koukidaki: Όλα όσα γνωρίζω στ' αλήθεια

Στην περίληψη, γνωρίζουμε μια Αυστριαλινή σύγχρονη οικογένεια καθόλα παραδοσιακή: πολλή αγάπη και φροντίδα, οι γονείς εύχονται μια καλή ζωή για τα τέσσερα παιδιά τους και προσπαθούν να στηρίξουν τις αποφάσεις τους -παρόλο που διαφωνούν με αρκετές από αυτές- κ.ο.κ. Μα η ζωή δεν έρχεται με εγχειρίδιο οδηγιών, ούτε μπορεί κανείς να προδιαγράψει το μέλλον, και φυσικά, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της επιλογής ξέχωρα από τη γνώμη του άλλου, του αδερφού ή των γονιών του.
Προκύπτουν τότε τα ερωτήματα: Πώς θα αντιδράσουν οι γονείς στην όποια επιλογή του παιδιού τους; Πού τελειώνει η δική τους παρεμβατικότητα και πού ξεκινά η ελεύθερη βούληση του παιδιού -που όσο κι αν έχει μεγαλώσει παραμένει παιδί; Πόσο έτοιμος είναι κανείς να αλλάξει άρδην τη ζωή του; Πόσο έτοιμος είναι να αναλάβει τις ευθύνες του; Ποιος ο ρόλος της οικογένειας σε όλα αυτά; Ποιος είναι πρακτικά και ποιος πρέπει να είναι; Πόση δύναμη, ασφάλεια, προστασία παρέχει η μητρική εστία; Πόσο καλό και ποιο κακό μπορεί να ελοχεύει;

Πρόκειται για έργο κοινωνικής θεματικής επικεντρωμένο στις σχέσεις γονέων-παιδιών και αδερφών ενώ σίγουρα, ο κάθε θεατής θα ταυτιστεί με κάποια από τις ιστορίες τους (έξι στο σύνολο, όσοι και οι χαρακτήρες) ή θα αναγνωρίσει τις συνθήκες και στο δικό του περιβάλλον ή την κοινωνία. Θέματα όπως η σύγκρουση των γενεών αναδεικνύονται μέσα από το κείμενο διάφανα όπως και θέματα οικογενειακών σχέσεων με τις εντάσεις, τις εξαρτήσεις και τις συγκρούσεις που φέρνουν.
Σε κάνει να σκεφτείς πως, θεωρητικά τουλάχιστον, η μεγαλύτερη αγάπη που μπορείς να εισπράξεις από τον κόσμο βρίσκεται μέσα στους «τοίχους» του σπιτιού σου, ανάμεσα στα πρόσωπα του στενού οικογενειακού κύκλου, τους συγγενείς πρώτου βαθμού, και μετά σε κάνει να αναρωτηθείς αν κινδυνεύεις να πληγωθείς από την πολλή αγάπη, αν λαμβάνεις μόνο κέρδη... Στο σκηνοθετικό σημείωμα της Γιάννας Γκιώνη διαβάζουμε χαρακτηριστικά: Πρόκειται για την διαχρονική και πάντα επείγουσα τραγωδία της αγάπης. Πρόκειται για μια αγάπη που μας φροντίζει, μας προστατεύει, μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν ο κόσμος έξω φαντάζει τρομακτικός και επικίνδυνος αλλά ταυτόχρονα μας ρουφά, μας καταπίνει, αφομοιώνει το εγώ μας, τα θέλω μας, τη διαφορετικότητα μας.

Το γεγονός ότι το κείμενο γράφτηκε από έναν Αυστραλό, τον Andrew Bovell, ενώ υπάρχει τόση ταύτιση στις αντιδράσεις σε κάθε κοινωνία -και στη δική μας- δείχνει, αν μη τι άλλο, πόσο πανανθρώπινα είναι κάποια ζητήματα και πόσο μοιάζουμε τελικά όλοι οι άνθρωποι, τουλάχιστον σε τέτοια θέματα που αφορούν στο κέντρο της ύπαρξής μας.

Στην παράσταση, διάφορα είδη performance εμβολίζονται ανάμεσα στην πρόζα, εκπληκτικές μουσικές συμπληρώνουν τις ατμόσφαιρες, πλούσια τα μηνύματα και τα συμπεράσματα που εξάγονται και μια γενικευμένη συγκίνηση που σπάει στα σημεία από κωμικά στοιχεία. Έξι άνθρωποι έχουν να σου διηγηθούν την ιστορία τους: καθένας την προσωπική του και όλοι μαζί τη δική τους.
Στο τέλος; Εκεί σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ποια είναι -ή πρέπει να είναι- η αληθινή αγάπη, πώς ορίζεται και πως ανεξάρτητα από τις διαφορές μας, τις διαφωνίες μας, τη διαφορετικότητα και τις επιλογές-πορεία ζωής καθενός, όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στη ζωή, όπως είμαστε ίσοι απέναντι στο θάνατο και πως οι δεσμοί αίματος δε διαλύονται όσο αντίθετοι κι αν είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Δεδομένων των συνθηκών της πανδημίας δε γνωρίζω αν μπορείτε να εντάξετε στα άμεσα σχέδιά σας μια επίσκεψη στο θέατρο. Βάλτε όμως μια σημείωση, να έχετε κατά νου, και με την πρώτη ευκαιρία επισκεφθείτε τις παραστάσεις που έχετε ξεχωρίσει.