Το τηλεοπτικό του Ντεμπούτο έγινε το 2007 στις «Επτά θανάσιμες πεθερές»;. Φέτος, μπαίνει στα σπίτια μας μέσα από τους δέκτες μας ως Όθωνας Τζικακόλιας από το «Καφέ της Χαράς». Είναι ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης και όπως θα δείτε παρακάτω, είναι πολυτάλαντος και δημιουργικός.
Τι πιστεύεις ότι λέγεται για τον Βαγγέλη;
Βαγγέλης Δουκουτσέλης: Κάποιοι θα λένε τα καλύτερα, κάποιοι τα χειρότερα. Έτσι δε γίνεται πάντα; Να σου πω την αλήθεια, δεν με απασχολεί τι λέγεται… αρκεί να λένε σωστά το όνομά μου.
Βαγγέλη, σπούδασες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και τροφοδοσία, δούλεψες τρία χρόνια πάνω σε αυτό αλλά τελικά σε κέρδισε ο κόσμος της υποκριτικής. Τι ήταν λοιπόν αυτό που σε οδήγησε στην υποκριτική;
Β.Δ.: Η υποκριτική ήταν κάτι που μου άρεσε από πολύ μικρός. Από το νηπιαγωγείο με τις σχολικές γιορτές, μέχρι όταν άρχισα να παρακολουθώ παραστάσεις στο θέατρο Αχίλλειον στο Βόλο και στο Δημοτικό Θέατρο. Εκεί κατάλαβα ότι αυτό που βλέπω μου αρέσει και θέλω να το κάνω κι εγώ. Να βρεθώ κι εγώ πάνω στη σκηνή και να παίξω έναν ρόλο, κάποιον άλλο. Παρ’ όλο που σπούδασα κάτι άλλο αρχικά, είχα ήδη στο μυαλό μου ότι τελειώνοντας θα σπουδάσω και σε Δραματική Σχολή.
Πώς ορίζεις το χιούμορ;
Β.Δ.: Το χιούμορ είναι διαφορετικό για τον καθένα μας. Με άλλα γελάς εσύ και με άλλα γελάω εγώ. Αυτό που εσένα μπορεί να σου φαίνεται αστείο, εμένα μπορεί να μην μου φαίνεται. Και το αντίθετο.
Βαγγέλη, το τηλεοπτικό σου ντεμπούτο έγινε το 2007 στις «Επτά θανάσιμες πεθερές». Φέτος σε είδαμε ως Αρτέμη Δρόσο στο «Αν ήμουν πλούσιος» και φυσικά σε βλέπουμε και στο «Καφέ της Χαράς» ως Όθωνα Τζικακόλια. Πώς αισθάνεσαι που βρίσκεσαι σε δύο τόσο επιτυχημένες σειρές;
Β.Δ.: Είχα πολλά χρόνια να κάνω κάτι στην τηλεόραση και φέτος ήταν η καλύτερη μου χρονιά. Χάρη στον Στράτο Μαρκίδη βρέθηκα αρχικά στην καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1, «Αν ήμουν πλούσιος», δίπλα σε εξαίρετους ηθοποιούς όπως τον Σωτήρη Καλυβάτση και τον Κώστα Αποστολάκη και μάλιστα με έναν ιδιαίτερο ρόλο που πίστευα στην αρχή ότι δεν μου ταιριάζει, αυτόν του ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας. Ο ρόλος αυτός δεν υπάρχει πλέον στη σειρά, ήταν για λίγα επεισόδια, αλλά υπάρχει το «Καφέ της Χαράς» που πιστεύω αποτελεί ευλογία για έναν ηθοποιό η συμμετοχή σε μια τέτοια παραγωγή. Ο Όθωνας Τζικακόλιας είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχω παίξει μέχρι τώρα και χαίρομαι γιατί έχει διακυμάνσεις ο χαρακτήρας του, δεν είναι μονοδιάστατος.
Ωστόσο, η συνεργασία σου με το Χάρη Ρώμα δεν περιορίζεται στο «Καφέ της Χαράς» αφού είσαι μαζί του και στον «Βαφτιστικό της κυρίας» στην Κεντρική Σκηνή Αθηναΐς. Πώς είναι η συνεργασία σου μαζί του; Πώς βιώνεις αυτή την εμπειρία;
Β.Δ.: Πρόσφατα είπα ότι ο Χάρης Ρώμας είναι μια ολόκληρη δραματική σχολή από μόνος του. Ένας βιρτουόζος της κωμωδίας και μόνο καλά έχεις να πάρεις από αυτόν τον άνθρωπο και να εξελιχθείς κι εσύ ο ίδιος σαν επαγγελματίας ηθοποιός αλλά και σαν άνθρωπος. Δυστυχώς, λόγω της κατάστασης του κορωνοϊού, η παράσταση δεν συνεχίζεται, και για την επόμενη χρονιά, αν είμαστε καλά, είναι προγραμματισμένο να ανέβει άλλο έργο.
