Θα ξημερώσει καινούρια μέρα με όμορφα χρώματα και για σένα, πληρώνοντας οι Μοίρες σου όλα τα χρωστούμενα… θα δεις!
Γεννητούρια σήμερα στο Δάσος των Παραμυθιών! Να ήταν άραγε σύμπτωση, ο μεγάλος αριθμός; Τελευταία ακουγόταν πως έβαζαν οι Μοίρες το χεράκι τους για να ξεμπερδεύουν… μ’ ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια… είχαν κουραστεί πια κι αυτές. Δεν ήταν εύκολο να κατεβαίνουν από τον Όλυμπο κάθε τρεις και λίγο! Πού τις βρίσκουμε όμως τώρα; Πού αλλού; Στο φιλόξενο σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας απλωμένες σαν σταφίδες στους καναπέδες!
-Μα καλά, πώς είναι δυνατόν να έχετε και οι τρεις μαζί στομαχόπονο; ρώτησε με αληθινό ενδιαφέρον η Στελλίτσα Μοβτουφίτσα.
-Τι σου φαίνεται περίεργο καλή μου; απάντησε μέσα από τα δόντια της, η Άτροπος. Πόσα γεννητούρια είχατε στο Δάσος σήμερα; Δε σου είπαμε; Ε! Υπολόγισε από ένα πιατάκι γλυκό κουταλιού στο καθένα… ωχ… το στομαχάκι μου!
-Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να τα φάτε όλα! Πρωτάρες είσαστε;
-Πρωτάρες δεν είμαστε κι άσε τις ειρωνείες! Αλλά ούτε ακατάδεχτες! Παραδέχτηκε η Κλωθώ. Άσε που είχαμε ανάγκη μεγάλη από θερμίδες… καταπιαστήκαμε με μια πολύ δύσκολη περίπτωση τον τελευταίο καιρό... Ψήσε ένα βάλσαμο!
-Μέχρι να ψήσω δε μου λέτε ποια ήταν αυτή η περίπτωση που σας δυσκόλεψε;
-Μπορείς να τη διαβάσεις κιόλας! Βάλαμε το χεράκι μας κι έγινε και βιβλίο! Ψυχαγωγικού χαρακτήρα! Πιάσε κι ένα λικεράκι μαστίχα! απάντησε ταχύτατα η Λάχεσις κι έβγαλε κάτω από το φόρεμά της το βιβλίο.
-Ψυχαγωγικού χαρακτήρα και δύσκολη περίπτωση μαζί; Μου ανοίξατε την όρεξη! Κι έχω τρελή επιθυμία να ξεχαστώ λιγάκι... Μέχρι να πιείτε εσείς τα ροφηματάκια σας θα το ξεφυλλίσω λίγο… Ροδάνθη Παπασύκα, ετών 29… από το Δροσερό Λαρίσης... φιλόλογος… εργασία σε βιβλιοθήκη… μόνη, προδομένη και πληγωμένη… Μπέλα Δαρνέζη, Διευθύντρια βιβλιοθήκης… Νεκταρία, νονά… Αλίκη, φίλη κολλητή... Ανάργυρος Οικονόμου, ο «χορηγός» της βιβλιοθήκης…
Σκούρες και οι σκέψεις μου από το παρελθόν που κάνουν την εμφάνισή τους για ακόμη μία φορά… Τις αποδιώχνω όσο μπορώ, σκεπτόμενη πως θα ήταν υπέροχο να μπορούσα να τις βάλω σε ένα πλυντήριο και να βγούνε άσπρες, λευκές και γάργαρες.
Η Ροδάνθη, σκέφτεται η Στελλίτσα καθώς περνά κάποιες σελίδες, μέσα στα ευτράπελα που ζει γίνεται γλωσσοπλάστρα!
Νιώθω την πικρία στην ερώτησή της, γιατί γνωρίζουμε αμφότερες πως βρίσκομαι στο άλλο άκρο, αυτό της αντικοινωνικότητας και της κλειστοσπιτίασης.
Νιώθω την πικρία στην ερώτησή της, γιατί γνωρίζουμε αμφότερες πως βρίσκομαι στο άλλο άκρο, αυτό της αντικοινωνικότητας και της κλειστοσπιτίασης.
Με τις σκέψεις να με ταλανίζουν, βλέπω τη φιγούρα του να τρυπώνει στο μυαλό ετσιθελικά για ακόμη μια φορά.
Γελά καθώς διαβάζει κάποιες από τις περιπέτειες και τις τραγελαφικές καταστάσεις της ηρωίδας.
Ανοιγοκλείνω μάτια και στόμα. Φοβάμαι μην καμιά μύγα τρυπώσει στο στόμα μου για δροσιά -είναι και παχιές τον Αύγουστο- αλλά παρ’ όλα ταύτα δεν μπορώ να το κλείσω.
Ορκίζομαι πως δε θα αφήσω κανέναν να με πληγώσει και μιας και η καρδιά μου θα έχει αρκετό χώρο έτσι άδεια που είναι, θα τη γεμίσω με το μοναδικό πράγμα που θα λατρεύω από τούδε και στο εξής: το γαλακτομπούρεκο!
Από το κοτέτσι εκτός από ζεστά αυγά βγήκα και με μια τσιμπιά να ξεκουράζεται στο αριστερό μου κωλομέρι, δώρο από τον κόκορα που από εκείνη την ώρα τον φαντασιώνομαι να κολυμπάει σε κόκκινη σαλτσούλα με μπόλικο κρασάκι πλαισιωμένος με χοντρό μακαρόνι, όπως ακριβώς τον σερβίρουν στην Κέρκυρα!
Η Στελλίτσα παρατηρεί τις Μοίρες… κάνουν εμφάνιση παντού στις σελίδες του βιβλίου. Βάζουν το χεράκι τους και φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή της ηρωίδας. Φέρνουν στο διάβα της και τον Οδυσσέα Γαλάνη, τον ηθοποιό, μα και τον Στέφανο Λημναίο, τον συγγραφέα, που κάνει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Η αδερφή της κι ο γαμπρός της επίσης παίζουν καθοριστικό ρόλο. Ο καθένας θα παίξει τον δικό του, για να γίνουν στιγμές της ζωής της ένα κουβάρι. Κι εκεί που φαίνεται φως και λύτρωση… εκεί έρχεται ένας καινούριος κόμπος που πρέπει να λυθεί! Μα οι Μοίρες δεν έρχονται πάντα για να μπερδέψουν…. εμφανίζονται μαγικά μπροστά της και προσπαθούν να βοηθήσουν… κάποια απ' αυτές τουλάχιστον!
Μην ψάχνεις μεγάλα πράγματα για τη μικρή ζωή σου. Ψάξε εκείνα τα μικρά που θα την κάνουν μεγάλη.
Η Στελλίτσα πήγε κοντά τους και έδωσε το βιβλίο στην Άτροπο.
-Υποψιάζομαι πως έχεις κάποιο αγαπημένο σημείο στο βιβλίο… ή κάνω λάθος καλή μου; Θες να μας το διαβάσεις;
-Ναι, θα σας το διαβάσω και θα κοιμηθώ μετά λιγάκι… είμαι τόσο κουρασμένη η... άμοιρη! Δεν πρέπει όλα να τα εναποθέτετε στις Μοίρες! Συν Αθηνά και χείρα κίνει! Κυρίως χείρα κίνει δηλαδή! Κυρίως!
Όλα στη ζωή, γλυκό μου κορίτσι, δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Πορευόμαστε και μ’ αυτά τα χρώματα, θέλοντας και μη, αλλά φτιάχνουμε και τα δικά μας μέχρι να έρθει η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι ο Θεός δε θα σε κρίνει γιατί έπεσες αλλά γιατί δε σηκώθηκες, είτε στηριζόμενη στη δική σου δύναμη, είτε με τη βοήθεια ανθρώπων που σε αγαπούν.
Άλλο ένα όμορφο ταξίδι πραγματοποιήθηκε με συνοδεία μελωδίας. Ακούμε «Μοίρες» από τη μαγευτική Τάνια Τσανακλίδου και το «Μαμά γερνάω». (Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης)
Ευχαριστώ πολύ το koukidaki και τις εκδόσεις Δερέ. Πάντα επιτυχίες! Συγχαρητήρια στη συγγραφέα καθώς, αν και είναι το πρώτο της πόνημα, κατάφερε με τη φρεσκάδα, τις εναλλαγές συναισθημάτων αλλά και τη ζωηρή ροή του λόγου να κερδίσει το ενδιαφέρον ως το τέλος. Ο Κακός Λύκος δε θα περάσει από τη σημερινή παρουσίαση αλλά άφησε ένα post-it. Κάποια λαθάκια στην κατά τ’ άλλα φροντισμένη έκδοση, εξώφυλλο για να χαϊδεύεις -τι υπέροχο στην αφή!- και αρκετά βαρύ βιβλίο που σε κουράζει να το κρατάς μετά από κάποια ώρα… Στη συγγραφέα: λίγο χαμηλότερες ταχύτητες στο δεύτερο. Δε βιαζόμαστε. Στις fast track εναλλαγές σκηνικού λίγο το έχανα.
Συγχαρητήρια και πάλι, ένα βιβλίο που όσοι είναι του είδους θα το λατρέψουν αλλά κι όσοι δεν είναι, σίγουρα θα περάσουν ευχάριστα την ώρα τους!
Διαβάστε το!
Το μυθιστόρημα της Μαρίας Παπαπαναγιώτου, Ροδάνθη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δερέ.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Περισσότερα:
