Το έργο βασίζεται στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Γυάλινος Κόσμος». Οι ηθοποιοί Ηρώ Πεκτέση και Παναγιώτης Μπουγιούρης μας παρουσιάζουν μια τριμελή οικογένεια, εύθραυστη, προβληματική και δυσλειτουργική. «Ξεγυμνώνουν τον εαυτό τους» και μας παρουσιάζουν τον θυμό, τη λύπη και την απόγνωση. Καταφέρνουν στο πρόσωπό τους και στο σώμα τους να φανούν όλα τα σημάδια αυτών των συναισθημάτων.
Το πιο δύσκολο νομίζω όμως που καταφέρνουν να κάνουν είναι να παίζουν πολλαπλούς ρόλους. Δυο άνθρωποι να «ανεβάζουν» στη σκηνή τέσσερις προσωπικότητες. Η τεχνική αυτή όμως είναι τόσο καλά δουλεμένη που δεν δυσκόλευε τη ροή. Κυλούσε τόσο απλά και αβίαστα και μας κρατούσε σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν απόλυτα ξεκάθαρο πότε μιλούσε η μια προσωπικότητα και πότε η άλλη καθώς τη στιγμή που έπρεπε να γίνει η αλλαγή του ρόλου, οι ηθοποιοί γύριζαν την πλάτη τους προς εμάς και άλλες φορές έστρεφαν το πρόσωπό τους προς τα κάτω για να το σηκώσουν μετά ψηλά και να μεταμορφωθούν σε άλλη προσωπικότητα.
Το πιο δύσκολο νομίζω όμως που καταφέρνουν να κάνουν είναι να παίζουν πολλαπλούς ρόλους. Δυο άνθρωποι να «ανεβάζουν» στη σκηνή τέσσερις προσωπικότητες. Η τεχνική αυτή όμως είναι τόσο καλά δουλεμένη που δεν δυσκόλευε τη ροή. Κυλούσε τόσο απλά και αβίαστα και μας κρατούσε σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν απόλυτα ξεκάθαρο πότε μιλούσε η μια προσωπικότητα και πότε η άλλη καθώς τη στιγμή που έπρεπε να γίνει η αλλαγή του ρόλου, οι ηθοποιοί γύριζαν την πλάτη τους προς εμάς και άλλες φορές έστρεφαν το πρόσωπό τους προς τα κάτω για να το σηκώσουν μετά ψηλά και να μεταμορφωθούν σε άλλη προσωπικότητα.
Στην οικογένεια αυτή υπάρχει ο πατέρας, η κόρη που πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια και ο γιος. Ο πατέρας αγαπά πολύ τα παιδιά του. Τόσο πολύ που ξεφεύγει αρκετά. Τα πνίγει με την αγάπη αυτή, τους υπενθυμίζει συνέχεια ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούν να ζήσουν. Ότι μόνο αυτός θέλει πραγματικά το καλό τους, μόνο αυτός μπορεί να τους φροντίσει, μόνο αυτός ξέρει τον έξω κόσμο και τους προστατεύει. Θέλει να ελέγχει τις ζωές τους. Ο γιος επαναστατεί. Η κόρη όμως είναι άβουλη γιατί δεν την έχει αφήσει ο πατέρας να λειτουργήσει μόνη της εκμεταλλευόμενος και την ασθένειά της.
Συγκλονιστική παράσταση. Ένα κείμενο εκπληκτικό που μιλάει για μια σχέση αλληλεξάρτησης μέσα σε μια οικογένεια. Οι ερμηνείες καθηλωτικές και συγκινητικές. Μας άφησε στο τέλος να προβληματιστούμε πολύ για το πώς μπορεί να νιώθει ένας γονιός που βλέπει ότι έφτασε η ώρα τα παιδιά του να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν σε δικό τους ουρανό.
Ψυχικός εγκλεισμός, ελευθερία, απώλεια και η πραγματική έννοια της αγάπης και του σεβασμού: Στην πρώτη τους σκηνοθετική προσπάθεια η Ζαχαρούλα Χρόνη και η Κωνσταντίνα Καλλιβωκά -γνήσια τέκνα της σχολής Σταυράκου- βασίζονται σε ένα από τα σημαντικότερα έργα όλων των εποχών, το Γυάλινο Κόσμο του Τένεσι Ουίλιαμς και δημιουργούν "Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς". Μέσα από το δικό τους κείμενο, προκύπτει μία καινούργια ιστορία και εντέλει μία νέα οπτική για το μοντέλο της εύθραυστης, δυσλειτουργικής οικογένειας.
Τελικά οι σχέσεις των μελών αυτής της οικογένειας τους χαρίζουν την πολυπόθητη ασφάλεια ή τους καθιστούν ανήμπορους και φιμωμένους;
Τελικά οι σχέσεις των μελών αυτής της οικογένειας τους χαρίζουν την πολυπόθητη ασφάλεια ή τους καθιστούν ανήμπορους και φιμωμένους;
Συντελεστές
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Ζαχαρούλα Χρόνη, Κωνσταντίνα Καλλιβωκά
Σκηνογραφία: Δήμητρα Χατζηγιάνγκου
Κίνηση - Χορογραφία: Ελεάνα Νικολοπούλου
Πρωτότυπη Μουσική: Βασίλης Λάμπρου
Σχεδιασμός Φώτων: Πάνος Κουκουρουβλής
Φωτογραφίες παράστασης: Νίκος Πανταζάρας
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Ερμηνεία: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ηρώ Πεκτέση
Διάρκεια: 80 λεπτά
Θέατρο Olvio, Φαλαισίας 7 Αθήνα, 2103414118 κάθε Τετάρτη στις 20:00 και Κυριακή στις 21:30
