Θανάσης Αργυρίου
Πόσο έντονη είναι η βοή των συναισθημάτων μας στις μέρες μας, Θανάση;
Θανάσης Αργυρίου: Όλοι νιώθουμε μέσα μας, τη βοή του καταρράκτη των συναισθημάτων μας και σχοινοβατούμε σε αυτόν με αγωνία, ιδιαίτερα στις ημέρες μας. Οφείλουμε όμως να εστιάζουμε, όχι στον γκρεμό που χάσκει εμπρός μας, αλλά στην ελπίδα, που ως λουλούδι, ανθίζει στην όχθη και να αγωνιστούμε για το άρωμά της...
O τόπος γέννησης επηρεάζει κι άλλων σημερινών συγγραφέων τα γραπτά ή αυτό αφορά μόνο λίγους όπως εσένα;
Θ.Α.: Πιστεύω πως ναι. Επειδή όλοι μεταφέρουμε μέσα μας τις εικόνες που πρωτοαντικρίσαμε και τα γεγονότα που βιώσαμε στα άγουρα χρόνια μας. Και μας επηρεάζουν, θετικά ή αρνητικά και καθορίζουν τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μας για την υπόλοιπη ζωή μας. Και αυτό διαχέεται και στο έργο ενός συγγραφέα.
Η θεματική των γραπτών σου τι περιέχει στην πλειοψηφία τους και τι την διαμόρφωσε;
Θ.Α.: Μ’ έχουν επηρεάσει κυρίως, και αυτό αντικατοπτρίζεται στο έργο μου, τα είκοσι πρώτα χρόνια της ζωής μου στο χωριό, την Κρήνη Τρικάλων, και τα τριάντα χρόνια στο χώρο της εργασίας μου. Ιδιαίτερα αυτός ο εργασιακός χώρος, επηρέασε τη θεματική του έργου μου, και τούτο εμφαίνεται απ’ την τραχύτητα που το χαρακτηρίζει.
"Χατζίνειο" στην Καλλιθέα, "Πύλη" στο Μεταξουργείο, διάφορες Αθηναϊκές κυψέλες λογοτεχνικής κυκλοφορίας στις οποίες κι εσύ έχεις δώσει το δικό σου "παρών". Μέχρι τώρα σε αυτήν τη διαδρομή σου τι θαρρείς πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερο και τι θα ήταν καλύτερο να μην υπάρχει σε αυτά τα λογοτεχνικά στέκια;
Θ.Α.: Σε αυτές τις κυψέλες, παρά τις όποιες αδυναμίες, συντελείται σοβαρή προσπάθεια υπέρ της τέχνης του λόγου. Αυτό βέβαια, εκτιμάται πολλά χρόνια αργότερα, όταν πάψουν να υφίστανται. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να προτείνω ώστε να γίνουν πιο ποιοτικές αυτές οι λογοτεχνικές συνάξεις. Νομίζω όμως ότι, σε κάποιες από αυτές τις λογοτεχνικές ομάδες, πρέπει να εκλείψει ο φιλοπρωτισμός. Ο νοών, νοείτω.
Πριν από 20 χρόνια αναρωτιόσουν για έναν χρωματισμό μέσω μιας από τις ποιητικές συλλογές σου. Είκοσι χρόνια μετά λοιπόν, "ποιο είναι το χρώμα της φυγής";
Θ.Α.: Για πολλούς, το χρώμα της φυγής είναι το γαλάζιο, επειδή αυτό εξεικονίζεται απ’ τον απέραντο
θαλάσσιο ορίζοντα. Ο λόγος που έδωσα τον τίτλο, "Ποιο το χρώμα της φυγής;" σε αυτό το ποιητικό μου, ήταν για να εκφράσω την αγωνία μου για το αδιέξοδο που είχα περιέλθει εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Γύρευα λοιπόν, εναγωνίως τη φυγή, την απελευθέρωση, με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος. Και επειδή αυτό ήταν αδύνατο, το χρώμα της φυγής μου ήταν κατάμαυρο, πίσσα! Σήμερα, το ερώτημα δεν με αφορά, δεν υφίσταται πλέον ούτε ως ερώτημα...
