Παγκόσμια Ημέρα ραδιοφώνου σήμερα 13 Φεβρουαρίου. Μια επέτειος η οποία καθιερώθηκε με απόφαση της UNESCO στις 29 Σεπτεμβρίου 2011, έπειτα από πρόταση της Ισπανικής Ακαδημίας Ραδιοφώνου. Από 2012 λοιπόν, το δικό μου ημερολόγιο είχε και επίσημα πλέον μια κόκκινη καρδιά κάθε 13 Φλεβάρη. Ναι στις 13 και όχι στις 14 όπως έκαναν οι φίλες μου, γιατί έμενα η καρδιά μου χτυπούσε αλλού, αλλιώς. Πέρα από φιλιά και τριαντάφυλλα, από λούτρινα αρκουδάκια και σοκολάτες σε σχήμα καρδιάς.
Στο δικό μου μυαλό από τότε που ανακάλυψα το ραδιόφωνο η αγάπη υπήρχε με τη φωνή του. Να περιμένεις πώς και πώς να φτάσει η ώρα, να ετοιμάζεσαι λες και θα βγεις ραντεβού. Να τρέχεις να προλάβεις όλες σου τις δουλειές, τα μαθήματα και να βρεις μια γωνιά που να μη σε ενοχλούν. Να μη σε ακούν και να μην ακούγεσαι. Να υπάρχει μόνο η σιωπή γιατί η ώρα πλησίαζε και τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο. Να θυμώνεις με τα παράσιτα, να παλεύεις με την κεραία και να γυρνάς το κουμπί και μια να ακούγεται καλύτερα και μια να χάνεται το σήμα του σταθμού κι εσύ απελπισμένη σαν κοριτσάκι που το έστησαν στο ραντεβού.
Η ώρα περνούσε και νύχτωνε και το ραδιοφωνάκι έπαιρνε τη θέση του κάτω από το μαξιλάρι και καμωνόσουν την κοιμισμένη για να μη σε πάρουν χαμπάρι και σου φωνάξουν που είχες σχολείο την άλλη μέρα, όμως εκεί στα σκοτεινά τα μάτια ορθάνοιχτα και τα αφτιά τεντωμένα γιατί η ώρα πλησίαζε. Παρά είκοσι, παρά τέταρτο, παρά δέκα, παρά πέντε… ακριβώς. Θεέ μου αρχίζει, να η μουσική της εκπομπής, να και το σήμα και η φωνή… η φωνή; Πού είναι η φωνή του; Γιατί δεν τον ακούω … και τότε πανικός κι αμέσως μετά τον άκουγες να μιλάει, να καλησπερίζει, να καλημερίζει, να γελάει. Κι εσύ σαν να ήσουν εκεί και το ζούσες και το έβλεπες. Όχι μόνο εσύ. Τόσοι και τόσοι άλλοι που έπαιρναν τηλέφωνο, γιατί μόνο τηλέφωνα είχαμε τότε και κάναμε αμάν να πιάσουμε γραμμή. Και να ψιθυρίζουμε κιόλας να μη μας ακούσουν οι δικοί μας. Και να αφιερώνεις και να ζητάς τραγούδια και να γελάς και τα μάτια σου να γυαλίζουν και τα χέρια σου να τρέμουν γιατί όλο αυτό το μαγικό το υπέροχο σε κερνούσε μικρές δόσεις αστερόσκονης που έκαναν τον ουρανό σου πιο φωτεινό.
Πρώτα ραντεβού, πρώτα φιλιά, πρώτοι χωρισμοί, πρώτα δάκρυα. Διαβάσματα, εξετάσεις, βόλτες καλοκαιρινές, στραβοπατήματα, ζόρια, πολλά ζόρια και η φωνή πάντα εκεί, πιστή στο ραντεβού της να σε κερνά μουσικά φιλιά και χάδια και να σου λέει όλα θα περάσουν, εγώ είμαι εδώ. Εξετάσεις, πανεπιστήμια, δουλειά, τρέξιμο και ο πιο πιστός σου φίλος πάντα εκεί. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή της μέρας. Όποια νύχτα κι αν τον χρειάστηκες, ό,τι κι αν είχε συμβεί.
Και τα χρόνια πέρασαν και όλοι λίγο πολύ αλλάξαμε. Χάσαμε κάτι από τον εαυτό μας μέσα στη σκόνη του χρόνου που κάθεται αλύπητα πάνω μας και μας πετρώνει την ψυχή και το χαμόγελο. Τώρα πια δεν κρύβεσαι για να ακούσεις. Ποιος θα σε ελέγξει άλλωστε! Μέσα στο τρέξιμο της μέρας, στην ένταση, στον πόνο, Θεέ μου πόσο πονά να μεγαλώνεις…
Όμως όπου κι αν είσαι, όποτε βρίσκεις ευκαιρία, έχεις τα ακουστικά του κινητού στ' αφτιά. Ε ναι, του κινητού! Ποιος κουβαλά πια ραδιόφωνο; Εξελιχθήκαμε. Τα φορτώσαμε όλα σε ένα κουτί που μοιάζει με ταμπακιέρα για slim τσιγάρα. Και την ψυχή μας εκεί τη φορτώσαμε. Κι αν τύχει και το χάσεις, χάνεσαι κι εσύ μαζί του. Μα δεν είναι αυτό το θέμα μας…
Νυχτώνει πάλι κι απόψε κι εσύ έχοντας τελειώσει όσα πρόλαβες κάθεσαι στον καναπέ και βάζεις ένα ποτήρι κρασί ή είσαι στη δουλειά και δουλεύεις οπότε έχεις για παρέα τον καφέ σου και ψάχνεις πάλι απεγνωσμένα μια γωνιά, μια γωνιά δική σου για να ακούσεις και πάλι το σήμα της εκπομπής, για να ακούσεις και πάλι τη φωνή να σε καλησπερίζει, να σε καλημερίζει, να γελά και τώρα πια δεν παίρνεις τηλέφωνο, αλλά πληκτρολογείς στο chat το τραγούδι που θα ήθελες ν’ ακούσεις… και μόλις περάσει λίγη ώρα το ακούς να παίζει για σένα κι είσαι πάλι εκεί, κοριτσάκι δεκαπέντε χρόνων, με τα χέρια να τρέμουν, με τα μάτια να λάμπουν και με μια χούφτα αστερόσκονη να φωτίζει και πάλι τον ουρανό σου. Έναν ουρανό που οι μεγάλοι συχνά ξεχνούν πόσα πολλά βλέπει και πόσα πολλά σκεπάζει σαν γέρνει η νύχτα.
Σήμερα δεν γιορτάζει το ραδιόφωνο, αλλά οι φωνές που του έδωσαν ψυχή και μας συντρόφευσαν και μας συντροφεύουν, οι φωνές που αγαπήσαμε και που έχουν χαραχτεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της ψυχής μας.
Αφιερωμένο στις φωνές που με μεγάλωσαν και που ακόμα μεγαλώνω μαζί τους.
