51 εικόνες νοσηλείας
Δίχως να το ξέρεις, το έχεις ήδη πλησιάσει.
Με το άσπρο του, καλύτερο από αυτό εδώ.
Θαλασσινή κούνια.[1]
Ολοκληρώνοντας την ποιητική συλλογή, «Το ανείπωτο, 51 Εικόνες Νοσηλείας», της Μαρί-Πασκάλ Οπλιγκέρ ένιωσα την ψυχή μου κατάκοπη σαν να έχει διαβεί χρονικά όλη την πορεία της νοσηλείας της ποιήτριας. Οι στίχοι της μοιάζουν με σπασμένο γυαλί που χαράζει βαθιά τον τοίχο που χωρίζει τους υγιείς από τους νοσούντες. Μέσα από τα ποιήματά της αποκαλύπτεται η ψυχική και σωματική οδύνη που έχει καταγραφεί στη μνήμη της, η αγωνία και η μοναξιά, η ανοχή και η παραίτηση, ο πόνος του αποχωρισμού από την οικογένεια, η περιθωριοποίηση αλλά και ο αυτοεγκλεισμός στον οποίο ο ίδιος ο ασθενής επιβάλλει στον εαυτό του όταν νιώθει ότι δεν χωρά στο περιβάλλον του και επιλέγει την απομόνωση.
Είναι να πονάς σαν να μην υπήρχε πόνος.
Πόνος παντού.
Φάγωμα του σώματος που θα φάει το κεφάλι.
Τίποτα δεν πάει καλά.[2]
Μέσα στη γραφή της ποιήτριας ανιχνεύεται ο φόβος του αγνώστου, η αίσθηση που αποκομίζει ο ασθενής όταν υποβάλλεται σε εξετάσεις και θεωρίες χωρίς να λύνεται το πρόβλημά του. Η διαπίστωση πως στην ουσία η επιστήμη τον εκμεταλλεύεται για να εξελιχθεί αντί να τον βοηθήσει να αναρρώσει. Σε αυτή την σχέση μεταξύ ασθενούς και ιατρού βγαίνει πάντα αλώβητος και ισχυρός ο ιατρός ή νοσηλευτής ενώ ο ασθενής συρρικνώνεται όλο και περισσότερο ηθικά και ψυχικά μέχρι που στο τέλος απαθής αφήνεται στις όποιες εξετάσεις ή θεραπείες τον υποβάλλουν.
Σε παίρνω, σε τρυπώ.
Κάτω, πάνω.
Βελόνες, καθετήρες.
Σε διατρυπώ, σε αναποδογυρίζω, σε ψάχνω.
Πειραματόζωο πολύ φρόνιμο.[3]
H ποιήτρια στον ίδιο χώρο πενήντα χρόνια μετά. Τα πρόσωπα πιο οικεία, λιγότερο πέτρινα, οι μέθοδοι λιγότερο τρομακτικοί, ο ασθενής πιο ψηλά στο βάθρο των αξιών. Η επιστήμη εξελίχθηκε, ο πόνος αντιμετωπίζεται, τα ερωτηματικά είναι λιγότερα. Σιγά σιγά εξομαλύνθηκαν οι σχέσεις με την οικογένεια. Νιώθει αποδοχή και αγάπη, νιώθει να ταιριάζει και να χωράει στον κόσμο τους. Αναμετρά και ξαναζυγίζει όλα όσα πέρασε. Τα φιλτράρει μέσα από το πρίσμα του ενήλικα και της προόδου.
Είναι τα ίδια πράγματα που σε κάνουν να κλαις, ιδωμένα από την ανάποδη πλευρά με ορθάνοιχτα χέρια.
{…}
Ανακαλύπτεις την άλλη όψη του νομίσματος, ότι το κενό είναι γεμάτο.
{…}
Δέχεσαι ο κόσμος να σου δίνει το χέρι.[4]
Τα αντιμετωπίζει από ψηλά, απ’ το παράθυρο του αεροπλάνου που την παίρνει μακριά και τη φέρνει σε μια νέα πατρίδα. Εισπνοή, εκπνοή, χαμόγελο -τέλος!
Ταξίδι προς το νανούρισμα της Ελλάδος.
Ξαναπάω στην καινούρια πατρίδα μου, γράφοντας μέσα στον ουρανό.
Με ταξιδεύει και θα με αποθέσει εκεί.[5]
Η συλλογή της Μαρί-Πασκάλ Οπλιγκέρ, Το ανείπωτο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Η Marie-Pascale Oppliger γεννήθηκε στη Ρομανδία της Ελβετίας το 1964 και έχει μια κόρη ενήλικη πλέον. Από το 2014, ζει στην Ελλάδα. Έχει σπουδάσει Διατροφολογία-Διαιτολoγία και Μουσική Παιδαγωγική. Σήμερα διδάσκει στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Έχοντας, επαγγελματικά, έντονη πολιτιστική δράση, έχει συμμετάσχει, μεταξύ άλλων, στην ελβετική εθνική έκθεση Expo.02, έχει γράψει και σκηνοθετήσει αρκετά μουσικά έργα, ορισμένα από αυτά με ελληνική παραδοσιακή θεματολογία (Hellas, Φεγγαράκι μου λαμπρό) και έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις (Θέατρο Play Back, Die Mitschuldigen του Goethe, κα.), καθώς και για την ταινία μικρού μήκους Tango.
[1] Το νησί
[2] Όλα συμπεριλαμβανόμενα!
[3] Επαγγελματικά
[4] Τα πράγματα που σώζουν
[5] Προς την καινούρια πατρίδα
