Όταν ο ψίθυρος

Από το δέντρο στο εξώφυλλο, με τα σχεδόν άδεια κλαδιά, τον άνεμο που παίρνει τα φύλλα, τα (ξε-)σηκώνει και τα μεταφέρει παραπέρα -όσο κοντά ή μακριά είναι αυτό το παραπέρα- αλλά και τους ήχους μαζί, που στη ζωγραφιά είναι γράμματα που «πετούν» όπως τα ξερά φύλλα, παρασύρονται και συνταξιδεύουν, -μα, έτσι κι αλλιώς θα ταξίδευαν οι ήχοι, θα πεις- ξεκινά η εμπειρία.

άκου το φύλλωμα πώς μελετά τον άνεμο

Έχουν σημασία οι ήχοι των γραμμάτων, των σχηματισμών τους, δηλαδή των λέξεων και των φράσεων, στην ποιητική συλλογή του Δημήτριου Δημητριάδη, «Όταν ο ψίθυρος», τόσο για να συμπράξουν με τον τίτλο αυτής -που είναι το λιγότερο- μα κυρίως για να εκπληρώσουν τη μέγιστη αποστολή τους: να μεταφέρουν στον αναγνώστη το περιβάλλον, το συναίσθημα, την εικόνα...
Έτσι δομείται η ποίηση, θα πεις. Με γράμματα που μπαίνουν σε σειρά και ευθύνονται για τα πάντα. Είναι στο «χέρι» τους να κρατήσουν το δικό σου και να σε οδηγήσουν, να σου μιλήσουν για τα πρόσωπα, τα μέρη, να γίνουν φωνές -ή σιωπές-, να χρωματίσουν τον «καμβά»... και τόσα άλλα.

Κι ακούστηκαν ακόμη και τα βήματα της πασχαλιάς στο νωπό γρασίδι.

Ο δημιουργός εδώ είναι μελαγχολικός κι αισθαντικός, ερωτικός κι ερωτεύσιμος -ίσως και λάγνος-, ψυχογραφικός, εσωτερικός, μα περισσότερο από κάθε άλλο χαρακτηρισμό είναι χειμαρρώδης. Δεν αγαπά τα σημεία στίξης ή τις παύσεις. Οι στίχοι «τρέχουν» σε συνεχή ροή σχηματίζοντας ποτάμια κι εσύ δεν έχεις παρά να την ακολουθήσεις. Εξάλλου, το υγρό στοιχείο είναι έντονο έτσι κι αλλιώς.
Περιγράφει συναισθήματα παρά εικόνες, σου δίνει την αίσθηση χωρίς καλά καλά να σου έχει δώσει την μορφή (της). Δε λέει ιστορίες, μιλάει για στιγμές.

Όλα έγιναν λευκά κατάμαυρα

Ένα πεζό εισάγει την κάθε περίοδο και προετοιμάζει για το μετά. Υπάρχουν και στίχοι πεζοποίησης, και διαλογικά μέρη, αλλά η σταθερά όλου του βιβλίου είναι η ίδια εκφραστικότητα και η απουσία ρίμας. Ένα ηχόχρωμα από Χριστούγεννα (γιορτές, δαμάσκηνα, χειμώνας, στολίδια...) ταίριαξε με την εποχή που συμπτωματικά διάβαζα τα έργα και το επικό στοιχείο (θρόνος, τέρατα, άλογα, πρίγκιπες, μαχητές, τρόπαια...)  συνέβαλλε στο παραμυθένιο.

τ' όνομά μου δεν προφέρεται
είναι χαραγμένο σε στολές ιερών πολέμων
οι μαχητές που τις φορούν τρομοκρατούν τον θάνατο
καθώς σβήνει, κουκίδα στις παλάμες τους.

Εκεί προς το τέλος, στο υπέροχο «Μια μέρα ενός ποιητή» λέει πώς εκφράζονται οι ποιητές, δηλαδή οι δημιουργοί, με εύστοχο τρόπο. Κι όταν πια έχει ολοκληρωθεί όλη η ανάγνωση, αφήνει έναν κόμπο. Στον λαιμό; Στο στομάχι; Στην καρδιά; Δεν ξέρω ακριβώς. Όμως τον αφήνει, γιατί έχει αγγίξει πράγματα που βρίσκονται εκεί.

δεν είναι καιρός γι' άλλη θέση από την όρθια


Τζένη Κουκίδου

Η ποιητική συλλογή του Δημήτριου Δημητριάδη, Όταν ο ψίθυρος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.
Ευχαριστώ τον Δημήτριο Δημητριάδη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.