koukidaki: Επιθυμώ

Άγγελος Αδαμάκης (Αδάμ)

Επιθυμώ να γράψω για όλους μας το αντίο ενός απαρχαιωμένου νου και τη γέννηση του καινού ξεκινήματος.

Να αγγίξω με τα ίδια μου τα χέρια, τα όρια της αδρεναλίνης του νου μας, πάνω σε ένα τραπέζι, από τα πολλά που υπάρχουν στο κτίριο, δίχως το φόβο της απώλειας… όχι για εμένα προσωπικά (ποιος είμαι άλλωστε;), μα για τους ανθρώπους που βρίσκονται στο πλάι μου.

Να νιώσω το απλόχερο μοίρασμα της αγάπης, σε ανθρώπους που ειλικρινά την έχουν ανάγκη για να συνεχίσουν, μέσα από αριθμούς τοποθετημένους σε μία οθόνη, να υποκρίνονται με ασφάλεια.

Να ακούσω πολλές ιστορίες, δημιουργημένες μέσα από το ανθρώπινο όνειρο, ενεργοποιώντας τον ουρανίσκο μου, με μία ουσία εκφραστικά απερίγραπτη, συνοδευμένη από ένα άσμα, του οποίου το συναίσθημα θα με αναστατώσει σωματικά δημιουργώντας αυτό το θεϊκό δάκρυ και την ανατριχίλα που όλοι προσμένουμε...

Έτσι θα αποκτήσουν αξία όλες αυτές οι ιστορίες.

Δεν επιθυμώ την οικογένεια, απλά επειδή… Δεν επιθυμώ να δημιουργήσω ψυχές που θα παλεύουν απλά για να παραμείνουν σε ένα νωθρό και, για να είμαστε ειλικρινείς, πεθαμένο τοπίο μίας άψυχης σκηνής ενός άνοστου σεναρίου…

Δεν ανέχομαι άλλο να σε βλέπω να εργάζεσαι και έπειτα να επιστρέφεις καταρρακωμένος/-η και να προσποιήσε μία ευτυχία που δεν άγγιξες ποτέ σου, μα την γνωρίζεις καλά και ας μην βρίσκεις την δύναμη να αποδεχτείς πως βρίσκεται διαρκώς εδώ, μα εσύ την απαρνείσαι, με τον φόβο πως αν την γραπώσεις αυτή θα χαθεί και εσύ θα μείνεις με τα χέρια σταυρωμένα, φλερτάροντας με τον λευκό μανδύα της τρέλας και της σοφίας…

Επιθυμώ να ξετυλίξω μπροστά στον άνθρωπο το κουβάρι του νου, να ξεγυμνώσω τον θεό μας και από τα ρούχα του να δημιουργήσω τη νέα τάση της μόδας… Ανθρωπιά.

Επιθυμώ να νικήσει η Ανθρωπιά.

Επιθύμησε ποτέ κανείς να την χάσει άραγε; Ή μήπως όλοι κάναμε "fold" στη μεγαλύτερη μπλόφα της "new age" εποχής;

Ο καθωσπρεπισμός βρίσκεται στο απόγειο, πετώντας στη φωτιά τα γραμμένα όνειρα του "πεινασμένου" για εμπειρίες, προσφέρουμε την στάχτη τους στη θυσία της τύφλωσης, μέσα από τα "μέσα κοινωνικής δικτύωσης"…

«Σέβομαι απόλυτα τις απόψεις σας, δεν νιώθετε ότι και εσείς με την σειρά σας οφείλετε να σεβαστείτε τις δικές μου;» Ακούς την φωνή του προνομιούχου, με την ψυχή σου να βράζει στο καζάνι της κολάσεως του δειλού.

Οι αληθινές επιλογές είναι δύο… πάντα δύο ήτανε, αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;

Η επιθυμία δίχως ρίσκο είναι μοναδική όπως το τίποτα.

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε επιλογή του ίδιου