"Το άλγος της σιωπής" είναι πιο δυνατό από ποτέ ή θα δυναμώσει περαιτέρω, είτε προσωπικά είτε κοινωνικά;
Θ.Α.: Η σιωπή, τις περισσότερες φορές, είναι εκκωφαντική. Δηλώνει πόνο ή οργή. Ένιωσα αυτό το συναίσθημα, λίγο καιρό πριν, όταν έχασα την μάνα μου. Και το γεγονός επηρέασε και στην επιλογή των ποιημάτων της συλλογής. Και η θλίψη, το άλγος της σιωπής, δεν αφορά μόνο τον βιολογικό χαμό της ηλικιωμένης μάνας μου, αφορά κυρίως τα ενοχικά συναισθήματα που καταβαρύνουν όλους εκείνους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα στο θάνατο, ότι δήθεν υπήρξαν ανεπαρκείς απέναντί τους.
Λογοτεχνία και Κοινωνία στις μέρες μας. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό το θέμα;
Θ.Α.: Δεν νομίζω ότι την πλειοψηφία της κοινωνίας μας, την απασχολεί η λογοτεχνία. Διαβάζουν λίγοι πάρα πολύ και οι πολλοί καθόλου. Το ενθαρρυντικό είναι ότι από αυτούς τους λίγους, στην πλειοψηφία τους είναι νέοι. Το παρατηρώ στα βιβλιοπωλεία που επισκέπτομαι.
Στην πλειοψηφία τους, ποια είναι για σένα τα σημερινά χαρακτηριστικά του Έλληνα λογοτέχνη;
Θ.Α.: Νομίζω ότι μεταφέρουν τα ίδια χαρακτηριστικά, θετικά ή αρνητικά, των λογοτεχνών των προηγούμενων γενεών. Η εμπειρία μου σχετικά με την πρακτική κάποιων λογοτεχνικών ομάδων, είναι απογοητευτική. Δυστυχώς, κάποιοι εκδηλώνουν χαρακτηριστικά που δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους του πνεύματος, όπως εγωισμό, αλαζονεία, μικροκακίες. Πιο ωφέλιμο θα ήταν για τον λογοτέχνη, να έχει λιγότερη συμμετοχή σε εκδηλώσεις, και να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην δημιουργία έργου και την ανάγνωση βιβλίων.
Ποιοι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τους λογοτέχνες και γενικά για τους καλλιτέχνες;
Θ.Α.: Ανεπιφύλακτα, η αδιαφορία όσων διαχειρίζονται και είναι υπεύθυνοι, υποτίθεται, για την προώθηση του πολιτισμού, της τέχνης. Οι λογοτέχνες και οι καλλιτέχνες, στην πλειοψηφία τους, καλούνται να βαδίσουν στο μοναχικό τους μονοπάτι, με οδηγό την αξιοπρέπεια και την αγάπη τους για την τέχνη που υπηρετούν.
Πώς νομίζεις πως θα είναι το χωριό σου η Κρήνη και γενικά ο νομός Τρικάλων σε μισό αιώνα;
Θ.Α.: Είμαι πεπεισμένος ότι στην Κρήνη, αλλά και σε όλον τον νομό Τρικάλων, η ζωή θα είναι πολύ καλύτερη σε σχέση με σήμερα. Δεν ξέρω πώς θα είναι από άποψη τεχνολογίας. Από οικολογικής πλευράς, πιστεύω ότι οι κάτοικοι θα συμφιλιωθούν με τη γη, θα επανακτήσουν την απολεσθείσα οικολογική συνείδηση της εποχής μας. Και ο σεβασμός τους στη μητέρα γη, θα τους επιστραφεί ως ευλογία.
