Δώδεκα χτύποι

Αγαπημένη αστυνομική λογοτεχνία. Κάθε μυθιστόρημα του είδους βρίσκεται πάντα στις πρώτες μου επιλογές -όλα τα είδη διαβάζω όμως, θέλοντας και μη, ξεκινώ από τα πιο αγαπημένα για τους προφανείς λόγους- καθώς λατρεύω τους ιδιαίτερους χαρακτήρες που συναντά κανείς σε αυτά, ιδιαίτερα τα ιδιοφυή criminal minds αλλά και τους ιδιοφυείς ερευνητές-ντετέκτιβς. Επίσης, μου αρέσουν οι ανατροπές που επιφυλάσσουν τέτοιες ιστορίες, οι εκπλήξεις και η αγωνία-έξαψη ενδιαφέροντος για την κατάληξη.

Στην περίπτωσή μας τώρα, οι «Δώδεκα χτύποι» αφορούν μια υπόθεση σκοτεινή, ένα ντετέκτιβ-στόρι με διάφορα νουάρ στοιχεία και οικείες φιγούρες ανάμεσα στα πρόσωπα. Ο Νίκος Γονίδης πρώτα από τα πρόσωπα ξεκινά και, αφού ολοκληρωθεί η γνωριμία σου μαζί τους, περνά στην υπόθεση και το ξετύλιγμα του νήματος, ή αλλιώς ιστόρηση των συμβάντων. Το στοίχημα-παιχνίδι κερδίζεται με τη δυνατή και πολλά υποσχόμενη πένα του, τους γοητευτικούς χαρακτήρες -ακόμα και οι παραβατικοί του-, το καλό του πνεύμα, την περιπέτεια που προσφέρει με σκηνές δράσης και την ιδανική του έκταση.
Πείτε με παλαιομοδίτισσα όμως εξακολουθώ να γοητεύομαι από τις αστυνομικές ιστορίες που εστιάζουν στην εξέλιξη της υπόθεσης χωρίς να πλατειάζουν σε παράλληλα θέματα ή σε μεγάλους διαλόγους και που δεν ενσωματώνουν στο ίδιο βιβλίο άλλες ιστορίες, τύπου δύο σε ένα· για παράδειγμα μια αστυνομική με μία αισθηματική μαζί. Επαυξάνω δε όταν εντοπίζω προσωπικό ύφος γραφής -όπως εδώ- καθώς είναι ασφαλές να ακολουθήσεις κάτι ήδη δοκιμασμένο όμως είναι πολύ πιο δύσκολο -και αμήχανο- να επιτύχεις με κάτι που δεν είναι το δικό σου (αυτό το τελευταίο συμβουλευτικά προς επίδοξους συγγραφείς).

Στην υπόθεση, θα γνωρίσετε τον Μάνο Παυλίδη, έναν ασήμαντο και μάλλον κάπως αποτυχημένο ντετέκτιβ καθώς δεν έχει ούτε τις μεγάλες επιτυχίες αλλά ούτε και το μεγάλο πελατολόγιο, όμως έχει το μεράκι. Μια μέρα θα αναλάβει μια εξαιρετικά κερδοφόρα υπόθεση ή έτσι δείχνει, θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας, με την προϋπόθεση να τη διαλευκάνει πριν την αλλαγή του χρόνου, δηλαδή ως το τελευταίο λεπτό της τελευταίας μέρας του έτους. Αυτός ο περιορισμός σε συνδυασμό με τα άλλα πλάσματα-ήρωες του βιβλίου, όπως το Φάντασμα και η Αράχνη, προσφέρουν το αλατοπίπερο στον αναγνώστη κι επιπλέον, είναι απείρως καλύτερο να διαβάζεις μια αφήγηση που συμβαίνει σε οικείο τόπο -στη χώρα σου, στη γειτονιά σου- παρά δε μια ξένη πόλη· σου προσφέρει την αίσθηση να παρακολουθείς καλύτερα τα τεκταινόμενα, κάτι που χάνεται ως ένα βαθμό στις αντίστοιχες μεταφρασμένες ιστορίες της ξένης λογοτεχνίας.

Τελικά, το βιβλίο αποτελεί μια άξια προσπάθεια και αξίζει το χρόνο σου. Είναι ευκολοδιάβαστο για το είδος του με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ιστορήσεις, φέρει μια νουάρ απόχρωση που συνοδεύει τη δράση και αποτελεί ευχάριστη έκπληξη από έναν πρωτόφαντο συγγραφέα.

Υ.Γ.: Μην το κρίνεις από το εξώφυλλο.

Το μυθιστόρημα του Νίκου Γονίδη, Δώδεκα χτύποι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.