Πέτρου Λυγίζου
Μόνο κάποιες αποχρώσεις του φόβου
φωνές χωρίς ήχο
μόνο φωνές ενοχλητικές.
Τοίχοι στο χρώμα της ανίας
τόσο που αναρωτιέμαι:
"Πέθανα;"
Αλλά πάλι όχι. Απλώς ασπρίζουν τα αραιά μαλλιά,
απλώς η ελπίδα μέσα μου παθαίνει άνοια
και τα όνειρά μου έγιναν πια απρόθυμα.
Κι αυτή η νύχτα, πόση ανορεξία να χωρέσει,
πόση αρμονία περιττή να ταξιδέψει σε μια τυφλή πανσέληνο…
Τίποτα… τίποτα.
Η μελαγχολία της αβεβαιότητας,
ένα τοξικό χαμόγελο του διπλανού,
ο βήχας της ασημαντότητας
και στο βάθος -ατόφιος, απρόσκλητος- ο φόβος…
Φοβάμαι…
Φοβάμαι το σύννεφο που πνίγει την ενσωματωμένη βροχή μου,
τα αυτοκίνητα που εκπέμπουν το περιττό,
τους ανθρώπους… ναι, πιο πολύ τους ανθρώπους
με τις ασήμαντες διαδρομές τους στο πουθενά
και τις αισχρές χειρονομίες τους στην αθωότητα του χειμώνα…
Όχι… όχι, δεν είναι αυτή η ζωή μου.
Αυτή η παράσταση είναι μια αιφνίδια πρόβα θανάτου,
ένα διάλειμμα ανάμεσα σε αγενή ερωτηματικά
για την αλήθεια, τη ζωή, την αγάπη…
Τίποτα… δεν ξέρω τίποτα, δεν έχω τίποτα…
Μονάχα την ένταση του φόβου,
ένα χιλιοστό του αιώνα πριν τη νύχτα που καραδοκεί…
Ένα κρυφό κύμα σε ανομολόγητη θάλασσα
και -ίσως- την αβεβαιότητα των αποσιωπητικών μου
όταν υπνοβατώ έντρομος στα διακοπτόμενα όνειρά μου…
🍃
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2020
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία της Τζένης Κουκίδου [Σούνιο, 20 Απριλίου 2019]
Από τον ίδιο:
