Η υπόθεση... (εκ του "υποθέτω") είναι γραμμένη από 2 εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, πιστός ο καθένας στα ιδανικά του.
Οι ήρωες του βιβλίου... είναι και οι αφηγητές του, λοιπόν.
Ο αναγνώστης... καλείται ν' αναρωτηθεί πρώτον, εφόσον η σταθερότητα ενός οποιουδήποτε κτίσματος βασίζεται στα θεμέλιά του, πόσο ακλόνητο είναι σήμερα αυτό που λέμε κόσμος του πολιτισμού. Και δεύτερον, τί θεμέλια έχω εγώ (ο αναγνώστης) ως έλλογο ον μέσα μου.
Ευχή μου είναι... να έχετε όλοι καλή χρονιά με υγεία.
Ύστερα από τη Μεγάλη Καταστροφή, σε έναν κόσμο που προσπαθεί να αναδυθεί απ' τις στάχτες του, κλιμακώνεται η μονομαχία των 2 Υπερανθρώπων. O Ένας είναι ο υπέρμαχος του αγνού πολιτισμού. Αναρριχάται πάνω στις βασικές δομές μιας δίκαιης κοινωνίας, βασισμένης στις παραδοσιακές ιδέες και αξίες. Αυτός πρέπει να εξαλείψει κάθε αντίδραση. Ο Άλλος είναι καταδικαστής κάθε πολιτισμού και δεν επιδιώκει τίποτα. Το μόνο που ζητά είναι να ζει ελεύθερος χωρίς αύριο. Απαντά με εκδικητική βία σε όποιον πάει να τον καθυποτάξει. Ο Ένας σκαλίζει τα ερείπια των αποτυχημένων κοινωνιών του, επιλέγοντας τα χρήσιμα. Ο Άλλος ζει απ' τη γη μονάχα, καίγοντας καθετί που ανήκει στο παρελθόν. Αυτή η ίδια η σύγκρουση των 2 κοσμοθεωριών, καθότι παραμένει αμφίρροπη, ονομάζεται Μεταλιθικό Μανιφέστο.
Απόσπασμα:
«Επιτέλους αφυπνίσθη ο Μεταλιθικός Άνθρωπος: πυρί και σιδήρω εξεβεβλημένοι εκ της παρελθούσης ζωής, τώρα υψώνουν το ανάστημά Τους, πλήρεις άγριας υπερηφάνειας στο εφηβικό Τους σφρίγγος, ξέροντας πως θά 'ναι μεσίληκες στα 20, γέροντες στα 40. Ο αγώνας Τους ελεύθερος από την τεκνοποιία, στα εξερευνητικά Τους ταξίδια σίγουρα θα βρουν παιδιά, απαραίτητο στοιχείο να περάσουν την παρακαταθήκη Τους. Το πρόσωπό Τους αστράφτει, το βλέμμα Τους πεντακάθαρο.
Αναπνέουν πάνω από ξεχασμένους υπεραυτοκινητόδρομους, όπου κορίτσια στρώνουν πλέον ελαφοτόμαρα να ξεραθούν στον ήλιο. Ατενίζουν πάνω από απομεινάρια κυκλώπειων ξενοδοχείων και νοσοκομείων καλυμμένων από άλγες, διάτομα και πανσπερμία λειχήνων. Πορεύονται μέσα σε θάλασσες από βασάλτη, διορίτη και ξερά κοχύλια, όπου ανθρωπόμορφες κατσαρίδες στήνουν φράχτες από οστά φάλαινας. Στήνουν αιματηρά αποδεικτικά βαρβαρότητας δίπλα σε σκελετούς ουρανοξυστών πνιγμένους στα αναρριχητικά φυτά.
Ένα Τους άγγιγμα στη σκανδάλη λύνει τις νέες συμφωνικές μελωδίες και δίνει το σύνθημα στη νέα υφήλια ισορροπία. Ένα Τους βήμα είναι η παρέλαση των νέων στρατιών της Γης. Ένα Τους σφίξιμο στο τσεκούρι είναι ο νέος παγκόσμιος μονόλιθος εμπιστοσύνης.
Ως άλλοι Mound Builders και Αρχάνθρωποι των προϊστορικών ετών, ναυαγοί ενός νωπού Κατακλυσμού, θα καταστούν η πρωθύλη του Πολιούχου Ήρωα, γεμάτοι Φως και Σκότος, ενάντια σε ερπετώδεις νεομυθολογικούς εχθρούς. Οι άθλοι Τους θα αφηγηθούν απ' τον μαύρο συστρεφόμενο καπνό: θυσία στο Μέγα Έσχατον οι εκατόμβες πολυκέφαλων μετασεισμικών τεράτων.
Στο βλέμμα Τους αστράφτει η Ελευθερία από τα άγκιστρα της πλάνης του διεφθαρμένου παρελθόντος. Στην χειροτεχνημένη κάσκα Τους ακόμα ηχούν η ασφαλτούχος όξινη βροχή και η ηφαιστειακή σποδός. Στις επωμίδες Τους, φτιαγμένες από ελαστικά μισοθαμμένων αυτοκινήτων, βρίσκονται θραύσματα οζμίου και ιριδίου που ακόμα μαρτυρούν για την εξάτμιση των ωκεανών και τους τιτάνιους κρατήρες του πυρηνικού χειμώνα. Ο μπαλτάς Τους, από στερεοποιημένο μάγμα, ακόμα πάλλεται από τα κύματα εκατομμυρίων βολτ που πέρασαν απ' το φλοιό της Γης και απανθράκωσαν τις δασικές ηπείρους.»
Περισσότερα από/για τον Αργύρη Χριστομάγνο:
