koukidaki: Μαντική ικανότητα

Λένας Μαυρουδή-Μούλιου

Η Μάρθα από πολύ μικρή είχε συνειδητοποιήσει ότι κάτι το περίεργο συνέβαινε με τη ζωή της. Άκουγε φωνές, άκουγε μουσικές που ποτέ δεν είχε ξανακούσει και προέβλεπε γεγονότα που δεν αργούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Όλοι της έλεγαν ότι αυτό ήταν χάρισμα που λίγοι άνθρωποι το έχουν και ότι δεν θα έπρεπε να προβληματίζεται. Μα εκείνη όπως είπαμε προβληματιζόταν γιατί δεν ήθελε να διαφέρει από τους συνανθρώπους της.

Ήξερε ότι μόλις γύριζε την πλάτη της, άρχιζαν οι ψίθυροι που σπάνια έκρυβαν μέσα τους έπαινο και παραδοχή γιατί από καταβολής κόσμου η ιδιαιτερότητα δεν είναι αποδεχτή. Μέχρι που κάποιος συμμαθητής της κάποτε, στο μάθημα της Ιστορίας και στο κεφάλαιο για την Ζαν ντ’ Άρκ, παρομοίασε την Μάρθα με την ηρωίδα της Λωραίνης. Της κόλλησαν το όνομα, αν και πολλοί την προτιμούσαν επί το ελληνικότερο, Πυθία. Της έλεγαν να δοξάζει τον Ύψιστο που γεννήθηκε τον 21ο αιώνα και όχι τον Μεσαίωνα, όπου σίγουρα θα την περνούσαν για μάγισσα με την κατάληξή της στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης.

Σκιάχτηκε το παιδί, με αποτέλεσμα να πάψει να ανακοινώνει εκείνα που μόνον αυτή "έβλεπε".

Τα χρόνια περνούσαν και η ιδιαιτερότητα αυτής της έκτης, να την πούμε, αίσθησης καλά κρατούσε. Και ναι μεν υπέφερε, μα ούτε και μπορούσε να καταπνίξει την ιδιαίτερη αίσθηση αυτή.

Μέχρι που το τελευταίο καλοκαίρι, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά, τόσο για την ίδια, όσο και την οικογένειά της, για την οποία ήταν πολύ υπερήφανη. Ένα μεσημέρι που έβραζε ο τόπος, βγήκε να καθίσει στη δροσιά τού κήπου της, με ένα παγωμένο ποτήρι βυσσινάδα στα χέρια, που μέσα του κροτάλιζαν παγάκια που στραφτάλιζαν από τις ακτίνες του ήλιου καθώς διαπερνούσαν την πυκνή κληματαριά της κρεβατίνας. Αν εξαιρέσεις τον ιδρώτα που την είχε μουσκέψει και την εξ αυτού δυσφορία, η σκηνή ήταν σχεδόν ειδυλλιακή, παραδεισένια θα την λέγαμε καλύτερα. Όταν, απρόσμενα όπως πάντα, το τοπίο άλλαξε, το άλικο ποτό μετατράπηκε σε γαλάζια ακύμαντη θάλασσα και τα παγάκια σε πλοία και βαρκούλες που φλέγονταν, με ανθρώπους να πνίγονται στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον πύρινο εφιάλτη. Δικαίωσε την ρήση κάποιου σοφού που είπε με αλληγορική βέβαια παρομοίωση: «Τα πλοία με χιλιάδες τόνους νερό γύρω τους δεν κινδυνεύουν από το υγρό στοιχείο αλλά από τους ελάχιστους τόνους νερού που τρυπώνουν στα έγκατα τους».

Βούλιαζαν λοιπόν τα πλοία παρασύροντας στον βυθό γυναικόπαιδα και η Μάρθα τρελάθηκε από την τρομακτική ενόραση. Πανικόβλητη, προσπάθησε να επικοινωνήσει με κάποια λιμενική αρχή, μα όταν τελικά το κατάφερε, εκείνοι τής έκλεισαν το τηλέφωνο στα μούτρα, βρίζοντας και λέγοντας ότι άλλη μια σαλεμένη κτυπήθηκε από τον καύσωνα και βλέπει εφιάλτες ξύπνια ή κοιμισμένη, αφού κανένα πλεούμενο μικρό ή μεγάλο, σε όλη την επικράτεια των ελληνικών θαλασσών δεν εξέπεμψε S.O.S. Ένας υψηλόβαθμος δε, το τράβηξε περισσότερο: «Άντε κυρούλα μου να κοιτάξεις στο φούρνο σου μην καούν τα γεμιστά σου και άφησε εμάς να βολοδέρνουμε και να μας "παίρνουνε τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα, να μας πάνε σε ένα όμορφο νησί"» είπε τραγουδώντας και ξαναγύρισε στο τάβλι του.

