koukidaki: Η καθαρίστρια

Παρακολούθησα την παράσταση «Η Καθαρίστρια» του Αντώνη Τσιπιανίτη, σε ένα θέατρο που έχει μια αίσθηση από την παλιά Αθήνα, μικρό ζεστό και φιλόξενο, κάπου μέσα στην Πλάκα.

Στη σκηνή επάνω υπήρχε μια πολυθρόνα αντίκα, ένα τραπεζάκι δίπλα και λίγο πιο πέρα ένα τρόλεϊ με ποτά και ποτήρια. Μπροστά μας έρχεται η Πελαγία (Μαρίνα Γεωργοπούλου) και κάθεται στην πολυθρόνα ακουμπώντας τα πόδια της πάνω στο σκαμνάκι που έχει μπροστά της. Φοράει μια ρόμπα γαλάζια που μας κάνει ξεκάθαρο ότι είναι καθαρίστρια και βγάζοντας έναν αναστεναγμό ανακούφισης που επιτέλους θα ξεκουραστούν τα πόδια της, ξεκινά τον μονόλογό της.

Μας μιλά για τη ζωή της, για τη μητέρα της που ήταν και εκείνη καθαρίστρια και που πίστεψε ότι αυτό είναι και το δικό της μέλλον γιατί η ζωή της τα έφερε δύσκολα και έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά της. Εργαζόταν σε μια εταιρεία με γαλακτοκομικά προϊόντα και ερωτεύτηκε τον διευθυντή. Όμως πάντα σκέφτεται: «Ποια είμαι εγώ που θα γυρίσει ένας άντρας να με κοιτάξει;. Τι έχω που μπορεί να το προσέξει κάποιος;». Λιώνει για αυτόν τον αδιέξοδο έρωτα και η παιδική της φίλη που είναι και εκείνη καθαρίστρια την παίρνει μαζί της σε μια εκδοτική εταιρεία. Εκεί επαναστατεί. Αποφασίζει ότι αξίζει κάτι περισσότερο από αυτό που η ζωή την έχει κατατάξει και παίρνει την κατάσταση στα χέρια της.

Όλα όσα της συμβαίνουν από εκεί και πέρα μας προκαλούν γέλιο και θλίψη μαζί. Πότε έτσι, πότε αλλιώς. Τα μηνύματα που μας δίνει είναι πάρα πολλά. Το βασικότερο είναι ότι η ζωή χωρίζει τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες. Στους ΝΑΙ (σε αυτούς δηλαδή που όταν θέλουν κάτι το καταφέρνουν εύκολα και η ζωή τους φέρεται γλυκά) και στους ΟΧΙ (σε αυτούς δηλαδή που όταν θέλουν κάτι, βρίσκουν συνεχώς εμπόδια και μάχονται σκληρά για να γευτούν λίγη ευτυχία). Για να καταφέρει να ζήσει μια καλύτερη ζωή ακολουθεί την φίλη της που καταστρώνει ένα σχέδιο. Για να πετύχουν την ευτυχία θα πρέπει να βρουν κάποιον με οικονομική άνεση.

Μια φράση χαρακτηριστική που μας έκανε να γελάσουμε είναι: «Όπως με τα ντολμαδάκια, έτσι και εμείς. Θα γίνουμε δυο αμπελόφυλλα και αλίμονο στον κιμά που θα βρεθεί μπροστά μας».

Η ερμηνεία της Κυρίας Γεωργοπούλου είναι καταπληκτική. Ζωντανεύει τόσο μοναδικά την Πελαγία και μας ταξιδεύει σε μια συνεχόμενη εναλλαγή συναισθημάτων. Τα λόγια της, οι εκφράσεις του προσώπου της και η φωνή της μας παρέσυραν σε αυτόν τον σαρωτικό μονόλογο. Εξαιρετική παράσταση.

Έφυγα από το θέατρο με μια γλυκόπικρη αίσθηση. Στη διαδρομή για το σπίτι είχα στο μυαλό τις αστείες ατάκες και χαμογελούσα. Λίγο πριν κοιμηθώ όμως σκεφτόμουν αυτά τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ.