Σημειώνω νοερά στο μυαλό μου τα αστικά τοπία, τις αναμνήσεις ζωής (του;), τις αναφορές σε φίλους (του), στο παρελθόν -όπως σε εκείνο το έργο του που «βρίσκεται» στην σχολική τάξη και την πρώτη ημέρα του σχολείου-, την γλυκύτητα που αποπνέει παρά τις πίκρες του... ως τον πολιτικό του λόγο και την κοινωνική οπτική -άρωμα Πολυτεχνείου στο «Συναξάρι». Επικεντρώνεται στην εργατική τάξη και στον «απλό» μέσο αστό, γεγονός που σε βοηθά να συν-ταυτιστείς σε πολλά. Γράφει πάντα με ελεύθερο στίχο και γεμίζει τα έργα του με Τέχνη: είτε με απευθείας αναφορές είτε με έμμεσες.
Μου άρεσαν τα θεωρήματα ζωής που συναντά κανείς στο βιβλίο, όπως διατυπώνονται:
Σε ψάχνω στο απύθμενο βάθος μιας ρυτίδας,
εκεί που ελλοχεύει η άβυσσος της νεότητας.
...η θλίψη του τέλος και της αρχής
συνυπάρχουν στα γρανάζια του μεγάλου ρολογιού.
Οι αναιρέσεις που ακολουθούν έναν σκεπτικό συλλογισμό:
Τον ποιητή να φοβάσαι [...] ...μην φοβηθείς τον ποιητή
Η πανχρωμία που σου επιτρέπει να «δεις» την ποίηση σε όλες τις αποχρώσεις: γαλάζιο, πράσινο, ροζ, κόκκινο, μπλε, κ.λ.π. σε αντιδιαστολή με την συνήθη ασπρόμαυρη «εικόνα» της... Διαβάζω πολλές φορές το έργο «Κυριακή» γιατί περιέχει μια εξαιρετική περιγραφή αυτής της ημέρας της εβδομάδας και λατρεύω το πνεύμα του, ειδικά δε, σε εκείνη την απορία:
...αναρωτιέμαι:
Αν ο ελέφαντας έχει μεγαλύτερη ψυχή από την πεταλούδα.
Ξεχωρίζω την «Ιουλιέτα» του επειδή τον βρίσκω υπέροχο και παρατηρώ μια εμμονή στο υγρό στοιχείο, όπως και στην ονειροπόληση.
...έναν νέο μεγαλύτερο πλανήτη θέλω
για να χωράει την ανιδιοτελή αγάπη
και να φτιάξουμε απ' την αρχή ξανά τον κόσμο.
Έξω βρέχει ονόματα θα γράψει σε έναν στίχο, μα και μέσα δεν είναι λίγα τα πρόσωπα που «απαντώνται». Τέλεια δείγματα εικονοπλαστικής τέχνης παρελαύνουν μπροστά στα μάτια -μιας και «κρύβονται» ανάμεσα στις λέξεις- και υπέρλαμπροι δημιουργοί σαν τον Πικάσο, τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, τον Κλιμτ, τον Βαν Γκογκ... μα και κλασικές γραφίδες σαν του Τσέχοφ, του Ρολάν Μπαρτ. του Περεσιάδη· ακόμα και μουσικές όπως του Μότσαρτ... Θαρρείς και η ποικιλία των χρωμάτων προεκτείνεται στην πανσπερμία της Τέχνης· από την άλλη, έτσι θα έπρεπε να γίνει (είναι) καθώς όλα λειτουργούν αλληλένδετα στον κόσμο και συνυπάρχουν έτσι κι αλλιώς.
Η σιωπή χορεύει νωχελικά
με την άρνηση και την κατάφαση.
Θα κλείσει όπως ξεκίνησε. Με εκείνη την ίδια προτροπή και με ένα ακρόλεξο που σχηματίζει την πιο απλή-μέγιστη έννοια. Τη ζωή.
Κι αισθάνομαι ότι κουβαλάει μια στεναχώρια αυτή η «αυλαία», κυρίως επειδή γράφει: Η τελεία σαν σφαίρα με σκοτώνει.
Διαβάστε το!
Η ποιητική συλλογή του Γιώργου Τριανταφύλλου, Άγγιξέ με, κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θεατρικές σπουδές στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών (ΕΚΠΑ), παρακολούθησε επιστημονικά συνέδρια και σεμινάρια όπως «Oι τέχνες στο Ελληνικό σχολείο» κ.ά. Σπούδασε επίσης σκηνοθεσία στην σχολή «Σταυράκου» και υποκριτική στη δραματική σχολή «Δ. Φωτιάδη». Έχει εργαστεί σε δημοτικές θεατρικές ομάδες και σε παιδικό θέατρο, έχει δραματοποιήσει αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία και το 2012 είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και σκηνοθετική επιμέλεια του θεατρικού έργου του Furio Borton, «Τα τελευταία Φεγγάρια». Έχει γράψει, σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει σε πολλές μικρού μήκους ταινίες όπως το «Άγγιξέ με» που διακρίθηκε σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου επίσης έχει αρκετές συμμετοχές σε μεγάλου μήκους ταινίες και θεατρικές παραγωγές.