Μα η Μάρθα δεν κατάπιε, ούτε υπολόγισε την προσβολή και την απαξίωση. Δεν ήταν η ώρα για τέτοια. Εδώ χάνονταν σίγουρα ζωές και ο αρτηριοσκληρωτικός μηχανισμός των αρμοδίων υπηρεσιών είχε προφανώς σιέστα και δεν σήκωνε πολλά πολλά. Μα ούτε και η Μάρθα σήκωνε πολλά πολλά. Ξαναπαίρνει το Λιμενικό και τους λέει:

«Κινδυνεύω να μου πουν ότι υποκλέπτω τηλεφωνικές συνομιλίες αλλά να ξέρετε ηχογράφησα την συνομιλία μας. Μεγάλοι μπελάδες σας περιμένουν αν δεν ερευνήσετε την πληροφορία που σας δίνω και αφήνετε να χαθεί πολύτιμος χρόνος. Κουνηθείτε. ΤΩΡΑ…»

Και ήταν ΕΚΕΙΝΗ που τους έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα αυτή τη φορά!

Δεν θα πέρασε κανένα ημίωρο, όταν έκτακτα δελτία ειδήσεων ανακοίνωναν την τραγωδία που συνέβαινε ανοικτά της Χίου στα διεθνή ύδατα. Και επιβεβαιώθηκε η Μάρθα που είχε πει ότι πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια. Αν είχαν ενεργήσει οι αρμόδιοι άμεσα, ίσως και να μην ήταν τόσο αργά, για τόσους αθώους ταξιδιώτες.

Όταν πέρασε ο καιρός και καταλάγιασε ο απόηχος των οιμωγών των ναυαγών και των εντυπώσεων, οι αρμόδιοι σαν να θυμήθηκαν να ασχοληθούν με το τηλεφώνημα της περίεργης γυναίκας που τους είχε περιέργως πώς πληροφορήσει για το ναυάγιο. Κάποτε την εντόπισαν από τον αριθμό του τηλεφώνου της που είχε αποθηκευτεί και αναζητώντας την την πέτυχαν να ψαρεύει στην παραλία του νησιού της…

Την ρώτησαν όχι και τόσο ευγενικά, πώς και ήξερε πολύ πριν συμβεί το ναυάγιο για το δραματικό γεγονός και ακόμη, πώς γνώριζε ότι επρόκειτο για τρομοκρατική ενέργεια, όπως αποδείχτηκε ότι ήταν τελικά. Την κοιτούσαν φανερά καχύποπτα και πολλοί απ' αυτούς πίστευαν ότι θα πρέπει να ήταν πρώην μέλος της οργάνωσης που αυτομόλησε νιώθοντας τύψεις για τις τόσες δολοφονίες αθώων ανθρώπων, στο όνομα μιας θρησκείας που διψούσε για αίμα καθαρό και αθώο.

Αυτό που επακολούθησε για τη Μάρθα ήταν ένας εφιάλτης, που όμως δεν την έκανε να μετανιώσει ούτε στιγμή για τις κινήσεις της. Η αγωνία της ήταν ότι οι αρμόδιοι, μα και οι αναρμόδιοι, έκαναν focus στο πρόσωπό της και άφηναν τους δολοφόνους να αλωνίζουν ανενόχλητοι προετοιμάζοντας σίγουρα κάτι άλλο εξ ίσου φρικτό. Η γνωστή αρτηριοσκληρωτική στάση των αρχών με την έλλειψη φαντασίας. Όταν πείστηκαν ότι η γυναίκα δεν είχε συμμετοχή στην τρομοκρατία και ότι οι προφητείες της περίεργες μεν αλλά ήταν σωστές, συναίνεσαν αν υπάρξει κι άλλη προφητεία, ο μη γένοιτο, να μην την αγνοήσουν βλακωδώς.

Ο καιρός περνούσε και η Μάρθα ζούσε έναν ήσυχο βίο, χωρίς να την αναστατώνουν υπερφυσικές ενοράσεις. Σε σημείο να πει: Δόξα σοι ο Θεός, μέχρι εδώ ήταν.

Μα ποτέ μη λες ποτέ... Μια μέρα, ή βράδυ, που ’βρεχε που ’βρεχε μονότονα, καθόταν και άκουγε ροκ μουσική που ήταν η αδυναμία της, από μια συναυλία που γινόταν live κάπου στην Αθήνα, σε κλειστό γήπεδο όπως κατάλαβε και οι ιαχές των συναυλιαζομένων ουρανομήκεις με το τέλος του κάθε κομματιού.

