Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Γιάννης Μίχας-Νεονάκης: Δεν ήταν ακριβώς ιδέα. Ήταν ανάγκη.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Μ.Ν.: Κάτω από τα μπαλκόνια της σιωπής.
Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Γ.Μ.Ν.: Συνολικά 1,5 χρόνο περίπου. Με παύσεις.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Μ.Ν.: Όπως το χαρακτήρισε μια φίλη. Ένα μανιφέστο υπαρξιακής αγωνίας, με πυρήνα τον άνθρωπο και τα αδιέξοδα του.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Μ.Ν.: Τον συγγραφέα του.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Μ.Ν.: Το αόριστο ως ορισμό και την θλιμμένη οργή ως θείο δώρο. Αλλά μπορεί και τίποτα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Μ.Ν.: Αν θα προλάβω να βγάλω κάτι που ετοιμάζω κάθε φορά.
Φοβάστε...
Γ.Μ.Ν.: Το ύψος. Τη θάλασσα και τις παύσεις.
Αγαπάτε...
Γ.Μ.Ν.: Δεν ξέρω να αγαπώ. Προσπαθώ να μάθω.
Ελπίζετε...
Γ.Μ.Ν.: Η ελπίδα είναι μια μελλοντική ανάθεση. Κι εγώ δεν πιστεύω στο μέλλον ούτε στις αναθέσεις.
Θέλετε...
Γ.Μ.Ν.: Δεν θέλω να ξέρω τι θέλω.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Μ.Ν.: Δεν με αφορά. Αλλά τους ζηλεύω αν νιώσουν κάτι τέτοιο.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Μ.Ν.: Δεν πρέπει.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Μ.Ν.: Κατόπιν παραγγελίας από τις εκδόσεις Grotesque και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Μ.Ν.: Εξαρτάται από τους λόγους που θα θέλατε να με ψάξετε.
Ποιο χρώμα τού ταιριάζει;
Γ.Μ.Ν.: Το χρώμα που έχει ήδη το εξώφυλλο. Σκούρο μοβ.
Ποια μουσική;
Γ.Μ.Ν.: Το «Αποσιωπητικά» των Φράξια.
Ποιο άρωμα;
Γ.Μ.Ν.: Γιασεμί και νοτισμένο χώμα.
Ποιο συναίσθημα;
Γ.Μ.Ν.: Το απόσταγμα της απογοήτευσης από την προσδοκία. Η κατάταξη στο περιθώριο και η ανισότητα.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Γ.Μ.Ν.: Σκέψεις χωρίς φτερά.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Γ.Μ.Ν.: Αντιδήμαρχος.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Μ.Ν.: Τον Βάρναλη και τον Ράουτερ.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Γ.Μ.Ν.: Είμαι ολόκληρος μια επιρροή. Ελάχιστα κομμάτια ανήκουν σε μένα. Κι αυτά ακριβώς τα κάνω Τέχνη.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε τη συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Μ.Ν.: Και τα δύο.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Γ.Μ.Ν.: Φαντασιακή εμπειρία.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Μ.Ν.: Το να γίνει φυλαχτό κάτω από ένα μαξιλάρι.
Τι την αποτυχία;
Γ.Μ.Ν.: Το να μην γραφτεί ποτέ.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Μ.Ν.: Δεν γνωρίζω.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Μ.Ν.: Μη με ενοχλείτε. Προσπαθώ να τρελαθώ.
Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Μίχα-Νεονάκη (Dave), Αποσιωπητικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Grotesque.
Στην περίληψη λέει:
Καλημέρα σας.
Δεν έχω κάποιο χαρτί ή πτυχίο που να πιστοποιεί τις σπουδές μου αλλά σας διαβεβαιώ ότι είναι σημαντικές αν και κάπως ασυνήθιστες.
Εκπαιδεύτηκα από μικρός να διακρίνω και να διεισδύω στις υπόγειες στρώσεις των κρυμμένων εαυτών των άλλων και η μεγαλύτερη μου δασκάλα σε αυτό, άθελα της, ήταν η διπολική μητέρα μου. Από τον πατέρα μου έμαθα να σιχαίνομαι την μεσοβέζικη ελαφρότητα των εκπτώσεων και είχα πάντα ένα θεματάκι με την άνιση κατανομή δικαιοσύνης.
Από νωρίς συστήθηκα με αυτό που αργότερα θα μάθαινα ότι ονομάζεται «ψυχολογική κακοποίηση» γεγονός που με ανάγκαζε να φτιάχνω φανταστικούς αποδέκτες, να μιλώ μόνος μου και να κάνω πρόβες για το πώς θα επιβίωνα βγαίνοντας κάθε φορά στο πάλκο της ζωής. Έτσι έχω εκπαιδευτεί στο να προλαβαίνω να περιγράφω συναισθήματα και να δίνω απαντήσεις πριν καν τεθούν οι ερωτήσεις.
Πάσχω από μνήμη και απροθυμία ολοκλήρωσης και από πάντα ένιωθα ότι δεν προλαβαίνω γιατί η ζωή είναι μικρή κι έτσι στην σκέψη και μόνο για κάτι συγκεκριμένο ή μόνιμο, είτε σε ιδιότητες είτε ευρύτερα στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, με έπιανε τρόμος και με κυρίευε η αίσθηση ότι θα μαραθώ.
Γεννήθηκα με ένα βάρος στην ψυχή μου αφόρητο, κουράστηκα γρήγορα και πολλές φορές η πρόσκρουση στην υπαρξιακή μου ξέρα είναι τόσο τρανταχτή που η απύθμενη μοναξιά μου, με στέλνει στο αναρρωτήριο των λέξεων.
Στον ελεύθερο μου χρόνο ασχολούμαι με την καταγραφή στιγμών, κατασκοπεύω διακριτικά τις ιστορίες των άλλων, δεν έχω ιδέα γιατί βρίσκομαι εδώ και δεν σας κρύβω ότι δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί ξέρουμε καλά και οι δύο ότι υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα ανταλλάζαμε ούτε καλημέρα.
Κάντε μου την χάρη λοιπόν να με απορρίψετε, είναι πολύτιμος ο χρόνος μου καθώς και ο δικός σας φαντάζομαι.
Ο Γιάννης Μίχας Νεονάκης, ή αλλιώς Dave, γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1983 στην Αθήνα. Μεγάλωσε και ζει μέχρι και σήμερα στην ευρύτερη περιοχή του Βύρωνα και στην ηλικία των 13 ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με την ραπ μουσική αλλά και με την τέχνη του γραπτού λόγου. Είναι στιχουργός, ερμηνευτής και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος «Φράξια» ένα από τα πιο βαθιά πολιτικοποιημένα και ανθρωποκεντρικά συγκροτήματα της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής. Έχει γράψει και ερμηνεύσει σχεδόν εξ ολοκλήρου όλη τη δισκογραφία των Φράξια: τρεις δίσκοι, τρεις προσωπικοί και διάφορες συμμετοχές σε άλλα projects και συνεργασίες. Με το συγκρότημα πραγματοποίησε lives σε σημεία της Αθήνας αλλά και της επαρχίας.
Η πρώτη φορά που διέδωσε τον γραπτό του λόγο ήταν κάπως παράξενη και ασυνήθιστη αφού σε νεαρή ηλικία άφηνε χαρτιά με σκέψεις του κάτω από εισόδους πολυκατοικιών. Δηλώνει πρωταγωνιστής παρασκηνίου, περιθωριακά ρομαντικός, συνοδηγός και κομπάρσος του «λίγο απʾ όλα». Ανοίγει διαλόγους καθημερινά με τον εαυτό του με τον οποίο συνήθως διαφωνεί και το αγαπημένο του ταξίδι είναι η Προσμονή. Το 2015 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Έχω τον λόγο μου» από τις εκδόσεις Κονιδάρη. Επί σειρά ετών αρθρογραφεί σε διάφορα sites και ανεξάρτητες εφημερίδες. Τον τελευταίο καιρό αρθρογραφεί στο «Tetartopress.gr» και στο blog «Meterizi», όπου δημιούργησε ο ίδιος. Το 2012 δημιούργησε το site «Αντάρτικο» το οποίο αποτελούσε και μια ομάδα κοινωνικής εξόρμησης με παρεμβάσεις αλληλεγγύης που οργάνωνε ο ίδιος. Μέσω του site διατηρούσε και ραδιοφωνική εκπομπή.
Έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε εκδηλώσεις για το πολιτικό τραγούδι και για την δυναμική του λόγου στην κουλτούρα της ραπ μουσικής. Είναι μέλος της ομάδας «Ρεσώ», μια ομάδα που ασχολείται με την καταγραφή και αποτύπωση των «πραγμάτων» κυρίως μέσω της τέχνης της φωτογραφίας. Θεωρείται από αρκετούς ως ένας σύγχρονος ποιητής της γενιάς του, αλλά και κινηματικός καλλιτέχνης με αιχμηρό, επικίνδυνο αλλά και βαθιά ρομαντικό στίχο. Η γραφή του άμεση και όχι επιτηδευμένη, απόλυτα λυρική, έχει ξεπεράσει πλέον προ πολλού την εμβάθυνση και αγγίζει τα όρια της ανθρωποκεντρικής έρευνας.