Αληθεύει ότι με το Χάρη Ρώμα γνωριστήκατε όταν ακόμη ήσουν στη σχολή σε παράσταση που είχες ανεβάσει με άλλους συμφοιτητές σου; Όπου μετά έγινες βοηθός του και έπαιζες στο θέατρο Ρεξ στον «Αυτοκράτορα της Σοκολάτας»;
Β.Δ.: Ναι, είναι αλήθεια. Το 2010, στο τρίτο έτος ακόμα, είχαμε ανεβάσει με άλλους συμφοιτητές μου και με την σκηνοθετική καθοδήγηση της δασκάλας μας, της αείμνηστης Ζωζώς Ζάρπα, το πρώτο μου θεατρικό έργο «Μερικοί τον προτιμούν νεκρό». Εκεί είδε την παράσταση ο Χάρης Ρώμας και μετά από μερικούς μήνες μου ζήτησε να γίνω βοηθός του στο σενάριο που ετοίμαζε εκείνη τη χρονιά και μου έδωσε κι έναν ρόλο στον «Αυτοκράτορα της Σοκολάτας» που ανέβασε στο θέατρο Ρεξ.
Βαγγέλη, το ταλέντο σου δεν περιορίζεται στην υποκριτική, καθώς μαθαίνω ότι γράφεις στίχους. Συνεργάστηκες με τη Μπέσσυ Αργυράκη και τον Αυστραλό Peter Wilson...
Β.Δ.: Ακριβώς! Και τα δύο αυτά τραγούδια σε μουσική του Σάκη Γραββάνη. Με τον Σάκη έχουμε γράψει κι άλλα τραγούδια και για άλλους καλλιτέχνες του εξωτερικού όπως την Pelageya Stefoglo και την Viorela Moraru, δύο υπέροχες τραγουδίστριες από την Μολδαβία. Η αγάπη μου για τη μουσική με οδήγησε στο στίχο, μια πολύ όμορφη διαδικασία που την απολαμβάνω εξίσου με την συγγραφή και την μετάφραση.
Έχεις πει σε παλαιότερη συνέντευξή σου ότι όταν γράφεις στίχους είναι σαν να γράφεις έναν θεατρικό μονόλογο. Από που αντλείς έμπνευση για να γράψεις;
Β.Δ.: Συνήθως γράφω πάνω στη μουσική. Αφήνω την μουσική να με κατευθύνει.
Το 2008 συμμετείχες στην ταινία «Ο Ηλίας του 16ου» σε σκηνοθεσία Νίκου Ζαπατίνα. Ανάμεσα σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο τι επιλέγεις;
Β.Δ.: Δε μπορώ να διαλέξω αφού το καθένα από αυτά έχει την ομορφιά του και τις δικές του απαιτήσεις. Σίγουρα όμως, μεγαλύτερη προτίμηση δείχνω στο θέατρο. Αυτό σπούδασα, αυτό είναι η αρχή της υποκριτικής.
Υπάρχει κάτι αστείο που σου έχει συμβεί επί σκηνής;
Β.Δ.: Πολλές φορές… το πιο πρόσφατο που θυμάμαι ήταν με την Εύη Κολιούλη στον «Βαφτιστικό της Κυρίας» όπου είμαστε οι δυο μας στη σκηνή και μου εξιστορεί πώς ο αγαπητικός της έχασε το… «ευαίσθητο σημείο» του -για να το πω κομψά- από μια οβίδα. Και για κάποιον λόγο την πιάνουν τα γέλια! Βέβαια, επειδή ταυτόχρονα εκείνη έπρεπε να κλαίει, προσπάθησε να το καλύψει και να κάνει το γέλιο κλαυσίγελο. Εγώ, όμως, που κατάλαβα ότι γελάει, άρχισα να γελάω κι εγώ. Τελειώσαμε τη σκηνή χωρίς να κοιταζόμαστε γιατί διαφορετικά δεν θα τελειώναμε ποτέ.
Πες μου τρία πράγματα στα οποία ο Βαγγέλης λέει ναι και τρία πράγματα στα οποία ο Βαγγέλης λέει όχι.
Β.Δ.: Ναι… στα ταξίδια, τον Στήβεν Κινγκ, την Eurovision! Όχι… στην αναισθησία, το ρατσισμό, τη δηθενιά.
Περισσότερα από/για τον Βαγγέλη Δουκουτσέλη:
DIVA
Λευκές σελίδες
Ο βαφτιστικός της κυρίας
Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Communitism από τη φωτογράφο Κατερίνα Παρασκευά. Το styiling του Βαγγέλη Δουκουτσέλη επιμελήθηκε o σχεδιαστής Πάρης Βαλταδώρος.
