Μαίρης Τσίλη
Αγγίζω όσα δικά σου αχόρταγα μπορώ και έτσι δειλά γράφω για τα άγια των αγίων σου.
Βαθιά.
Αργά αργά και σιωπηλά.
Σαν παιδί που μαθαίνει τον έρωτα για πρώτη του φορά με μια καρδιά που χτυπάει δυνατά και νομίζει ότι θα πεθάνει.
Σαν ένα χελιδόνι που βρίσκει μια γωνιά επάνω από την πρόχειρη μαρκίζα ενός καφενείου σε ένα χωριό και νομίζει ότι θα γεννηθεί ξανά.
Δεν ξέρω αν σε αγαπώ. Και αν σε αγαπώ δεν ξέρω πώς να στο πω.
Ντρέπομαι.
Δαγκώνω τα χείλη μου και ξύνω τον αγκώνα μου από αμηχανία.
Μεγαλώνω μικραίνοντας το εγώ μου.
Θέλω ένα ραντεβού στο πεζοδρόμιο μαζί σου.
Δυο χαμόγελα και μισή σοκολάτα.
Κι έτσι όπως θα κάνουμε ότι φεύγουμε γιατί δεν θα προλάβουμε, μια αγκαλιά σφιχτή τόσο σφιχτή σαν μια μάνα που μας νοιάζεται και μας αγαπάει ακόμα.
Πιο πολύ από ζωή, δυο στιγμές ζωής είναι πολλές για πάντα.
🌾
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2020
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία της Τζένης Κουκίδου
Επίσης:
