Ο Μάνος Αθανασιάδης με αφορμή το One Night Stand

Όση ώρα τραγουδούσες παρατήρησα πως αν μας έβαζες όλους μαζί σε μία παρέα θα καθόμασταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Πράγμα που με την απουσία της μουσικής δεν επιτυγχάνεται.
Ναι, αυτό παρατήρησα και το είπα στο Μάνο. Πριν ξεκινήσει την παράσταση μας υποσχέθηκε να μας σηκώσει 10 λεπτά από το έδαφος. Παιδιά… τα κατάφερε! Κι αν θέλετε να ξέρετε, εμένα με σήκωσε για 2 ώρες. Διαβάστε τί μου είπε και σηκωθείτε κι εσείς…
Α, παιδιά ξέχασα να σας πω… Ο Μάνος ονόμασε την παράστασή του «One night stand» και όπως μας εκμυστηρεύθηκε πρόκειται για ειρωνεία, για κάτι οξύμωρο, αφού ο ίδιος δεν έχει κάνει ποτέ one night stand!

Μάνο, πες μου λίγα λόγια για σένα...

Μάνος Αθανασιάδης: Είμαι ένας χρεοκοπημένος Δον Κιχώτης. Πρώτα απ' όλα είμαι ερωτευμένος με τον έρωτα. Δεύτερον, είναι αυτό που χρησιμοποίησα και στην παράσταση, αυτό που λέει ο Fitzgerald «έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις ότι τίποτα άλλο δεν μπορεί να σε σώσει πάρα μόνο η αγάπη». Και για να το επεκτείνω λίγο, θα σου πω ότι δυστυχώς ανήκω στη χειρότερη γενιά νεοελλήνων, οι σημερινοί δηλαδή σαραντάρηδες-πενηντάρηδες. Οι οποίοι είναι οι πιο απαίδευτοι, οι πιο ακαλλιέργητοι, που τα βρήκαν όλα εύκολα, τα έμαθαν όλα εύκολα από τους γονείς τους χωρίς κανένα κόπο και καμία προσπάθεια. Και πάντα βάζω και τον εαυτό μου μέσα, γιατί δε μ' αρέσει να κρίνω κανέναν χωρίς να κρίνω πρώτα τον εαυτό μου. Όλοι αυτοί λοιπόν δεν έχουν καταλάβει ότι το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτό τον εφήμερο κόσμο που περνάμε για λίγο είναι το να αγαπάς και να σε αγαπούν. To love and be loved in return που λέει και το Nature boy του David Bowie.

Μάνο, στην ηλικία των 6 μπήκες πρώτη φορά σε ωδείο, και από ό,τι φαίνεται εκεί είναι το «σπίτι σου». Πώς προέκυψε αυτό από τόσο μικρή ηλικία;

Μ.Α.: Περνούσα μία μέρα με την μητέρα μου από τη Σόλωνος. Νομίζω τότε ήμουν 5. Είδα ένα πιάνο με ουρά σε βιτρίνα και της λέω «Μαμά τι είναι αυτό;» «Πιάνο», μου απαντά. «Εμείς γιατί δεν έχουμε τέτοιο στο σπίτι;», της λέω. Ε, και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Τι ρόλο έχει η μουσική στην ζωή σου;

Μ.Α.: Τον πρώτο και τον τελευταίο.

Δεν σκέφτηκες ποτέ να γίνεις κάτι άλλο πέρα από μουσικός;

Μ.Α.: Ποτέ. Ωστόσο τέλη των 80ς με αρχές 90ς, που όλοι ανακάλυψαν ξαφνικά το Deree, τα κολέγια κ.λ.π., έκανα μία απόπειρα να πάω στο Deree στο τμήμα marketing, γιατί ξέρεις όλοι γύρω μου μου έλεγαν ότι αν γίνω μουσικός θα πεινάσω. Τα γνωστά, τα στεγανά της μικροαστικής ελληνικής κοινωνίας. Γράφτηκα, πήγα σε δύο μαθήματα και μετά εξαφανίστηκα. Σκέφτηκα πως δεν μπορούσα να το υποστώ αυτό το πράγμα.

Πόσες ώρες την ημέρα ασχολείσαι με τη μουσική;

Μ.Α.: Τουλάχιστον τέσσερις με πέντε ώρες. Ο Πάμπλο Καζάλς, ένας από τους μεγαλύτερους τσελίστες που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, όταν ερωτήθηκε γύρω στα 90 του χρόνια, από ένα δημοσιογράφο τι κάνει τώρα που δεν παίζει τόσο συχνά απάντησε «Σηκώνομαι το πρωί και μελετάω κλίμακες για κάποιες ώρες». Ο δημοσιογράφος απόρησε και τον ρώτησε γιατί. «Γιατί πιστεύω ότι με κάνουν καλύτερο άνθρωπο», απάντησε ο Πάμπλο Καζάλς.

Μάνο, η μουσική ενώνει; Και σε ρωτάω γιατί όση ώρα τραγουδούσες παρατήρησα πως αν μας έβαζες όλους μαζί σε μία παρέα θα καθόμασταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Πράγμα που με την απουσία της μουσικής δεν επιτυγχάνεται.

Μ.Α.: Ναι. Κι αυτό είναι δικό μου επίτευγμα. Είναι αυτό που είπα στην αρχή, ότι αν μπορέσω να σας σηκώσω δέκα λεπτά από το έδαφος, έχω πετύχει τα πάντα στην ζωή μου.

Τον Απρίλιο του 2012 κυκλοφόρησες τον πρώτο σου δίσκο με τίτλο «Everybody swings» και πραγματικά θέλω να σε ρωτήσω, ο Μάνος ακούει Μάνο;

Μ.Α.: Όχι, όχι, όχι. Σε καμία περίπτωση. Ο Πάολο Κόντε, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που τον θαυμάζω πολύ, είχε πει ότι «όλοι εμείς οι μουσικοί παλεύουμε με κάτι άυλο που από την στιγμή που τελειώνει αναρωτιόμαστε μετά, το κάναμε καλά; Δεν το κάναμε καλά;» Εγώ όταν άκουσα το ηχογράφημα που έκανα και μου ήρθε το mastering από το Παρίσι που το είχα στείλει, λέω «ωραίο είναι αυτό». Την άλλη μέρα είπα «Πω πω χάλια είναι, αν το ξαναέκανα θα το έκανα διαφορετικά». Υπάρχει μία αέναη πάλη. Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά. Όσο σέβεσαι τον εαυτό σου και την τέχνη σου είσαι πιο ταπεινός. Όλοι οι άνθρωποι που βλέπω σε αυτόν τον χώρο της show biz, που για μένα δεν είναι μουσικός χώρος, είναι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει από ωδείο ούτε απ' έξω.

Το πιο αγαπημένο σου τραγούδι;

Μ.Α.: Το επόμενο που θα γράψω. Ωστόσο έχω πολλά αγαπημένα.

Υπάρχει κάποιο που θα ακούσεις κάθε μέρα;

Μ.Α.: Ανάλογα με την εποχή που είμαι. Ανάλογα τη φάση που βρίσκομαι. Τον τελευταίο καιρό ακούω συνέχεια το πρώτο κομμάτι που έπαιξα και στην παράσταση, του Chet Baker  το I've never been in love before.

Το 2012 κυκλοφόρησες και ένα δικό σου διδακτικό βιβλίο «Το λεξιλόγιο του τζαζ πιανίστα». Μίλησέ μου λίγο γι' αυτό.

Μ.Α.: Αυτό ήταν μία προσπάθεια 15 - 20 ετών διδασκαλίας. Ήταν ένα εγχειρίδιο, και το λέω έτσι πολύ ταπεινά, που έδινε το βασικό λεξιλόγιο στους ανθρώπους που έχουν περάσει μία μουσική εκπαίδευση και θέλουν να εκφραστούν μέσω της μοντέρνας μουσικής και του αυτοσχεδιασμού. Νομίζω ότι ελάχιστα τα κατάφερα.

Το 2014 κυκλοφόρησες τα «Πρελούδια για πιάνο». Για πες μου λίγα λόγια γι' αυτό.

