koukidaki: Όταν κρεμάσουν τις όμορφες

Ο Μανώλης Ιωνάς στο Όταν κρεμάσουν τις όμορφες

Η ηρωίδα του μονολόγου, που υπήρξε μεγάλη θεατρίνα, ζει πλέον μόνη και μακριά από τα «φώτα» όμως τη βραδιά αυτή θα πρωταγωνιστήσει σε μια ολοδική της αλλιώτικη παράσταση. Θα φορέσει το πιο φανταχτερό της φόρεμα, θα περάσει με κατακόκκινο κραγιόν τα χείλη, θα βγει στη «σκηνή»... θα σηκώσει το ακουστικό και θα τηλεφωνήσει. Στην άλλη άκρη του καλωδίου, ένας Ξένος, γίνεται ο ακροατής της ιστορίας της.

Ατμόσφαιρα εποχής και ηχόχρωμα μεταμεσονύχτιων ραδιοφωνικών εξομολογήσεων (πού αλλού να μιλήσει κανείς τα βράδια στο τηλέφωνο;), ιστορίες που «σκάνε» σαν πυροτεχνήματα, φωτίζουν την εικόνα και σβήνουν μετά από λίγο, τόσο όσο διαρκεί η αφήγηση από την ηρωίδα, τόσο όσο χρειάζεται για να «γευτείς» την ανάμνηση και μετά να παραχωρήσουν τη θέση τους στην επόμενη ιστορία-ανάμνηση... γέλια και δάκρυα να εναλλάσσονται στα συναισθήματα, μα εκείνη αστείρευτη, αβίαστα θα συνεχίσει σε ένα δικό της show-must-go-on που παίζει εκείνη τη νύχτα μόνο για έναν (όπως ορίζεται το θέατρο: ένας να παίζει κι ένας να παρακολουθεί).

Η Βενετία είναι γυναίκα δεν είναι πόλη, θα πει, επειδή υπάρχει και η τοποθεσία. Η Βενετία όμως, τελικά, είναι πολλά παραπάνω. Επέλεξε, από ένα σημείο και μετά, να μένει μόνη –ούτε να με ενοχλούν ούτε να ενοχλώ– γιατί αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων όμως η μοναχικότητα τής στερεί το διάλογο και τότε «χτυπά» την πόρτα η μοναξιά. Επίσης, η μοναξιά έρχεται όταν μάθει κανείς τους ανθρώπους, τους συμφεροντολόγους και άκαρδους που βρίσκονται στο «πλάνο» όσο έχουν κάτι να κερδίσουν και που, μια ευαίσθητη και συναισθηματική θεατρίνα δεν καταφέρνει να διαχειριστεί. Και τότε θα «σβήσει» τη μοναξιά της καλώντας τον Ξένο· ένα διττό όνομα που χρησιμεύει και ως επώνυμο αλλά και ως ιδιότητα, αφού ο ακροατής της είναι ένας άγνωστος. Η Βενετία είναι μια τραυματισμένη ψυχή μα είναι και ένας γεμάτος από εμπειρίες άνθρωπος. Η Βενετία έχει ταξιδέψει πολύ, έχει γελάσει πολύ, έχει κλάψει πολύ... Η Βενετία έχει ζήσει, τελικά!

Δεν έχω διαβάσει το έργο του Μάνου Τσιλιμίδη –καλύτερα γιατί η θεατρική εμπειρία μεγιστοποιείται έτσι καθώς δεν έχεις άλλες συγκριτικές προσλαμβάνουσες, ούτε επιρροές– όμως η Βενετία που είδα στην σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, αυτά μου έβγαλε (μεταξύ άλλων). Οι θεατές χαμογελάσαμε στα σημεία, συγκινηθήκαμε σε άλλα, ταξιδέψαμε στα χρόνια και την εποχή της, σχεδόν χορέψαμε παρέα τα τραγούδια της... Ο Μανώλης Ιωνάς ανέλαβε να μας παρασύρει στο γαϊτανάκι της ζωής αυτής της γυναίκας και το κάνει με επιδεξιότητα.
Το σκηνικό είναι εποχής, όπως και η ηρωίδα, και πολύχρωμο· όπως και η ηρωίδα. Δεν είναι τυχαία φυσικά η πανχρωμία με τα πολλά χαρούμενα ντεσέν το ένα πάνω ή δίπλα στο άλλο. Ένας φωτεινός, πολυχρωματικός κόσμος ταιριάζει σε μια θεατρίνα αλλά και σε έναν άνθρωπο που δε θέλει να παραιτηθεί από τη ζωή. Ίσως πάλι να «ξεπλένει» το μαύρο της έτσι. Γενικότερα, συναντάς πολλούς συμβολισμούς στην παράσταση και τέτοιες αντιθέσεις εξού και δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις μονολεκτικά· είναι κοινωνικό δράμα με στιγμές γέλιου, είναι συγκινητικό και φορτισμένο αλλά είναι και χαρούμενο, είναι εποχής μα διαχρονικό και σύγχρονο επίσης...

Κλείνει η αυλαία και φεύγεις με το άρωμά της. Σε ακολουθεί αυτός ο χαρακτήρας, απόδειξη ότι κάτι έγινε σωστά, κάτι πήγε καλά, κάτι συνέβη εκεί.

Τζένη Κουκίδου

Συντελεστές: