Δανάη, η ρεπόρτερ
Λένας Μαυρουδή-Μούλιου
Η Δανάη είχε προγραμματίσει το ρεπορτάζ της εβδομάδας και το έκανε πολύ κέφι γιατί ήταν ανάλαφρο σαν αεράκι, μακριά από μουρτζούφλες, θανατήλες, λοιμούς και καταποντισμούς. Ένα ρεπορτάζ Ανοιξιάτικο σαν αυτό που ταίριαζε στην ηλικία και τον χαρακτήρα του αισιόδοξου αυτού παιδιού.
Όμως η επιδημία, ή καλύτερα η πανδημία, που επέπεσε επί των κεφαλών της Ανθρωπότητας και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης, την ανάγκασε να αλλάξει ρότα και σκοπό. Πήρε στωικά το μικρόφωνο, πήρε τον κολλητό της οπερατέρ, το alter ego της όπως τον θεωρούσε και ήταν, προστάτευσε μύτη και στόμα με μια καλή μάσκα και βγήκε στους δρόμους όπως επέτασσε το λειτούργημά της.
Οι περισσότεροι ερωτηθέντες μόνο που δεν την έφτυσαν, κάποιος μάλιστα κινήθηκε απειλητικά εναντίον της, αν δε, δεν ήταν ο Διονύσης να του τρίξει τα δόντια, οι συνέπειες δεν θα ’ταν καθόλου καλές για την σωματική ακεραιότητα του κοριτσιού. Ήταν από εκείνους του τύπους που πρέσβευαν καταφανώς, ότι το ξύλο στην γυναίκα είναι ιερό καθήκον του άντρα του πολλά βαρύ.
Ένας μεσήλικας απάντησε ευγενικά:
«Κοριτσάκι δεν καταλαβαίνεις ότι με αυτήν σου την ερώτηση ξύνεις πληγές που πυορροούν; Το να μείνεις σπίτι σου μια κουβέντα είναι. Αντέχεται νυχθημερόν η γκρίνια της συμβίας σου, που τώρα ευδοκίμησε η ευκαιρία να σου πιπιλίζει το μυαλό με παράπονα παλιά έως παλαιολιθικά, παράπονα νέα, έως και μελλούμενα; Προσωπικά αναρωτιέμαι μήπως θε να ‘ταν καλύτερα να νοσήσω, να με κλείσουν μόνο μου σε έναν θάλαμο και να ακούω μόνον τον παλμογράφο, να μου θυμίζει ότι είμαι ακόμη ζωντανός και ήρεμος. Γι’ αυτό με βλέπεις να μην παίρνω ιδιαίτερες προφυλάξεις. Το μη χείρον βέλτιστον κατά πώς έλεγαν οι Αρχαίοι μας, που και από λοιμούς γνώριζαν και από σεισμούς και καταποντισμούς. Και ο Μέγιστος Έλληνας ο Σωκράτης γιατί λες προτίμησε να πιει το κώνειο ενώ μπορούσε να φυγαδευτεί και να σώσει τον πολύτιμο εαυτό του; Γιατί και στην εξορία του θα τον έβρισκε η Ξανθίππη και θα τον ανάγκαζε να γίνει δολοφόνος, αμαυρώνοντας το καλό του όνομα και την υστεροφημία του που καλά κρατεί τόσους αιώνες τώρα!
»Για εμένα, αυτή είναι η πραγματική απειλή και γι’ αυτό ΟΧΙ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΕ ΜΕΝΩ. Και ξέρεις ε; Ο άτιμος ιός όταν βλέπει ότι τον αγνοείς, σε αγνοεί κι αυτός μη χάσει το prestige του. Ζωντανό παράδειγμα εγώ ο ίδιος. Με βλέπεις; Είμαι καλύτερα από ποτέ. Άντε, γειά σου και χάρηκα που με άφησες να πω τον πόνο μου. Δεν σε χαιρετώ δια χειραψίας, μιας και είναι απαγορευμένη. Άλλο ένα κάστρο ανθρώπινης επαφής αλώθηκε».