Μιας κι έχεις ασχοληθεί με τη Λαογραφία, βλέπεις να υπάρχει ακόμη αρκετό ανεξερεύνητο πεδίο στα μέρη σου ή όλα έχουν αναδειχθεί όπως τους αξίζει;
Θ.Α.: Η ενασχόλησή μου με τη λαογραφία, αφορά κυρίως τα παραδοσιακά παιχνίδια και παραμύθια. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι και άλλοι συγγραφείς ασχολήθηκαν με τα έργα τους και με πολύ μεράκι, με την παράδοση του τόπου μας. Με την ντοπιολαλιά μας, τα παιχνίδια μας, τα παραμύθια μας, τον τρόπο ζωής των κατοίκων κατά το παρελθόν. Μάλιστα, στο Δημοτικό σχολείο της Κρήνης, υπάρχει σήμερα μουσείο εργαλείων, τα οποία χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας, άπειρες γενιές πριν, για τις καθημερινές τους ασχολίες στον κάμπο και τις κατοικίες τους. Αυτό που λείπει, είναι η βιβλιοθήκη. Και είναι βασική έλλειψη. Ελπίζω ο Δήμος Φαρκαδόνας, όπου ανήκει η Κρήνη, να διαισθανθεί την ανάγκη δημιουργίας βιβλιοθηκών στα χωριά μας. Η ωφέλεια που θα προκύψει, θα είναι απείρως μεγαλύτερη από το όποιο οικονομικό κόστος που θα απαιτηθεί για την επιμόρφωση όσων το επιθυμούν, έστω και των ολίγων.
Συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές τα Τρίκαλα ανέδειξαν πολλούς. Τσιτσάνης, Καλδάρας, Βίρβος, Μητροπάνος... Από λογοτεχνία τι γίνεται;
Θ.Α.: Τα Τρίκαλα σχετίζονται άμεσα με την τέχνη. Και τους Τσιτσάνη, Καλδάρα, Βίρβο, Μητροπάνο, πλαισιώνουν αξιόλογοι συγγραφείς. Να μην αναφέρω ονόματα, θα είναι αδόκιμο να αναφέρω μερικούς και να αγνοήσω άλλους.
Μέσω της γραφής σου, μας έδειξες τον "Τρελό του καραμελάδικου", τους "Οδοιπόρους του χιονιού" και μας κάλεσες να συναισθανθούμε "Το άλγος της σιωπής", να φιλήσουμε "Το αμμοχάλικο της μνήμης" και να εμβαθύνουμε σε τόσες άλλες εσώτερες καταστάσεις αλλά και σε αμέτρητες ανθρώπινες ιστορίες. Τώρα σε τι άλλο έχεις κατά νου να μας οδηγήσεις να διαβάσουμε και να δούμε;
Θ.Α.: Το επόμενο βιβλίο μου σχετίζεται με την παράδοση. Η μάνα μου, με την παρότρυνσή μου, μου έγραψε πολλά παραδοσιακά παιχνίδια του τόπου. Επέλεξα τριάντα από αυτά, που δεν είναι πολύ γνωστά. Μερικά μάλιστα, είναι παντελώς άγνωστα. Εγώ τα επιμελήθηκα. Τώρα βρίσκομαι σε αναζήτηση σκιτσογράφου. Ελπίζω ως το τέλος της Άνοιξης, να χαρώ την έκδοσή τους...
Σ’ ευχαριστώ πολύ Θανάση για τούτη την συνέντευξη. Πάντα να είσαι καλά και δημιουργικός!
Ο Θανάσης Αργυρίου γεννήθηκε το 1957. Συνταξιούχος. Η λογοτεχνική του παραγωγή είναι η εξής:
''Διάσπαρτα όνειρα''(1993),''Της μνήμης μου φιλώ το αμμοχάλικο'' (1994).
''Εσύ φταίς!''(1998) και ''Ποιό το χρώμα της φύγης;'' (2000) από τις εκδόσεις Δρομεύς ενώ στις Εκδόσεις Δρόμων έχει εκδώσει τα εξής βιβλία:
''Τα παραμύθια της μάνας μου'' (2006), ''Όνειρο φυγής'' και ''Αναδρομές'' (2008), ''Ο Τρελός του καραμελάδικου (2009), ''Κούμπα μανιά'' (2011), '' Ο Ζυμαρίκος'' και '' Αναμάρτητη Εύα'' (2012) , ''Σιωπή'' και ''Ανυφαντάκος'' (2013), ''Λογοτεχνικές Προσεγγίσεις'' (2014), ''Εσύ φταίς!''(2017), ''Εγώ,ο πετυχημένος!!!'' (2018), ''Το άλγος της σιωπής'' (2019)
