Δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού βρίσκομαι αυτόν τον καιρό στην πανέμορφη Νύμφη του Ευρίπου, να σκεφτώ να γράψω για έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Χαλκίδα, από την οποία εμπνεύστηκε, και την αγάπησε σαν πραγματική πατρίδα του.
Ύστερα από είκοσι χρόνια, πιο ώριμη και με διαφορετική ματιά πια, ξαναδιάβασα ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα των νεοελληνικών γραμμάτων, το "Θείο Τραγί".
Το κείμενο ρέει σαν ορμητικός και ιδιαίτερα επιθετικός χείμαρρος, μ' ένα μοναδικό στυλ γραφής που μοιάζει ν' αυτονομείται, να "περπατάει" όπως πηγαίνει ο "δρόμος", που λέει χαρακτηριστικά κι ο ίδιος σ' ένα άλλο του σουρεαλιστικό και μοναδικό "μυθιστόρημα", Το σόλο του Φίγκαρο, την δική του πορεία, αφού πηγάζει μέσα απ' το είναι του συγγραφέα. Το στυλ θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί μόνο μ' εκείνο των Αμερικανών της γενιάς των Μπιτ του '50-'60, με τον αλλόκοτο αντικομφορμιστικό τους χαρακτήρα και την αυτόματη γραφή.
Το κείμενο είναι υπέροχα αυθόρμητο. Για εμένα, o μοναδικός Γιάννης Σκαρίμπας είναι αφάνταστα (και ευφάνταστα) ποιητής ακόμα κι όταν πεζογραφεί.
Με τους συγγραφείς των Μπιτ συναντιέται ακόμα ως προς το περιεχόμενο -αυτός σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη κι εκείνοι στην Αμερική. Πρόκειται για μια μεγάλη πνευματική σύμπτωση. Αλλά, μήπως ο ρυθμός του Σύμπαντος δεν είναι ίδιος παντού;
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:
Ο κόσμος αργά· τα πράγματα αφημένα στο πάει τους· να δημιουργούνται οι ορίζοντες να γεννιέται ο χρόνος, οι τόποι, οι εποχές να πηγαίνουνε.
Ξέρετε πως περπατάνε στη γη; να, πηγαίνουν· τιποτ' άλλο πηγαίνουν... σε προαπαντάνε τα όρια σε ακολουθάνε οι δρόμοι κι οι πολιτείες -οι πολιτείες- σου τραγουδάνε βαθιά. Έχει ένα χτύπο το χάος· έχει ένα σφυγμό το κενό· και μόνο οι ώρες σωπαίνουν και μόνο οι καιροί δε μιλούν. Η αιωνιότης σε κοιτάζει και σκέφτεται· τα πλάτη, οι αποστάσεις είναι αφιερωμένα στο βάδην σου· αναθυμιάζει μ' ευλάβεια κατ' απ' το βήμα σου η γη.
Καλή σας συνέχεια, κι αν σκεφτείτε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, καλή απόλαυση!
Φαίη Ρέμπελου
Ο Γιάννης Σκαρίμπας (Αγία Ευθυμία Φωκίδος, 28 Σεπτεμβρίου 1893 – Χαλκίδα, 21 Ιανουαρίου 1984) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, κριτικός, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και πεζογράφος. Το έργο του, εντυπωσιακό σε έκταση και ποικιλία, σημαδεύτηκε από την έντονη αντιδικία του με τις καθιερωμένες αξίες της ζωής και του αστικού πολιτισμού. Εισήγαγε επίσης υπερρεαλιστικά στοιχεία στην ελληνική πεζογραφία. Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της ελληνικής λογοτεχνίας.