Μ.Α.: Αυτό ήταν μία προσπάθεια που έκανα το 2014 να αναμετρηθώ, και το λέω με ταπεινή έπαρση, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό, με δύο συνθέτες του πιάνου που λατρεύω. Τον Σοπέν και τον Ντεμπυσσύ. Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό. Πήρα διαφορά κολακευτικά σχόλια από ανθρώπους του χώρου, τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Κάποια στιγμή ελπίζω να τα ηχογραφήσω κι αυτά.

Η ποιητική συλλογή με τίτλο «Δυϊκός αριθμός» που εξέδωσες το 2018;

Μ.Α.: Εγώ έχω ένα μεγάλο πρόβλημα στην ζωή μου. Αγαπώ ίσως τη λογοτεχνία το ίδιο με τη μουσική. Και πάντα αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στα δύο είδη. Μπορώ να σου πω ότι αγαπώ τον Νερούδα, τον Μπέκετ, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Πατρίκιο το ίδιο με τους μεγάλους συνθέτες. Ο «Δυϊκός αριθμός» ήταν η ανάγκη μου να εκφραστώ με έναν διαφορετικό τρόπο εκείνη την στιγμή. Δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω ή πότε θα ξαναγράψω κάτι τέτοιο. Εκείνη την εποχή μου βγήκε εντελώς αβίαστα. Ήταν οι συνθήκες τέτοιες.

Το 2018 αναλαμβάνεις την καλλιτεχνική διεύθυνση του δημοτικού ωδείου του Δήμου Υμηττού.

Μ.Α.: Ναι. Εκεί κάνουμε μία τρομερή προσπάθεια να προσφέρουμε μουσική παιδεία με πολύ χαμηλό κόστος.

Μάνο, στο κείμενο της παράστασης, One night stand, έχεις δανειστεί στίχους από το ποίημα της Κικής Δημουλά, τον Πληθυντικό αριθμό. Ένα ποίημα που μιλάει για τον έρωτα. Για σένα, τι είναι ο έρωτας;

Μ.Α.: Να σου πω μάλιστα, ότι αυτό το ποίημα το έχω μελοποιήσει για χορωδία ακαπέλα. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη του πλανήτη. Και ο Κολ Πόρτερ το έχει πει πιο απλά «And that's why birds do it and bees do it, and even educated the flees do it. Let's do it, let's fall in love». Είναι το καύσιμο του πλανήτη.

Σύντομα θα κυκλοφορήσεις το νέο σου άλμπουμ, σωστά;

Μ.Α.: Το άλμπουμ μου υπολογίζω να κυκλοφορήσει ψηφιακά στην αρχή και μετά σε μορφή cd περί τα τέλη Απριλίου με τίτλο: Τραγούδια για χρεοκοπημένους Δον Κιχώτες.

Αν μπορούσες να φύγεις από το σώμα του Μάνου για μία μέρα και να πας στο σώμα κάποιου άλλου, ποιος θα ήταν αυτός;

Μ.Α.: Θα πήγαινα στο σώμα του Ραχμάνινοφ. Η τρίτη συμφωνία του είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου.

Δώσε μου ένα μήνυμα για όσους διαβάσουν αυτή την συνέντευξη!

Μ.Α.: «Έρχεται μία στιγμή στην ζωή σου που καταλαβαίνεις ότι τίποτα άλλο δεν μπορεί να σε σώσει πάρα μόνο η αγάπη», F. Scott Fitzgerald.

Η μουσική παράσταση One Night Stand με τον Μάνο Αθανασιάδη παίζεται κάθε Κυριακή στις 20.30 στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο «το Τρένο στο Ρουφ» [2105298922, 6937604988] στο μουσικό Βαγόνι Orient Express. Τραγούδια και μελωδίες στο στυλ της τζαζ του μεσοπολέμου αλλά και το ρετρό του ελληνικού πενταγράμμου σε μια απογειωτική μείξη με τους σημαντικότερους δημιουργούς του πλανήτη της pop-rock-soul, σε ένα εκρηκτικό μείγμα αυτοσχεδιασμού.