Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ:
…
…
Θέλω κι ἐγὼ γιὰ λογικὰ νὰ πῶ καὶ ἄλογα
Γιὰ σπίνους καὶ τζιτζίκια καὶ σγαρτίλια
Θέλω κι ἐγὼ τὸν τόπο αὐτὸ τὸν ζηλευτὸ
Καὶ τὶς κρυμμένες του ὀμορφιὲς νὰ τραγουδήσω
Μὰ ἡ φωνή μου ἀκούγεται πικρή, λυπητερὴ
Γιατὶ ἡ μεγάλη συμφορὰ καὶ τ᾿ ἄδικο μὲ πνίγει
Κι ἀντὶ νὰ τραγουδῶ γλυκὰ σὰν τὰ πουλιὰ
Θαρκοῦμαι ἀνακαλιοῦμαι.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Ν.Χ.: Φυσορρόος!
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Ν.Χ.: …θα τον ρωτούσα, λοιπόν, αν πιστεύει στο δίκαιο, αν πιστεύει στην ελευθερία, την κατανόηση, την αλληλεγγύη, αν πιστεύει στον άνθρωπο, αν είναι έτοιμος να αγωνιστεί, να πονέσει, να καταγράψει ανεξίτηλα στη μνήμη του, όχι μόνο τα ευχάριστα αλλά και τις ντροπιαστικές στιγμές, που έφεραν καταστροφή στον τόπο, γιατί ένας τόπος, ένα έθνος χωρίς ΜΝΗΜΗ δεν έχει μέλλον. Αν έπαιρνα θετικές απαντήσεις τότε μόνο θα τον συμβούλευα να ταξιδέψει μέσα στις σελίδες του βιβλίου μου.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Ν.Χ.: Το βιβλίο μου είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που κρατάει ένα καλοκαίρι και μια αιωνιότητα! Ένα κανονικό ταξίδι στην κατεχόμενη Κύπρο, την πανέμορφη κατεχόμενη Καρπασία και στον Πενταδάκτυλο. Εκεί, όπου έζησα τα όμορφα παιδικά μου χρόνια της αθωότητας, τα χρόνια που μου κλέψανε. Η τρυφερή σχέση ενός παιδιού με ένα άλογο, η αγάπη ενός παιδιού για μια καρδερίνα… Εκεί, όπου ακούγεται το αντιπολεμικό παραλήρημα ενός βαριά τραυματισμένου στρατιώτη του 1974. Εκεί, όπου η πρόσφυγας μάνα του αγνοούμενου «επιστρέφει» στο σπίτι της με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Εκεί, όπου ένας αιχμάλωτος περνάει σπαρακτικές μέρες στα μπουντρούμια του Αττίλα. Εκεί, όπου ένας «ξεχασμένος» παπαγάλος, μας ξεναγεί στην Αμμόχωστο, την πόλη φάντασμα. Εκεί, όπου ένας γέρο-γητευτής προσπαθεί με γητειές να ξορκίσει το κακό που χτύπησε τον τόπο του.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ν.Ν.Χ.: «…τώρα τα ήξερα όλα. Ο γέρος ήθελε να χρησιμοποιήσει την τέχνη του –την τέχνη του γόη– για να εξαφανίσει αυτά τα κόκκινα στίγματα, αυτές τις κόκκινες σημαίες στον Πενταδάκτυλο. Δεν του χαλάω χατίρι. Κάθε φορά που γεμίζει το φεγγάρι και φαίνονται τα πρώτα αστέρια ανοίγω το τσαλακωμένο χαρτί και διαβάζω την ανορθόγραφη γραφή του: Σουρουπάτ σελάμ σαραχετέμε, κυπτού φιλουτουχάμ βεηνέζι βερβισολύν βεσφισούν. Ο Θεός, Ο Θεός, ο την βάτον φυτεύσας σβέσον παν πύρωμα, εχεντροπύρωμα, όφεων πύρωμα, σκοταδοπύρωμα, αλλά προ πάντων κοκκινοπύρωμα, χαλίνωσον και εξολόθρευσον αυτά από του βουνού τούτου. Φύσαρρος, Φυσορρόος. Ως τρέχει ο ήλιος, ως τρέχουσιν οι αστέρες, ως τρέχει το ύδωρ έτσι να τρέξει το κακόν από το Βουνό τούτο. Έτσι να τρέξει το κακόν και να χαθεί από την Νήσον μας».
ως
πέρτατον
ε
λοσκότεινα
ουμάνιαέει,λβοςουρανόσταλτοςυμπαντικός
Η συλλογή διηγημάτων του Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ, Φυσορρόος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Παραπάνω, ο ίδιος, απαντά σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών και αμέσως μετά, αποδεχόμενος την πρό(σ)κληση της στήλης Ακρότιτλο, δημιουργεί ένα νέο ακρόλεξο με αφορμή το βιβλίο του.
Τα καλύτερα διηγήματα του συγγραφέα, από τα πιο συγκλονιστικά που έχουν γραφτεί για τη δεύτερη μεγάλη συμφορά που έπληξε τον ελληνισμό, δηλαδή την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ένα αντιπολεμικό παραλήρημα ενός βαριά τραυματισμένου του ’74. Η μάνα του αγνοούμενου που χάνει τα λογικά της και "γυρίζει" στο χωριό της με έναν συγκλονιστικό τρόπο, και σε άλλο ο ορισμός της εσχάτης προδοσίας, μέσα από τα κλειδιά ενός σταυρόλεξου. Ένας γέρο-γητευτής προσπαθεί με γητειές να σβήσει την τούρκικη σημαία στον Πενταδάκτυλο. Ένα σπαρακτικό διήγημα για τις 37 ημέρες που πέρασε ο πατέρας του συγγραφέα στην κόλαση των βασανιστηρίων του Αττίλα. Η περιγραφή της Αμμοχώστου, της πόλης φάντασμα, μέσα από τα μάτια ενός παπαγάλου ο οποίος "ξεχάστηκε" εκεί, ενώ οι κάτοικοι την εγκατέλειψαν για να σωθούν. Τέλος, άλλα διηγήματα της αθωότητας, τρυφερά, αληθινά, έξυπνα, ακόμα και μαθηματικά αποφορτίζουν εντελώς το κλίμα της πρώτης ενότητας.
Ο Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ γεννήθηκε στην Κύπρο και σπούδασε μαθηματικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διηγήματα, ποιήματα και άλλες εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε ελλαδικά και κυπριακά περιοδικά. Έχει διοργανώσει δύο ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Υπήρξε μέλος της πνευματικής ομάδας των περιοδικών «ο Κύκλος» και «Κυπριακή Βιβλιοφιλία-Φιλοτεχνία». Ζει στη Λευκωσία.
Εργογραφία:
Καρπασία, 1984
Διθαλάσσου, Κάρβας 2012
Πικρόλιθος, σημειώσεις σχεδίας, Κάρβας 2014
Ύδατα Υδάτων, δελτία θυέλλης, Κάρβας 2016
Η Κόρη του Δραγουμάνου, Μεταίχμιο 2003, (τιμήθηκε με κρατικό βραβείο διηγήματος)
20 Διηγήματα, Κάρβας 2014
Φυσορρόος, Βακχικόν 2019
