Βράδυ Τρίτης και μια παράσταση που έχω μάθει εδώ και αρκετές ημέρες. Ήθελα να την δω αλλά με κλόνιζε το γεγονός ότι η τελευταία παράσταση που είδα στο συγκεκριμένο θέατρο με άφησε άφωνη αρνητικά. Πάντα όταν πάω σε μια παράσταση δεν διαβάζω την υπόθεση, το έχω αναφέρει και σε άλλα άρθρα μου, τώρα όμως αυτό άλλαξε.
Έφτασα στο θέατρο. Κατάμεστο, παραμέριζα τον κόσμο να φτάσω στον γκισέ των εισιτηρίων. Είπα το όνομα μου και πήρα το μαγικό χαρτάκι που θα με οδηγούσε σε άλλο ένα ονειρικό ταξίδι στο χώρο της τέχνης του θεάτρου.
Αυτή την φορά το έργο λεγόταν «Βασιλιάς Αλέξανδρος»· δεν πήγαινε το μυαλό μου τι θα δω. Περίμενα στωικά. Αυτή τη φορά διάβασα την υπόθεση αλλά και πάλι δεν μου έδωσε πολλά περιθώρια να καταλάβω τι θα δω.
Η αίθουσα ανοίγει. Το κοινό παίρνει θέση.
Μπαίνοντας να καθίσω είδα στην σκηνή στημένο ένα μικρό σαλονάκι και στην μέση μια καρέκλα με έναν ηλικιωμένο να κάθεται κοιμισμένος. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τι θα δω και μπορώ να πω ότι εκπλήσσομαι. Πριν ακόμα ο κόσμος μπει και πάρουν όλοι τις θέσεις τους εγώ εύχομαι να έχω δίκιο για τις υποψίες μου σχετικά με το έργο.
Οι πρώτες σκηνές έρχονται να με επιβεβαιώσουν. Το έργο μας μεταφέρει στην Θεσσαλονίκη του σήμερα. Μια οικογένεια που αποτελείται από πατέρα, μητέρα και μια κόρη ζει με τον παππού που πάσχει από άνοια. Στο σκηνικό έρχεται να προστεθεί και ο σύντροφος της κόρης.
Το κείμενο του Ανδρέα Κένζου αγγίζει την πραγματικότητα που βιώνει μια οικογένεια με έναν ανοιακό στα σπλάχνα της. Χωρίς περιττούς διαλόγους. Η σκηνοθεσία της Αρκαδίας Ψάλτη έρχεται να τελειοποιήσει το όλο εγχείρημα.
Οι ηθοποιοί Γιάννης Κοκκιασμένος (παππούς), Ανδρομάχη Μαρκοπούλου (μητέρα), Στράτος Σωπύλης (πατέρας), Δανάη Ντέμου (κόρη), Σταμάτης Μπάκνης (σύντροφος κόρης) μια τυπική οικογένεια και σκηνές από την καθημερινότητα της. Το αγκάθι της όμως, είναι ο παππούς, ο άντρας αυτός που κάποτε υπήρξε ο αρχηγός της οικογένειας και κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει ότι τώρα είναι ένα άψυχο σώμα χωρίς ομιλία, χωρίς συναισθήματα με τις μόνες εκλάμψεις που έχει να αφορούν στο παρελθόν.
Δυστυχώς στις ημέρες μας σπάνια συναντάς μια οικογένεια που δεν έχει έναν υπερήλικα με προβλήματα άνοιας. Η παράσταση μας δείχνει καθαρά μια πραγματικότητα που σπάει κόκαλα καθώς όλη η οικογένεια ασχολείται με τον παππού. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα δεν βρεθεί άτομο να προσέξει τον παππού.
Είναι ένα έργο που πάει αντίθετα με την ροή της εποχής μας. Ασχολείται με ένα ζήτημα λεπτό. Οι ηθοποιοί είναι τόσο φυσικοί στους ρόλους τους, που ζεις πραγματικά την αγωνία τους, για την φροντίδα του γηραιού άντρα, για το πώς και αν θα φάει. Πολλές οι στιγμές της απόγνωσης της κόρης του που δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτός είναι ο πατέρας της. Άλλες τόσες τις εγγονής που προσπαθεί να θυμηθεί τον παππού της αλλά η εικόνα αυτή που έχει μπροστά της είναι καρφωμένη στο μυαλό της. Ένας άνθρωπος που το μυαλό του δεν λειτουργεί σωστά δεν αγχώνεται για τίποτα και για όλο αυτό η τιμωρία του είναι να μένει καθηλωμένος σε μια καρέκλα δίχως να μιλά.
Όταν σε μια βραδινή έξοδο των γονιών η κόρη φέρει τον φίλο της στο σπίτι θα γίνει κάτι το απροσδόκητο. Δεν θέλω να μαρτυρήσω. Θέλω να πάτε να το δείτε και να απολαύσετε το εξαιρετικό αυτό έργο.
Η άνοια είναι κάτι που αφορά κάθε σπίτι. Και ο συγγραφέας του κειμένου αλλά και η σκηνοθέτις μας τίμησαν με αυτή την παράσταση και έκαναν την διαφορά. Συγχαρητήρια και στο καστ των ηθοποιών.
Δεν θα ήθελα να σας κουράσω θέλω μόνο να δώσω το στίγμα μου όπως κάθε φορά με την κριτική μου για ένα έργο που αξίζει της προσοχή σας.
Καλή θέαση.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου, γράφει ο Πλάτωνας. Κι ο πόλεμος ζει, σκέφθηκα όταν διάβασα το κείμενο πρώτη φορά, στα σπίτια μας και σε καιρούς ειρήνης. Με διάφορους τρόπους εκφράζεται, ο έρωτας ας πούμε λένε είναι πόλεμος. Μα πώς; Ο έρωτας είναι συνύπαρξη, η απόλυτη ίσως. Συνύπαρξη είναι η ειρήνη. Ο έρωτας τότε, πώς είναι πόλεμος; Το πιάνω αλλιώς. Τι θέλει να διαλύσει ο πόλεμος; Τον φόβο. Μα ο πόλεμος είναι φόβος. Πώς θα τον διαλύσει; Ο φόβος με τον φόβο αυγατίζει. Κι ο έρωτας έχει φόβο; Δεν έχει αγάπη; Μήπως τον φόβο δεν τον διαλύει ο πόλεμος μα μόνο η αγάπη; Πώς οι ιδέες αυτές που ενσαρκώνουμε, εκφράζονται μέσα απ' την ψυχή μας, στις σχέσεις μας, στα σπίτια μας, σε όλα τα συστήματα που φτιάχνουμε; Η ιστορία λέει του κάθε έθνους, φτιάχνεται μέσα απ' τους πολέμους του. Είμαστε η ιστορία μας; Ή μήπως μπορούμε να είμαστε μέσα από αυτήν και κάτι άλλο; Κάτι που την φέρει, δεν την αναπαράγει, αλλά μπορεί και την μεταβολίζει σε φως, δύναμη και χαρά;
Αρκαδία Ψάλτη, Ιανουάριος 2020
Συντελεστές:
Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός
Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Δέτσικας
Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Κατερίνα Μοροπούλου
Φωτισμοί: Αρκαδία Ψάλτη
Φωτογραφίες: Λευτέρης Παπαγεωργίου
Βίντεο παράστασης: Μάκης Σέμπος
Οργάνωση παραγωγής: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
Επικοινωνία-Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Γιάννης Κοκκιασμένος, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Στράτος Σωπύλης, Δανάη Ντέμου, Σταμάτης Μπάκνης
