koukidaki: Ο Νίκος Ζαβόλας και Ο χορός του Τρελού

Ποιο έναυσμα οδήγησε στη δημιουργία αυτής της συλλογής;

Νίκος Ζαβόλας: To νέο μου βιβλίο δεν είναι συλλογή ποιημάτων αλλά ένας μονόλογος ενός Τρελού, που λέει πράγματα που δεν μπορούν να τα ξεστομίσουν οι λογικοί.

Αυτή η "ιδιαιτερότητα" με βασάνιζε από παιδί. Πράγματα που τα έχουμε κρυμμένα μέσα μας και τα κρατάμε σαν ιερά κειμήλια γιατί φοβόμαστε όταν τα βγάλουμε έξω θα ενοχληθούν κάποιοι. Κι έτσι καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε τηλεόραση, περνά χρόνος, οι μέρες χάνονται και όλα καλά. Αυτό το όλο σύστημα του δήθεν καθωσπρεπισμού, του πρέπει και του δεν πρέπει, η διπλοπροσωπία και η βιτρίνα να δείχνουμε κάτι από τον εαυτό μας που δεν υπάρχει. Οι Μάσκες που τις φοράμε και ταξιδεύουμε στον χρόνο.

Ο Τρελός μου λοιπόν, μας προκαλεί να μας βγάλει τις μάσκες και προσπαθεί να μας ταξιδέψει στον δικό του κόσμο.

Αν θα έπρεπε να περιγράψετε με μια φράση ή έναν στίχο το βιβλίο, ποια/ποιος θα ήταν αυτή/-ός;

Ν.Ζ.: Ταξίδι στην Αποκάλυψη της ψυχής μας…

Τι θέλετε να πείτε στον μελλοντικό αναγνώστη;

Ν.Ζ.: Να είναι ο εαυτός του και να μην παρασύρεται από τον όχλο. Να μην προσπαθεί να γίνεις κάποιος που δεν είναι. Να καταλάβει ότι είναι μοναδικός! Να μην δημιουργεί δικούς του κακούς κλώνους. Λέει ο Τρελός μου,

Τον άλλο δρόμο, που οι πολλοί,

πάντα ακολουθούνε,

τον κόσμο δεν αλλάζουνε,

μικρά τα όνειρά τους.

Μα αυτός ο δρόμος της καρδιάς,

που λίγοι ακολουθάνε,

αυτοί τον κόσμο αλλάζουνε,

μεγάλα τα όνειρα τους.

Τι θέλετε να κρατήσει στο τέλος;

Ν.Ζ.: Την αγάπη για τον Τρελό μου.

Να καταλάβουμε όλοι μας ότι κάπου μέσα μας, έχουμε έναν Τρελό και την κατάλληλη στιγμή να τον βγάλουμε έξω, γιατί η κατάλληλη στιγμή, είναι τώρα. Γιατί ο δικός μου Τρελός, είναι άνθρωπος πάνω απ’ όλα, είναι ευαίσθητος, ερωτεύεται, πονάει, κλαίει αλλά αντιστέκεται, σπάει τα σύνορα και ταξιδεύει και ταξιδεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπήρξε χτες.

Λέει λοιπόν ο Τρελός μου:

Πάντα ζήσε το ποιος είσαι

το τι έχεις δεν μετράει,

αν τα χάσεις τι θα είσαι;

ένας άγνωστος, που πάει.

🍃

Ο Νίκος Ζαβόλας, σε αυτή τη μικρή συνέντευξη, μιλάει για το νέο του πόνημα, Ο χορός του Τρελού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Greek Institute of Arts. Παρακάτω, ο ίδιος, αποδεχόμενος την πρό(σ)κληση της στήλης Ακρότιτλο δημιουργεί ένα νέο ποιητικό έργο για το βιβλίο του και παράλληλα, γράφει για αυτό με δέκα προκαθορισμένες λέξεις, όπως επιτάσσει η στήλη Πλοκόλεξο.

🍃

Όταν χορεύει ο Τρελός

Χρωματίζει σαν ζωγράφος

Ότι και να ζωγραφίζει

Ρηχό ή βαθύ

Όμορφο ή σκοτεινό

Σώμα ανθρώπου ή τοπίο

Τεράστιο ή μικρό

Όπα, όπα, όπα

Υποκρισία; Δεν υπάρχει

Τελετουργία; Εννοείται.

Ρόλος, μα πρωταγωνιστή

Ελεύθερος χορεύει

Λεύτερος κι ωραίος

Όπα, όπα, όπα

Υάκινθοι παντού, λες και χειροκροτούν.

Το βιβλίο μου, ο Χορός του Τρελού, εννοείται ότι θέλω να μείνει στην αιωνιότητα. Είναι μια ευκαιρία να ακούσομε το παράπονο του Τρελού, την εμμονή του που δεν είναι μόνο μία, την αγανάκτηση του, την ελπίδα που δίνει στους Λογικούς του κόσμου, την εκδίκηση του ενάντια στα κακώς κείμενα. Μας δείχνει να σπάμε τα σύνορα και να βλέπουμε πέρα από την λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει ο Ουρανός από την Θάλασσα.

Ο Τρελός ψάχνει για ένα ζωντανό κόσμο, που να δημιουργούν όλες οι αισθήσεις του, να είναι πιστός στον φίλο, να πάρει παράδειγμα από τον Σκύλο και να πηγαίνει στα μονοπάτια που τρέμουν τα πόδια του, ξεπερνώντας τον εαυτό του.