Και για μια στιγμή βρίσκεται νοερά μπροστά στη σκηνή. Ήταν διάλειμμα και οι μουσικοί χόρδιζαν και συντόνιζαν τα μουσικά τους όργανα. Ένας νεαρούλης πλησίασε τους μουσικούς και κάτι έβαζε στα όμποε, στις κιθάρες, τα τσέλα, χωρίς οι μουσικοί να τον βλέπουν και βέβαια χωρίς να τον εμποδίζουν. Η Μάρθα θορυβήθηκε υποψιασμένη καθώς ήταν για τα πάντα και κυρίως για μέρη που είχε πολύ κόσμο, πρόσφορο έδαφος για ύποπτες ενέργειες. Πανικοβλημένη καλεί από το κινητό της την υπηρεσία ασφαλείας του χώρου σε έναν αριθμό τηλεφώνου που δεν απόρησε που τον έβλεπε μπροστά της σαν σε οθόνη και τρεις μπρατσαράδες σεκιουριτάδες κατέφθασαν κοντά της ανήσυχοι. Τους δείχνει με τα μάτια τον νεαρό που απτόητος συνέχιζε και ολοκλήρωνε το έργο του βάζοντας όπως είπαμε κάτι στα όργανα. Χωρίς να ρωτήσουν το πώς και το γιατί ανεβαίνουν στην σκηνή και συλλαμβάνουν τον ύποπτο, που διαμαρτυρόταν φωνάζοντας και απειλώντας θεούς και δαίμονες, και οι μουσικοί θαρρείς ότι μόλις τότε αντιλήφθησαν την παρουσία του. Αυτή η σκηνή ήταν η ενόραση της Μάρθας.

Έγινε πολύ καλή δουλειά. Βλέπεις, η ιστορία με το ναυάγιο είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις και η Μάρθα φιγουράριζε σαν νάμπερ ουάν και στις δύο ιστορίες στον χώρο της Ασφάλειας. Από την έρευνα που έγινε στα όργανα βρέθηκαν δυναμίτες που σαν σε ντόμινο αν πυροδοτούταν ο ένας, θα πυροδοτούταν όλοι, με αποτέλεσμα όχι μόνον ο συναυλιακός χώρος να καταστρεφόταν ολοσχερώς με δεκάδες ανθρώπινα θύματα, αλλά και η περιοχή γύρω από το γήπεδο. Οι σεκιουριτάδες "καθάρισαν" τον χώρο μα και δεν ρισκάρισαν να δώσουν εντολή να συνεχιστεί η συναυλία. Και αν είχε ο νεαρός εκτός της σκηνής υπονομεύσει και άλλους χώρους; Μα όχι. Η Μάρθα τούς βεβαίωσε ότι αυτά που "είδε" ήταν αυτά και μόνο τα επικίνδυνα σημεία, ποτέ δεν την ξεγέλασε η ενόρασή της. Παρά όμως τις διαβεβαιώσεις της οι αρχές ερεύνησαν και τον κάθε τεχνικό που με όποια αρμοδιότητα είχε βρεθεί στη σκηνή, ακόμη, δεν θα το πιστέψετε, και τους μουσικούς έναν προς έναν! Κανένας δεν ήταν υπεράνω υποψίας. Πονηροί οι καιροί! Και πράγματι, πάνω σε κανέναν άλλο πλην του νεαρούλη, δεν βρέθηκε κάτι το ύποπτο· φαίνεται ήταν υπεραρκετή η πυριτιδαποθήκη που κουβαλούσε ΚΑΙ πάνω του ο μικρός.

Τόσο η σύλληψη όσο και η όλη έρευνα έγινε με αξιοζήλευτη ταχύτητα και απόλυτη επιτυχία. Όταν κάποιος ξέρει το έργο· εφ' ω ετάχθη. Οι σεκιουριτάδες χειροκροτήθηκαν θερμά από την νεολαία και εκείνοι ευχαρίστησαν τα παιδιά με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης. Βέβαια ηρωίδα ήταν και πάλι η Μάρθα που έσωσε κόσμο και κοσμάκη, με την διαφορά ότι οι αρχές δεν ανακοίνωσαν τίποτα για την επέμβασή της. Η γυναίκα αυτή τούς ήταν πολύτιμη και ήταν ένας καλά προστατευόμενος μάρτυρας και το δεξί τους χέρι.

Οι δε τρομοκράτες ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μετά τόσον καιρό, αναρωτιούνται ποιος ήταν ο προδότης που κάθε φορά τούς χαλούσε τα σχέδια. Έλα μου ντε; Ποιος να ‘ταν; Άφησέ τους να αναρωτιούνται και να τρώγονται μεταξύ τους με την υποψία ότι μπορεί και να ήταν κάποιος από τους ίδιους!

Τα κάστρα εκ των έσω αλώνονται…