νοσοκόμους, οι νοσοκόμοι στους δεκάδες νοσηλευόμενους και το ντόμινο σταμάτησε εκεί, αφού οι αμέσως επόμενοι νεκροί ως γνωστόν έχουν το προνόμιο της μη πρόσληψης ιών θανατηφόρων ή μη! Δεν χαμπαριάζουν με τις έγνοιες των ζωντανών. Έχουν όμως και αυτοί άλλα προβλήματα να λύσουν στον μαυροπίνακα της αιώνιας ανυπαρξίας.(;) Βρίσκονται στο δίλημμα που βίωσα κι εγώ πριν λίγο, εκεί στον νέου τύπου παράδεισο, να ζήσουν εκεί και μόνοι ή κάπου αλλού με βάσανα που είχαν όντας ζωντανοί αλλά με παρέα;

Το Νοσοκομείο σε καραντίνα…

Πρώτη είδηση στην TV.

Κι εγώ σαν δημοσιογράφος ευχαριστώ τον Θεό που είμαι εκτός δουλειάς. Ποιος ξέρει τι νουβέλα θα έγραφα στην εφημερίδα μου!

🍀

Πρώτη δημοσίευση. Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ

Τρίτο μέρος της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Ξεκινήστε την ανάγνωση από το πρώτο μέρος εδώ.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley