Η ισορροπία των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μου τότε ήταν ανύπαρκτη και κολύμπαγα σαν ευτυχισμένο αυτιστικό χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα μου, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούσα να πάω παντού διότι για μένα δεν υπήρχε κανένα γυαλί να με σταματήσει.
Η Στελλίτσα Μοβτουφίτσα κοίταξε αφηρημένα έξω από το φωτεινό παράθυρο της κουζίνας της, κάπως σκοτεινιασμένη… Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τους είχαν όλους αναστατώσει. Κι εκείνη ήταν ακόμη μουδιασμένη μετά την πρωινή αναμπουμπούλα. Βρέθηκε ξαφνικά μ' έναν συγκάτοικο! Ένας επικίνδυνος ιός έκανε την εμφάνισή του στη μεγάλη λίμνη, στο Παραμυθόδασος! Είχαν ήδη βγάλει δέκα πολύτιμα ψαράκια νεκρά από τα βαθιά νερά της. Ο Δήμαρχος νωρίς το πρωί ξεκίνησε την επιχείρηση κι έτσι τώρα κάθε σπίτι φιλοξενούσε από ένα ψαράκι σε ξεχωριστές μεγάλες γυάλες για να τα σώσουν. Όσα προλάβουν! Έστρεψε το βλέμμα στην Ντόρι η οποία κολυμπούσε αμέριμνη... στην περίπτωση αυτή ίσως ήταν προτέρημα να μη θυμάται κανείς! Πλησίασε και τη ρώτησε αν πεινά.
-Δεν πεινώ καθόλου μα εδώ μέσα είμαι φυλακισμένη! Διαισθάνομαι πως κάτι κακό έχει συμβεί, μα δεν μπορώ να θυμηθώ!
-Σύντομα θα είσαι πάλι πίσω στη λίμνη σου μπλεδένια μου. Όλα αυτά γίνονται για το καλό σας!
-Τι είναι αυτό που κρατάς εκεί;
-Είναι το βιβλίο Χρυσόψαρο αναζητεί επειγόντως γυάλα! Της απάντησε και της ήρθε να γελάσει. Πόσο ταιριαστός τίτλος για την περίσταση!
-Κι εμένα για χρυσόψαρο με περνάνε μερικοί! Επειδή δεν έχω καλή μνήμη! Μίλησε μου γι' αυτό, σε παρακαλώ. Να περάσει λίγο η ώρα και να ηρεμήσει το μυαλό μου από τόσες σκέψεις!
-Ευχαρίστως! Μπορώ να σου διαβάσω και κάποια αποσπάσματα! Πρόκειται για την περιγραφή της ζωής μιας οικογένειας, που ξεκινά την δεκαετία του '30 στο Χαλάνδρι.
Οι ήρωες του βιβλίου είναι βασικά οι δυο γιοι της οικογένειας αυτής, ο Μπίλυ κι ο Άγγελος. Βλέπουμε κυρίως τη δική τους εξέλιξη και παράλληλα μας δίνουν και κάποιες πληροφορίες για τα υπόλοιπα μέλη, τους γονείς Μάρκο και Μέλπω μα και της αδερφής τους, Λουίζας. Άλλο ένα μέλος είχε η οικογένεια, που δυστυχώς κατέληξε από λευχαιμία στα τρυφερά 16 της χρόνια, τη Μυρσίνη. Από τη Μυρσινούλα έρεε η τρυφερότητα από τα μάτια, το στόμα και τα χέρια της, όπως το ρετσίνι ρέει από τα πεύκα.
Τα δυο αγόρια μεγαλώνουν έχοντας τρομερό δέσιμο ο ένας για τον άλλον κι η ιδιαιτερότητα του Άγγελου τους δένει ακόμη περισσότερο, καθώς ο Μπίλυ πάντα στέκεται δίπλα του φρουρός και στήριγμα. Είναι απίστευτο το τι έχω χωνέψει από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τώρα, όχι μόνο μπαγιάτικα φαγητά αλλά και σκέψεις που ήταν απόρροια βδελυρών σκέψεων που έκαναν δυσάρεστοι άνθρωποι για μένα και τους αγαπημένους μου∙ όμως η φιλοσοφία μου ήταν πάντα πως κάποιοι άνθρωποι είναι σαν τις αράχνες και ότι τα λόγια τους είναι ιστοί μέσα στους οποίους πάνε να με μπλέξουν. Κι όταν αποφασίζουν να φύγουν στο Λονδίνο για σπουδές θα ανοίξουν οι ορίζοντες μα και οι πόρτες του έρωτα και για τους δύο. Επιστρέφουν μόνο για διακοπές στην πατρίδα και σε εκείνες τις σελίδες μας προσφέρει ο συγγραφέας υπέροχες εικόνες. Οι δεκαπέντε μέρες των πασχαλινών διακοπών, λουσμένες μέσα στο απριλιάτικο φως του ήλιου, φιλτράρονταν από τα γαλάζια νερά του ουρανού και αντανακλούνταν από τα πολύχρωμα αγριολούλουδα κι από τις χιλιάδες ψηλόκορμες κίτρινες μαργαρίτες που κουνάγανε το κεφάλι τους μια δεξιά μια αριστερά όλο χάρη και νάζι σαν κοπελίτσες που τις φλερτάρουν. Στη συνέχεια θα πάρουν χωριστούς δρόμους και παρακολουθούμε την εξέλιξη την επαγγελματική, την προσωπική αλλά και στοιχεία καλλιτεχνικά κάθε φορά, κάθε εποχής, τραγούδια, θέατρο…
Όμως δεν είναι τόσο η πλοκή του βιβλίου που συνεπαίρνει, είναι το ψυχογράφημα κάθε φορά των ηρώων, σε κάθε μια ξεχωριστή κατάσταση που αντιμετωπίζουν αλλά και της κοινωνίας. Ο συγγραφέας δίνει βάση στους χαρακτήρες και στις συμπεριφορές κυρίως, όχι μόνο των ηρώων, αλλά και του περίγυρου… Ιδιαίτερες πολύ οι παρομοιώσεις κι οι μεταφορές του που φαίνεται πως τις αγαπά πολύ! Και πολλές από αυτές τις δροσίζει με δόσεις χιούμορ! Το λούσιμο στο πλυσταριό ήταν ευχάριστο τους ζεστούς μήνες αλλά όχι τους κρύους που ο αέρας χόρευε και το δέρμα μας συρρικνώνονταν [...] ενώ τα δόντια μας χτυπούσαν σαν κλακέτες που έδιναν τον ρυθμό της γενικής τρεμούλας. Δεν λείπει δε, από τη ροή της ιστορίας του, ο προβληματισμός, οι απορίες, η φιλοσοφία... για τη ζωή, τον άνθρωπο, την κοινωνία, την οικονομία... Πόσο εύκολα πετάνε αστόχαστες κουβέντες κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η γλώσσα είναι όπλο και οι λέξεις σφαίρες, οι οποίες πληγώνουν όταν βρίσκουν τον στόχο τους.
Τα δυο αγόρια μεγαλώνουν έχοντας τρομερό δέσιμο ο ένας για τον άλλον κι η ιδιαιτερότητα του Άγγελου τους δένει ακόμη περισσότερο, καθώς ο Μπίλυ πάντα στέκεται δίπλα του φρουρός και στήριγμα. Είναι απίστευτο το τι έχω χωνέψει από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τώρα, όχι μόνο μπαγιάτικα φαγητά αλλά και σκέψεις που ήταν απόρροια βδελυρών σκέψεων που έκαναν δυσάρεστοι άνθρωποι για μένα και τους αγαπημένους μου∙ όμως η φιλοσοφία μου ήταν πάντα πως κάποιοι άνθρωποι είναι σαν τις αράχνες και ότι τα λόγια τους είναι ιστοί μέσα στους οποίους πάνε να με μπλέξουν. Κι όταν αποφασίζουν να φύγουν στο Λονδίνο για σπουδές θα ανοίξουν οι ορίζοντες μα και οι πόρτες του έρωτα και για τους δύο. Επιστρέφουν μόνο για διακοπές στην πατρίδα και σε εκείνες τις σελίδες μας προσφέρει ο συγγραφέας υπέροχες εικόνες. Οι δεκαπέντε μέρες των πασχαλινών διακοπών, λουσμένες μέσα στο απριλιάτικο φως του ήλιου, φιλτράρονταν από τα γαλάζια νερά του ουρανού και αντανακλούνταν από τα πολύχρωμα αγριολούλουδα κι από τις χιλιάδες ψηλόκορμες κίτρινες μαργαρίτες που κουνάγανε το κεφάλι τους μια δεξιά μια αριστερά όλο χάρη και νάζι σαν κοπελίτσες που τις φλερτάρουν. Στη συνέχεια θα πάρουν χωριστούς δρόμους και παρακολουθούμε την εξέλιξη την επαγγελματική, την προσωπική αλλά και στοιχεία καλλιτεχνικά κάθε φορά, κάθε εποχής, τραγούδια, θέατρο…
Όμως δεν είναι τόσο η πλοκή του βιβλίου που συνεπαίρνει, είναι το ψυχογράφημα κάθε φορά των ηρώων, σε κάθε μια ξεχωριστή κατάσταση που αντιμετωπίζουν αλλά και της κοινωνίας. Ο συγγραφέας δίνει βάση στους χαρακτήρες και στις συμπεριφορές κυρίως, όχι μόνο των ηρώων, αλλά και του περίγυρου… Ιδιαίτερες πολύ οι παρομοιώσεις κι οι μεταφορές του που φαίνεται πως τις αγαπά πολύ! Και πολλές από αυτές τις δροσίζει με δόσεις χιούμορ! Το λούσιμο στο πλυσταριό ήταν ευχάριστο τους ζεστούς μήνες αλλά όχι τους κρύους που ο αέρας χόρευε και το δέρμα μας συρρικνώνονταν [...] ενώ τα δόντια μας χτυπούσαν σαν κλακέτες που έδιναν τον ρυθμό της γενικής τρεμούλας. Δεν λείπει δε, από τη ροή της ιστορίας του, ο προβληματισμός, οι απορίες, η φιλοσοφία... για τη ζωή, τον άνθρωπο, την κοινωνία, την οικονομία... Πόσο εύκολα πετάνε αστόχαστες κουβέντες κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η γλώσσα είναι όπλο και οι λέξεις σφαίρες, οι οποίες πληγώνουν όταν βρίσκουν τον στόχο τους.
-Τελικά Στελλίτσα μου, είναι ευτυχισμένο το χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα;
-Όχι καλή μου Ντόρι, ποτέ κανένα χρυσόψαρο δεν ήταν ευτυχισμένο. ούτε μέσα στην πιο αστραφτερή γυάλα! Αλλά το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Να μην είσαι μέσα σε καμία γυάλα και να υπάρχει η γυάλα στο μυαλό σου. Αυτό, νομίζω, είναι ακόμα χειρότερο.
Στο ταξίδι μου αυτό άκουγα «Ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα» σε μουσική και στίχους του μοναδικού Μάνου Χατζιδάκι.
Ευχαριστώ πολύ την Άνεμος εκδοτική και τον συγγραφέα Θάνο Τσιτσή-Κούσκο. Καλοτάξιδο!
Διαβάστε το καθώς ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ! Κουκ-λ-ιδάκι respect!
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Διαβάστε το καθώς ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ! Κουκ-λ-ιδάκι respect!
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
