koukidaki: Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου

Άραγε οι άνθρωποι μπορούμε να γνωρίσουμε την πραγματική ευτυχία; Τολμάμε να ερωτευτούμε; Είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους γύρω μας; Είδα τον Πάρι Σκαρτσολιά να μεταμορφώνεται σε Μαξ και την Εύη Τσάφου σε Σαμάνθα. Όπως σας λέω κάθε φορά, κι όχι από συνήθεια, προβληματίστηκα. Μετά την παράσταση με ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο κάναμε με τον Πάρι και την Εύη μία ειλικρινή κουβέντα. Τους «σκάλισα» τόσο ως Σαμάνθα και Μαξ, όσο και ως Πάρι και Εύη!

Ήδη από την αρχή του έργου νιώθουμε ότι τόσο η Σαμάνθα όσο και ο Μαξ θέλουν από κάτι να ξεφύγουν. Ισχύει αυτό;

Εύη Τσάφου: Ο Μαξ είναι ξεκάθαρο από τί θέλει να ξεφύγει. Και οι δύο θέλουν να ξεφύγουν από την ίδια τους την ζωή, από την οικογένεια και τα τραύματά τους. Από το περιβάλλον που ζουν.

Βλέπουμε ότι η Σαμάνθα από την αρχή του έργου έχει μαζί της μία κούκλα. Αυτή η κούκλα συμβολίζει τα παιδικά της χρόνια;

Ε.Τ.: Και ναι και όχι. Θα έλεγα ότι συμβολίζει την αθωότητα που προσπαθεί να κρατήσει η Σαμάνθα. Η οποία αθωότητά της έχει καταστραφεί από πολύ μικρή ηλικία. Ωστόσο θα σου πω εγώ ως ηθοποιός πως το αντιλαμβάνομαι. Ο Μαξ έχει επίσης μία κούκλα, τον Οράτιο, ο οποίος είναι όλη του η ζωή. Αντίθετα η Σαμάνθα σέρνει την κούκλα της. Την πιάνει από τα μαλλιά χωρίς να της δίνει ιδιαίτερη αξία. Ζηλεύει λοιπόν πολύ τον Οράτιο, θέλει να εξαφανιστεί.

Κι αυτό επειδή θεωρεί ότι κλέβει χώρο στη ζωή του Μαξ; Χώρο που θα μπορούσε να δίνει σε εκείνη;

Ε.Τ.: Ναι. Παίρνει όλη την προσοχή και όλο αυτό που θα ήθελε να παίρνει η Σαμάνθα από τον Μαξ. Ο Μαξ χαϊδεύει και αγαπάει τον Οράτιο. Είναι κομμάτι του και αυτό το ζηλεύει η Σαμάνθα. Η Σαμάνθα λοιπόν σέρνει την κούκλα της μαζί της για να νιώσει ότι έχει κι αυτή κάτι, να δείξει στον Μαξ ότι έχει κι αυτή μία κούκλα.

Υπάρχει περιγραφή ανεπιθύμητου έρωτα/σεξ και από τους δύο.

Πάρις Σκαρτσολιάς: Αυτό που ουσιαστικά κάνει ο Μαξ στη ζωή του είναι να εκδίδεται.

Και είναι και ομοφυλόφιλος.

Π.Σ.: Ναι αλλά όχι από DNA. Ο Μαξ αναζητά τον πατέρα του και ουσιαστικά η μητέρα του τον βίασε.

Και μάλιστα ακούγεται σαν να την έχει σκοτώσει ενώ δεν το έχει κάνει.

Π.Σ.: Ναι, και για μένα αυτό είναι συμβολικό. Γιατί δεν τη σκότωσε πρακτικά, αλλά επειδή μετά από αυτό που έγινε δεν ήταν ποτέ ξανά η μαμά του. Εκείνη την στιγμή ήταν σαν να την έχασε. Ο Μαξ καθώς αναζητά τον πατέρα του, πηγαίνει με άντρες και μάλιστα μεγαλύτερους.

Κάποια στιγμή αυτό γίνεται τρόπος ζωής γι' αυτόν. Οπότε όταν τον ρωτάει η Σαμάνθα τί είναι έρωτας γι' αυτόν, της λέει «βουνό, ένα σώμα βουνό, ένα βουνό φιλιά». Άρα ο Μαξ δεν έχει βιώσει ποτέ τον αληθινό έρωτα.

Π.Σ.: Γι' αυτό το λόγο έχει και τον Οράτιο.

Παιδιά, για εσάς ξεχωριστά τι είναι έρωτας;

Π.Σ.: Το να αφιερώνεσαι. Να αφιερώνεις το χρόνο, την ψυχή και το μυαλό σου.

