Ο Διονύσης παρουσιάζεται κεκαλυμμένα ως ένα παιδί με κάποια διαταραχή. Έτσι τουλάχιστον αντιμετωπίζεται από τους γονείς του και επισκέπτεται παιδοψυχολόγο, που τους καθοδηγεί στο πώς να φερθούν απέναντι στη διαφορετικότητα του.
Η καλύτερη φίλη του Διονύση, η Ξανθίππη, είναι μια παρουσία ακόμα πιο προβληματική. Αλλού παρουσιάζεται ως υπαρκτή κι αλλού ως καθαρά φανταστικό πρόσωπο, κι ενώ υποτίθεται ότι είναι συνομήλικη του ο τρόπος που εκφράζεται, οι γνώσεις και τα ενδιαφέροντα της ξεφεύγουν από την ηλικία τους και δείχνουν να μπερδεύουν περισσότερο τον ήδη μπερδεμένο και διαταραγμένο κόσμο στο μυαλό του Διονύση.
Όλο το βιβλίο, κατά την ανάγνωση του, δημιουργεί περίεργα και αντιφατικά συναισθήματα. Αλλού η πλοκή τρέχει με ρυθμούς αγχωτικούς, αλλού παρεμβάλλονται γεγονότα που φαίνονται εντελώς ασύνδετα κι αλλού ξαφνικά μας μιλάει ευθέως ο αφηγητής για να πάει την πλοκή λίγο πιο κάτω. Συχνά δίνει την αίσθηση παραληρήματος, ενός μπερδεμένου μυαλού που δεν ξέρεις πού θα καταλήξει.
Αν και το βιβλίο δεν έχει θέματα σύνταξης κι επιμέλειας, εντούτοις ο τρόπος που είναι γραμμένο σε πολλά σημεία με μπέρδευε. Το λεξιλόγιο είναι σίγουρα εντελώς άγνωστο και ακατανόητο για ένα παιδί στην ηλικία που υποτίθεται ότι αναφέρεται.
Χρειάστηκε συχνά να ξαναδιαβάζω φράσεις, προτάσεις, ακόμη και παραγράφους στην προσπάθεια μου να το κατανοήσω. Ακόμη και η παιδικότητα που φαίνεται διάσπαρτη ανάμεσα στις λέξεις είναι τόσο επιτηδευμένα δοσμένη που μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι υποτιμάται η νοημοσύνη μου. Δεν κατάφερε να με αγγίξει, να με φέρει πίσω και να με κάνει να νιώσω παιδί.
Σίγουρα, σαν πρώτη προσπάθεια προσέγγισης του πεζού λόγου, είναι μία αξιόλογη προσπάθεια από τη συγγραφέα. Είναι όμως ένα κείμενο που παραπαίει ανάμεσα στην παιδική λογοτεχνία και την λογοτεχνία ενηλίκων.
Το βιβλίο της Ερμοφίλης Τσότσου, «Ο Διονύσης, η Ξανθίππη και ο τυφλός Επισκέπτης», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.