Και ο ταλαίπωρος ευγενικός κύριος έφυγε. Η Δανάη διάβασε στο βλέμμα του, όλη την απελπισία των ομοιοπαθούντων του…
Μία ερωτώμενη κυρία δήλωσε και προβληματισμένη και τρομοκρατημένη:
«Βρε μπας και έχουμε έναν ιδιότυπο πόλεμο και αντί να κλειστούμε στα καταφύγια, κλεινόμαστε στο σπίτι μας το μόνο καταφύγιο του κάθε ανθρώπου με ανέσεις ή μη; Αλλά και πάλι σκέπτομαι ότι αν ήταν να καταστραφεί η ανθρωπότητα αυτό δεν θα γινόταν μια και έξω και όχι αργά και βασανιστικά; Πόλεμος μικροβίων, αόρατων εχθρών που διέφυγαν από τα εργαστήρια προφανώς κάποιων και που στράφηκαν και εναντίον τους και ονόματα δεν λέμε... Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά επειδή ακόμη έχουμε να φάμε δεν τον παίρνουμε χαμπάρι . Ο ΠΟΛΕΜΟΣ απλά άλλαξε μορφή αλλά δεν παύει να είναι πόλεμος και όπως συνηθίζω να λέω, είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟΣ!
»Ή μπορεί να συμβαίνει και το άλλο. Πεθαίνουν επιλεκτικά οι γέροι για να ανακουφιστεί η παγκόσμια κοινότητα από το οικονομικό χάος που προξενεί η αλόγιστη χρήση φαρμάκων των ηλικιωμένων που έχουν μετατρέψει τα ψυγεία τους σε μίνι φαρμακεία. Γέροι, άχρηστοι, που ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν και αντί να φεύγουν σιγά σιγά κατσικώθηκαν πάνω στην άμαξα της ζωής εκτοπίζοντας τους νέους. Κάποιοι ίσως αυτό σκέφτηκαν και δημιούργησαν τον ιό αλλά αυτός τους ξέφυγε, έγινε μπούμερανγκ και πια ξεσαλωμένος δεν συμμαζεύεται.
»Πολλά κράτη υπέδειξαν άλλον τρόπο εξολόθρευσης του γήρατος, την ευθανασία, έτσι και αρρωστήσουν. Και αυτό συμβαίνει σε κράτη "πολιτισμένα". Γιατί στα απολίτιστα, σαν αυτά της Αφρικής ας πούμε, ο γέροντας απολαμβάνει το σεβασμό των συνανθρώπων του και την βοήθειά τους. Μένει σε μας να χαρακτηρίσουμε τι εστί πολιτισμός. Και ποιος είναι για τον Καιάδα και ποιος όχι.
»Λέω λοιπόν να μείνω σπίτι μπας και περιοριστεί το κακό, αλλά και να διαβάσω τις στοίβες των βιβλίων που αναμένουν μήνες και χρόνια μιαν ευκαιρία να αναγνωστούν. Μπορεί η συγκεκριμένη να είναι απεχθής, αλλά δεν παύει να είναι ευκαιρία. Σπίτι λοιπόν, θαλπωρή, αυτοσυγκέντρωση, καλό φαγητό όσον καιρό υπάρχει κι αυτό, θερμοπομπός, ελλείψει καλοριφέρ και εδώ μέσα είναι ζεστά κι είναι τα ξώφυλλα κλειστά κι είναι τα φώτα ανοιχτά σαν μια αγκαλιάααα.»
Ένας αναιδέστατος τσόγλανος, απ’ αυτούς που θα πρωτοστατούσαν, αν γινόταν, στον εξαφανισμό των γερόντων, την διέκοψε αναιδέστατα:
«Άντε κυρά μου να πλύνεις κάνα σώβρακο στον γέρο σου που μου θρονιάστηκες μπροστά στο μικρόφωνο και δεν λες να φύγεις. Έλεγα να μη μιλήσω, σκεφτόμουν, δεν μπορεί όπου να ‘ναι θα το βουλώσει η γριά και θα πάρουμε και εμείς σειρά να πούμε τη γνώμη μας, μα καλή, μα κακή δεν έχει σημασία, αλλά οι γέροι έτσι είναι. Έτσι και αρχίσουν να νουθετούν, σταματημό δεν έχουν, που να τους πάρει. Το ξέρω από πρώτο χέρι, από το δικό μου γέρο.
