Βραδάκι, κάνει κρύο αρκετό, έχω φτάσει έξω από το αγαπημένο μου θέατρο Μπέλλος και περιμένω να έρθει η ώρα να πάρω το εισιτήριο μου. Πηγαινοέρχομαι κοιτάζοντας τις αφίσες έξω από το θέατρο. Αναρτημένη και η αφίσα της παράστασης που θα δω. Πρωταγωνιστής ο αγαπημένος μου Γιώργης Κοντοπόδης. Από την αφίσα δεν καταφέρνω να καταλάβω και πολλά. Το μόνο που ξεχώρισα είναι ότι πρόκειται για μονόλογο, κάτι που γνώριζα. Αγαπώ τον μονόλογο. Θεωρώ πως ο ηθοποιός παίρνει επάνω του όλο το βάρος της παράστασης και εκεί φαίνεται ξεκάθαρα το ταλέντο του.
Η αναμονή έληξε. Μπήκαμε, πήραμε τις θέσεις μας και το τρίτο κουδούνι ακούστηκε δίνοντας μας το σήμα κατατεθέν ότι η παράσταση αρχίζει. Το θέατρο Μπέλλος διατηρώντας το ταπεραμέντο του παλιού θεάτρου είναι από μόνο του επιβλητικό σαν χώρος, έτσι η κάθε παράσταση αποκτά μια δυναμική από το γεγονός αυτό και μόνο, αρχικά.
Τα φώτα σβήνουν. Μια βαριά ανάσα ακούγεται, ο ήχος καλύπτει όλη την αίθουσα. Μοιάζει πραγματικά τρομακτικό. Τα φώτα ανοίγουν. Ένας άντρας ασταθής ψυχολογικά κατεβαίνει την σκάλα. Τα μαλλιά του ανακατεμένα. Το σώμα του παχύ, τα ρούχα του ταλαιπωρημένα όπως ο ίδιος. Αρχίζει να μας λέει την ιστορία του.
Ένα μικρό αγόρι που γεννιέται την δεκαετία του σαράντα, την εποχή που ο άντρας γεννιόταν αρσενικό και έπρεπε να το αποδεικνύει κάθε στιγμή από την αρχή της ζωής του. Το αγόρι που γίνεται άντρας· αντέχει το ξύλο από τον πατέρα του, αντέχει τις βρισιές από τους συμμαθητές του λόγω της σωματικής της διάπλασης. Ο βάρβαρος πατέρας, η σιωπηλή μητέρα, η αδερφή στήριγμα. Με αυτά μεγαλώνει ο ήρωας μας. Το σώμα του αλλάζει και δεν το αναγνωρίζει. Δεν είναι αυτό που ο πατέρας του θέλει να γίνει, προσπαθεί να το κρύψει ακόμα και όταν ερωτεύεται. Παντρεύεται. Κάνει οικογένεια όπως θα έκανε κάθε σωστός άντρας. Τι γίνεται όμως όταν η φύση προστάζει να βγουν στην επιφάνεια τα θαμμένα από τον ίδιο συναισθήματα;
Το έργο είναι καθηλωτικό. Χωρίς καμιά υπερβολή δεν πήρα ανάσα καθόλη την διάρκεια του. Ο ρόλος πολύ δύσκολος. Όχι μόνο από θέμα περιγραφών που ήταν άκρως αποκρουστικές-ανατριχιαστικές, αλλά και λόγω του ότι ο ηθοποιός έπρεπε να πείσει το κοινό για την ψυχασθένεια του. Μιλά γρήγορα και ακατάπαυστα σχεδόν, οι ανάσες που παίρνει τον εξαντλούν.
Μας βάζει σε διαδικασία να σκεφτούμε ότι ένας άνθρωπος κακοποιείται από τους ίδιους τους γονείς ώστε να γίνει κάτι που εκείνος δεν είναι, όχι δεν θέλει, δεν είναι! Κρύβει την πραγματική του φύση πίσω από τα θέλω ενός πατέρα που τον προστάζει να ζήσει με τα δικά του δεδομένα. Το αγόρι καταλήγει να θάψει ό,τι νιώθει και αυτό γιγαντώνεται μέσα του, μετατρέπεται σε ένα κτήνος που εντέλει καταλήγει να κατασπαράξει τον ίδιο του τον εαυτό.
Μια καταπληκτική παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε. Το κείμενο του Μιχάλη Παπαδόπουλου ανατριχιαστικά συγκλονιστικό. Ένας Γιώργης Κοντοπόδης εξαιρετικός, που αποδεικνύει ότι ο πραγματικός ηθοποιός μπορεί να υποδυθεί οποιονδήποτε χαρακτήρα με μεγάλη επιτυχία. Προσωπικά υποκλίνομαι στον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Λιακόπουλο αλλά και στο ταλέντο του αγαπημένου μας ηθοποιού. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα.
Είμαι σίγουρη ότι αν αποφασίσετε να το δείτε θα μιλάτε για αυτήν την παράσταση για πολλές ημέρες.
Καλή θέαση!
Ο συγκλονιστικός μονόλογος του Μιχάλη Παπαδόπουλου, βασισμένος στη ζωή του serial killer John Wayne Gacy επιστρέφει για έξι μοναδικές παραστάσεις έως την Πέμπτη 19 Μαρτίου, κάθε Πέμπτη στις 21.45 στο θέατρο Μπέλλος [Κέκροπος 1, Πλάκα, 2103229889].
Με αφορμή τη ζωή του John Gacy, ο συγγραφέας αναφέρεται στο θέμα του στιγματισμού και το πώς μπορεί αυτό να επηρεάσει έναν άνθρωπο, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία του ήρωα φτάνοντας μέχρι και τον απαγχονισμό του, αφού πλέον ανακαλύφθησαν τα πειστήρια των στυγερών εγκλημάτων του. Ένα έργο -και όχι μία βιογραφία- για τα ανθρώπινα πάθη, την κατανόηση, την απόλυτη μοναξιά ενός μυαλού και τα επακόλουθα όλων αυτών. Μία παράσταση σκηνοθετημένη με μαεστρία από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο και τον Γιώργη Κοντοπόδη στο ρόλο του serial killer.
Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανήλικους
Περισσότερα για την παράσταση «Και τα αγόρια κλαίνε» [περαμένου έτους]
Με αφορμή τη ζωή του John Gacy, ο συγγραφέας αναφέρεται στο θέμα του στιγματισμού και το πώς μπορεί αυτό να επηρεάσει έναν άνθρωπο, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία του ήρωα φτάνοντας μέχρι και τον απαγχονισμό του, αφού πλέον ανακαλύφθησαν τα πειστήρια των στυγερών εγκλημάτων του. Ένα έργο -και όχι μία βιογραφία- για τα ανθρώπινα πάθη, την κατανόηση, την απόλυτη μοναξιά ενός μυαλού και τα επακόλουθα όλων αυτών. Μία παράσταση σκηνοθετημένη με μαεστρία από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο και τον Γιώργη Κοντοπόδη στο ρόλο του serial killer.
Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανήλικους
Περισσότερα για την παράσταση «Και τα αγόρια κλαίνε» [περαμένου έτους]