Ε.Τ.: Έρωτας σημαίνει αποδομώ το είναι μου. Τα διαλύω όλα. Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι είμαστε ένα υλικό, είναι κάτι που μπερδεύεται με ένα άλλο υλικό και επειδή είναι διαφορετικές ουσίες δεν ξέρεις τι θα βγει. Μπορεί να γίνει μία έκρηξη και να τα διαλύσει όλα. Μπορεί να ενωθούν σε μία αρμονία και να βγει κάτι πιο όμορφο από αυτό που ήταν πριν. Μπορεί να σε καταστρέψει ή και να σε βελτιώσει. Σίγουρα θα σε αλλάξει. Κάθε έρωτας σε αλλάζει. Γι' αυτό και είμαι της άποψης ότι όταν τελειώνει ένας έρωτας πρέπει να παίρνεις αρκετό χρόνο να μείνεις μόνος σου, να συνειδητοποιήσεις το καινούργιο σου υλικό. Τι έχει αφήσει αυτός ο έρωτας μέσα σου και να συνεχίσεις μετά σαν κάτι καινούργιο. Κάθε φορά που ερωτεύεσαι γίνεσαι κάτι άλλο. Ο Γκάντι είχε πει ότι ο έρωτας είναι για τους τολμηρούς. Στον έρωτα δεν υπάρχει δειλία. Όλοι εκείνοι που έχουν μάθει να προστατεύουν τους εαυτούς τους και να μη δίνονται είναι δειλοί. Ένας δειλός δεν μπορεί να ερωτευτεί. Ο έρωτας έχει μέσα του αυτοκαταστροφή, μα ταυτόχρονα κάτι όμορφο και μοναδικό.

Είδαμε ότι λένε να κάνουν έναν χωρισμό χωρίς δάκρυα. Αυτό υποδηλώνει πως τελικά οι άνθρωποι φοβόμαστε να δείξουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα;

Π.Σ.: Αυτό είναι ένα σχόλιο σε τέτοιου είδους ζευγάρια. Πάνω στη σημερινή εποχή. Όπου «όλα είναι καλά, δεν τρέχει τίποτα». Ενώ τρέχει. Είναι ένα σχόλιο του συγγραφέα.

Ε.Τ.: Οι άνθρωποι τρέμουμε να δείξουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα. Ζούμε σε μία εποχή που είμαστε βολεμένοι πίσω από τις οθόνες των κινητών, το messenger, το Instagram, στέλνουμε καρδούλες και νομίζουμε ότι αυτό είναι. Παλιότερα ήταν διαφορετικά. Πλέον οι άνθρωποι φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους και το ποιοι είναι. Μένουν στην εικόνα.

Μου έμεινε η εξής φράση της Σαμάνθας, «Άλλη μία γυναίκα μόνη, άλλη μια μονή γυναίκα». Πιστεύεις ότι ο γυναίκες σήμερα είμαστε οι περισσότερες μόνες επειδή έχουν λιγοστέψει οι άντρες που τολμούν να διεκδικήσουν;

Ε.Τ.: Είμαστε σε μία κοινωνία που οι άνθρωποι είναι μόνοι. Όλοι είναι μόνοι. Το πιο τρομακτικό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε σχέση και είναι περισσότερο μόνοι από τους ανθρώπους που είναι ελεύθεροι.

Κάποια στιγμή η Σαμάνθα λέει πως το «να γελάς είναι κάτι βαθύ και πλούσιο». Όμως αυτά τα παιδιά δεν γελούν ποτέ αληθινά.

Ε.Τ.: Είναι δύο παιδιά που κουβαλούν τα τραύματά τους. Ο Μαξ είναι σε μία πιο βαθιά κατάσταση. Είναι ένας άνθρωπος μόνιμα θλιμμένος που δεν μπορεί να αποχωριστεί τα τραύματά του. Για τη Σαμάνθα αυτό είναι το προσωπείο της. Γελάει για να κρύψει την πληγή της. Οπότε είναι ψεύτικο. Πλέον το συναντάμε βέβαια πάρα πολύ αυτό. Είμαστε χαμογελαστοί σε φάση «είμαι καλά, δεν τρέχει τίποτα» και πάμε σπίτι μας και θέλουμε να κρεμαστούμε από τον πολυέλαιο.

Η Σαμάνθα λέει πως θέλει να πιάσει το φεγγάρι με τα μπουγαδόσκηνα. Πράγμα φυσικά αδύνατο. Αυτό συμβολίζει τα όνειρά της που πιθανότατα είναι άπιαστα;

Ε.Τ.: Ναι. Ωστόσο αυτό αποτελεί και ένα συγγραφικό τρικ. Γιατί λέει, «έκοψα τα μπουγαδόσκηνα και έκανα μία θηλιά, τρία κεφάλια χωρούσε». Στην ουσία δεν ήθελε μόνο να πιάσει το φεγγάρι. Ήθελε και να αυτοκτονήσει. Μετά το γυρίζει πάλι στο προσωπείο της, ότι ήθελε να πιάσει το φεγγάρι.

Λυδία Καραθανάση

Η Σαμάνθα και ο Μαξ, δεν είναι μόνο δύο νέοι που προσπαθούν να βρουν την «άκρη» τους, σε ένα κόσμο που τους «στενεύει». Πρόκειται για δύο ψυχές του τότε και του τώρα, (ίσως του πάντα), που ζώντας στις παρυφές της πόλης, (ή και του κόσμου τελικά), αποφασίζουν να δραπετεύσουν σε μια αχανή άσφαλτο ,αμφιβόλου προορισμού… Ανεξερεύνητου «βάθους». Κάθε τους «στάση» κι ένα γαϊτανάκι αναφορών, αποκαλύψεων, εξομολογήσεων, πικρών παιχνιδιών, όπου οι μνήμες, το παρόν και το μέλλον «συνομιλούν» άλλοτε γλυκά και άλλοτε επικίνδυνα εφιαλτικά!

Μια βόλτα στο άγνωστο; Μια φυγή; Ένα φαντασιακό μυστικό τοπίο; Ένα αλληγορικό «σκοτεινό παραμύθι»; Η «ανάγνωση» δική σας.

Σημείωμα Άκη Δήμου:

Η Σαμάνθα και ο Μαξ με ακολουθούν από το 1996. Τότε τους πρωτοβρήκα σ' έναν τυχαίο δρόμο, τότε τους πρωτοέγραψα. Δεν θυμάμαι την αφορμή, θυμάμαι μόνο ότι μου «φάγανε» κάποια φθινοπωρινά απογεύματα υποχρεώνοντάς με να τους ακολουθήσω σε μιαν άσφαλτο που πηγαινοερχόταν παφλάζοντας κάτω απ' τα πόδια τους, σαν τα κύματα μιας θάλασσας που, είμαι πια βέβαιος, κρυβόταν κάτω από τα τσιμέντα.

Σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά το πρώτο τους ανέβασμα στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης, ξαναμετράνε τις αντοχές των βημάτων τους σε μια καινούργια άσφαλτο, σε μια καινούργια σκηνή. Τι άλλο θα μπορούσα να τους ευχηθώ παρά καλό ταξίδι;

Σημείωμα Θοδωρή Αντωνιάδη:

1996: Γράφεται από τον Άκη Δήμου το θεατρικό έργο, «Η ΣΑΜΑΝΘΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΞ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ»!

2005-06: 10 χρόνια αργότερα έχω την τύχη να ‘μαι μέρος του πρώτου ανεβάσματος του έργου, ερμηνεύοντας τον ΜΑΞ με ΣΑΜΑΝΘΑ τη Γιάννα Κανελλοπούλου, σε σκηνοθεσία Θόδωρου Γράμψα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κούν... Πολύτιμο ταξίδι!

2019: 13-14 χρόνια μετά, στο σήμερα, συναντάω και πάλι τη Σαμάνθα και τον Μαξ… Από την άλλη όχθη αυτή τη φορά… Του σκηνοθέτη. Συνομιλώντας με τα όνειρα, την προσωπικότητα, τη «ματιά» δύο νέων άξιων συναδέλφων, της Εύης Τσάφου και του Πάρι Σκαρτσολιά, παρέα με πολύτιμους συνεργάτες-«συνεπιβάτες»!

Όσο για μένα, η πολυεπίπεδη γραφή του Άκη Δήμου, είναι το ασφαλέστερο μέσο να προσπαθήσω από άλλη θέση τώρα, να διανύσω εντός μου, μια ουσιαστική καλλιτεχνική διαδρομή. Να μοιραστώ τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μέσα από αυτούς του δύο ήρωες, όχι επειδή τους «ξέρω» από παλιά, αλλά επειδή θέλω να τους ξαναγνωρίσω στο σήμερα… Στο τώρα! Εύχομαι η «ματιά» μας να «συναντήσει» την ψυχή σας!

Συντελεστές

Κείμενο: Άκης Δήμου

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αντωνιάδης

Σκηνικά: Ανδρομάχη Αρβανίτη

Κοστούμια: Μαρία Μαγγίρα

Μουσική: Μάριος Τσικνής

Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Παπανδρικόπουλος

Επιμέλεια Κίνησης: Φρόσω Κορρού

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Πέρρος

Σκηνοθεσία Τρέιλερ: Γιάννης Β. Λαπατάς

Μοντάζ Τρέιλερ: Στέλλα Φιλιπποπούλου

Φωτογραφίες Παράστασης / Αφίσα: Κωνσταντίνος Λέπουρης