»Στο θέμα μας: Και δεν μου λες δεσποινίς δημοσιογραφίνα και τι είμαι εγώ για να κλειστώ μέσα σε τέσσερα ντουβάρια; Είμαι κανένα χούφταλο σαν τη γριά που μόλις έφυγε και που μετράει μέρες; Ούτως ή άλλως κλεισμένη στο σπίτι δεν ήταν πριν παρθούν τα γνωστά μέτρα πρόληψης; Τι λέμε τώρα; Αλλά έτσι είναι ο άνθρωπος περίεργο ον. Μπορεί να μείνει μόνος
του με την TV αγκαλιά και να το απολαμβάνει, έτσι όμως και του το απαγορεύσεις θα θέλει να βγει στους δρόμους και να διαδηλώσει, υψώνοντας σθεναρά την σφυγμένη του γροθιά κατά της απαγόρευσης.
»Εγώ φύση αδύνατον να μείνω σπίτι. Θα ετοιμάζω μια γερή φραπεδιά και θα την αράζω στα τραπεζάκια έξω της κλειστής καφετέριας που και ανοιχτά να ήταν τι περισσότερο δηλαδή θα μού πρόσφερε; Θα κάνω και οικονομία στα ευρά μου και όταν με το καλό αρθεί η απαγόρευση θα είμαι ένας ‘κονομημένος πελάτης άξιος σεβασμού. Αυτό ναι, είναι ένα απωθημένο μου. Το σύνδρομο της γεμάτης πορτοφόλας! Άντε ciao όμορφη, χάρηκα…»
Μια άλλη ηλικιωμένη από την ομήγυρη και ολίγον υπερήφανη στ' αφτιά πήρε το λόγο:
«Δεν πολυάκουσα τι είπε ο νεανίας, αλλά σε ό,τι με αφορά να πω ότι εγώ χωρίς TV δεν ζω. Η πρώτη μου φροντίδα το πρωί είναι να την ανοίξω και η τελευταία αργά τη νύχτα να την κλείσω. Έγινα ξεφτέρι όχι μόνον στα πολιτικά δρώμενα αλλά και στα θέματα υγείας. Βλέπω σειρές ανελειπώς ακόμη και τις τούρκικες που δε θα έπρεπε, το ξέρω, είναι κατάντια του Έλληνα να βάζει στο σπίτι του μέσα τον Τούρκο, που φίλος δεν γίνεται όπως έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου. Αλλά άτιμο πράγμα η μοναξιά και η πλήξη, ξεδίνω με ό,τι βλέπω. Δεν βλάπτω κανέναν παρά μόνο τον Χρόνο που μου απόμεινε και πώς αλλιώς να τον περάσω; Γεια σου κοκόνα μου και να προσέχεις».
Η Δανάη μια κούραση άρχισε να την νιώθει. Μη νομίζεις, και το «να ακούς» είναι το ίδιο κουραστικό με το να μιλάς με την προσοχή σου εστιασμένη 100% στα λεχθέντα, να μην ξεφύγει το ρεπορτάζ, καθώς ήταν σε απ’ ευθείας μετάδοση του καναλιού ιδιοκτησίας της εφημερίδας όπου εργαζόταν. Αλλά αυτές οι live εκπομπές οι άφτιαχτες που δεν "πειράζονται" καθόλου, ήταν η αδυναμία της Δανάης.
Πλησιάζει ένας ευτραφής πενηντάρης όπως τον έκοβε και παίρνει το λόγο χωρίς ούτε την άδεια να ζητήσει:
«Να πω την αμαρτία μου, χρόνια περίμενα την ευκαιρία, εκεί που σαν κατάδικος έσπαγα πέτρες στο νταμάρι. Ονειρευόμουν, πώς είναι να είσαι αραχτός σε μία relax πολυθρόνα, να σηκώνεσαι από κει μόνο για κατούρημα, να έχεις τον προσωπικό σου οινοχόο να σου σερβίρει την παγωμένη αφρίζουσα σαμπάνια... Πως είναι ο προσωπικός σου υδροχόος, όχι βρε το ζώδιο, να σου σερβίρει ένα παγωμένο νεράκι με παγάκια που να στραφταλίζουν από τις ακτίνες του ήλιου την ώρα της ηλιοθεραπείας, ενώ ένας αράπης να σε δροσίζει με μια τεράστια βεντάλια πάνω από το κεφάλι σου! Και η εικόνα του οράματος να ολοκληρώνεται σαν πάζλ που κάτι του έλειπε, με δυο ουρί του παραδείσου κρύβοντας την απέχθειά τους επαγγελματικά για την πλαδαρότητα του κορμιού σου να σου κάνουν, το λιγότερο, ένα θεϊκό μασάζ! Να είσαι κοντολογίς σαν τον Αλή Πασά τον Τεπελενλή με την απαίσια κοιλάρα που κανείς δεν επιτρεπόταν να ψέξει αλλά να την εκθειάζει σαν αποτέλεσμα καλοζωίας. Κι ύστερα σου λέει ο άλλος ότι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Ευτυχώς να λες, που φεύγοντας δεν παίρνουμε μαζί και τις αναμνήσεις μας.
»Το ότι, από το όραμά μου, το μόνο εφικτό είναι η πολυθρόνα μου δεν με χαλάει ξέρετε. Θα μένω σπίτι, θα παίρνω τις προφυλάξεις μου και συγκριτικά με τα νταμάρια, θα νιώθω πασάς, ιμιτασιόν βέβαια, αλλά ΠΑΣΑΣ! Και αν κάποια στιγμή στο κατ’οίκον τεστ, διαγνωστώ με κορωναϊό, δεν θα χολοσκάσω. Θα τυγχάνω ιδιαίτερων περιποιήσεων από τους οικείους μου έστω και αν είμαι σε καραντίνα. Τέτοιες πολυτέλειες πότε τις ξαναείχα πέραν των οραμάτων μου;
»Και επειδή τυγχάνω γερός σαν ταύρος και δεν ελπίζω να νοσήσω, μήπως να αρχίσω να νιώθω κάπως, να ψευτοβήχω, να έχω ρίγη και όλα τα συνοδευτικά του ιού; Δεσποινίς μου, με βάλατε σε σκέψεις».
«Διονύση μου άλλον έναν "φίλο" και τελειώσαμε με το σημερινό ρεπορτάζ. Ονειρεύομαι μια φασολάδα που μου μαγείρεψε η Πέρσα μου και ένα ποτήρι λευκό κρασάκι. Ζήλεψες; Έλα να σε φιλέψω».
Μια πολύ γηραιά κυρία, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας έδωσε στην ρεπόρτερ μία αφοπλιστική απάντηση:
«Ο Γιός; Ας κάνει πως πλησιάζει και θα δει τι του ‘λαχε να πάθει. Θα εξολοθρεύσω αυτόν και όλο του το σκυλόσογο. Γι΄ αυτό και βγήκα στο σεργιάνι και δεν άκουσα τις συμβουλές να μείνουμε, οι μιας κάποιας ηλικίας, στο σπίτι. Βγήκα προς αναζήτησή του. Μη και ξέρεις που μπορώ να τον βρω; Έχω από το πρωί που ψάχνω δεν τον βρίσκω πούπετα (πουθενά). Σου αφήνω όνομα και διεύθυνση, καθώς και τα τηλέφωνά μου κινητά και ακούνητα. Στείλε τον μου να με βρει και θα καλοπεράσει, θα το γράψεις πρώτη είδηση στην εφημερίδα σου ή στο κανάλι σου.
»Την βλέπεις την μπαστούνα μου; Δεν της αντιστάθηκε κανείς, ούτε ο τζαναμπέτης, μπρατσαράς, συγχωρεμένος άντρας μου. Και θα το κάνει ένας μικρός το δέμας μα αιμοβόρος γιος;» είπε και έφυγε στητή και κοτσονάτη όπως ήρθε.
Την ώρα που συμμάζευαν τα πράγματά τους μαζεύτηκαν λίγοι περίεργοι. Η Δανάη τους είπε ευγενικά ότι όπου να ’ναι κλείνει το "μαγαζί".
Ένας αστυφύλακας πλησίασε την ομήγυρη και είπε αυστηρά: «Όλοι στα σπίτια σας, απαγορεύονται οι όποιες συγκεντρώσεις πέραν των δύο ατόμων, δεν ακούτε τις οδηγίες προς ναυτιλλομένους;»
Α, χούντα χούντα που νόμιζες ότι δεν είχες αντίπαλο και έπαιζες μπάλα μονότερμα στο γήπεδο!
👣
Λένα Μαυρουδή-Μούλιου
Πρώτη δημοσίευση
Δεύτερο μέρος της σειράς «Δανάη, η ρεπόρτερ». Διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ. Συνεχίστε με το επόμενο εδώ.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Carolyn Eardley
