koukidaki: Πορφυρός θάνατος

Αγαπητοί φίλοι και συγγενείς της Άννας, ομότεχνοι και συνοδοιπόροι ο λόγος της σύναξης αυτής σήμερα 18 Νοεμβρίου εν έτι 2019 είναι να γιορτάσουμε μια νέα γέννα γραφής, μια καινούρια κατάθεση από την γραφίδα της Άννας Πάτσου. Η Άννα μας παρουσιάζει σήμερα εδώ τον Πορφυρό Θάνατο, από τις εκδόσεις 24 γράμματα. Η εικόνα του εξωφύλλου είναι δική της δημιουργία και η συλλογή είναι αφιερωμένη στον Θάνο.

Γράφει,

Σ’ ετούτη τη ζωή και στην επόμενη

Στης μέρας τους ήλιους και στα φεγγάρια της νύχτας

Σε χειμώνες,

Σε καλοκαίρια που ανθίσαν

Όταν τα χείλη σου φίλησαν τα δικά μου.

Πόθοι αγιάτρευτοι,

Αρμύρα και κανέλα.[1]

Θα προσπαθήσω να αφήσω στην άκρη τα προσωπικά μου αισθήματα για την ποιήτρια και να μιλήσω μόνο για τη γραφή της και την εξέλιξή της καθώς είχα τη χαρά να έχω άποψη και συμμετοχή και στις προηγούμενες εκδόσεις της. Είναι αλήθεια μια ευχάριστη συγκυρία για όσους από εμάς ταξιδεύουμε στα πελάγη της ποίησης, είτε γράφοντας είτε διαβάζοντας, ν’ ανταμώνουμε την εμφάνιση νέων δημιουργών που καταθέτουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό τα ψήγματα της ψυχής τους κάνοντας τον μπερντέ της τέχνης ακόμα φωτεινότερο.

Το έτος 2015 η Άννα Πάτσου μας κοινώνησε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Ποιεί ο Έρωτας από τις εκδόσεις Άλλωστε, μια συλλογή πρωτόλειων έμμετρων και ελεύθερων ποιημάτων με αμεσότητα γραφής και δυναμικής κατάθεσης έντονων στιγμών έρωτα και χωρισμού, συντροφικότητας και μοναξιάς. Το 2016 η ποιήτρια μας γνώρισε μια άλλη πλευρά της γραφής της εκδίδοντας τους Κηπουρούς της Ευτυχίας, μια συλλογή δώδεκα έμμετρων παραμυθοποιημάτων με σκοπό να διασκεδάσουν και να διδάξουν τους μικρούς μας φίλους.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα με τον Πορφυρό Θάνατο να έχει διαβεί την πύλη της αθανασίας και να στέκεται μπροστά μας διεκδικώντας την προσοχή μας που την κερδίζει από τις πρώτες κιόλας αναγνώσεις των ποιημάτων. Η γραφίδα της βουτά βαθιά μια στο λευκό και μια στο μαύρο και μας αποκαλύπτεται σε όλους τους τόνους του γκρι. Η παλέτα της γραφής της, κατά βάση με σκοτεινές αποχρώσεις, περιγράφει ιδανικά τον θάνατο, την απώλεια, τη μοναξιά, το ατελεύτητο του ονείρου. Πλήθος στοιχείων της φύσης στολίζουν τους στίχους της όπου δακρυσμένα φεγγάρια νοσταλγούν ανομολόγητους έρωτες και μοναχικά λουλούδια ξεψυχούν το ξημέρωμα.

Γκρίζο, μαύρο, θλίψη, σιωπή, μοναξιά και ξαφνικά ένα πορφυρό αναδύεται σαν άλλος φοίνικας και βάφει την ποίησή της με κείνο το άλικο που μόνο ο έρωτας μπορεί. Μικρά αριστουργήματα κατάθεσης αγάπης και έρωτα, λέξεις που σκαριφίζουν γλυκά την καρδιά και αποκαλύπτουν μικρές καθημερινές αλήθειες τόσο οικείες σε κάθε φλογισμένη καρδιά σε μισάνοιχτα τρεμάμενα χείλη που καρτερούν ένα ακόμα φιλί. Πόθοι που μαρτυρούν αρμύρα και κανέλα, υποσχέσεις μια αέναης πορείας συναισθημάτων, μια γυμνή κατάθεση παραδοχής κι απαντοχής.

Νέα, ολόδροση, μοναδική, γεμάτη φρεσκάδα ακροπατεί στα όρια των συναισθημάτων και φτερουγίζει πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας χαμογελώντας με παιδικότητα στην αλισάχνη που της νοτίζει το πρόσωπο. Στεγνώνει την ψυχή της στον ήλιο και μακριά από σκοπιμότητες καταθέτει τις αλήθειες της πένας της με θάρρος και θράσος.

Η Άννα Πάτσου είναι μια πολεμίστρια της γραφής και της ποίησης, μια μονομάχος της ρίμας που ανθίσταται να υποταχτεί και να συμβιβαστεί με τα τετριμμένα. Επιλέγει να διαφέρει. Είναι έτοιμη η πένα της στα αναχώματα να διεκδικήσει σθεναρά την προσοχή και την αγάπη, να παλέψει για τον έρωτα και τη λαχτάρα, να θυμώσει και να αποπέμψει ό,τι δεν είναι διάφανο στα μάτια της.

Η δυναμική της ελεύθερης γραφής της μαρτυρά ένα πλάσμα ανυπότακτο και ελεύθερο που πρώτα γράφει η ψυχή του και μετά διαβάζει ο νους του τα γραφόμενα. Κι αλήθεια αυτή δεν είναι η μαγεία της ποίησης; Σαν αναβλύζει κατευθείαν από την πηγή, σαν δραπετεύει γοργά απ’ της ψυχής τη μήτρα πώς να λαθέψει και πώς να προδώσει τον δημιουργό του.

Γράφει,

Το τραγούδι του ανέμου,

ξένο, απόμακρο και αλλόκοτο φαντάζει.

Σαν, το αποψινό φεγγάρι

σαν την αποψινή σιωπή.

Κάθισα να μετρήσω τ’ άστρα.

Και οι αγάπες πέρασαν.[2]

Κλείνοντας, θα ήθελα από καρδιάς να ευχηθώ στην Άννα Πάτσου, στην Άννα μας, να συνεχίσει να γράφει ορμώμενη από ό,τι ακουμπά την ψυχή και το βλέμμα της. Να είναι τα λόγια της καλοτάξιδα και να ξεχωρίσει μέσα από τους όμορφους λογισμούς της. Να μην επαναπαύεται, αλλά να αντιστέκεται και να πολεμά για ό,τι πιστεύει και να συνεχίσει να κυνηγά τα όνειρά της με όπλο τον διάφανο και κρυστάλλινο χαρακτήρα της. Κι ας μην ξεχνάμε πως μέσα από το πρίσμα των κρυστάλλων γεννιούνται τα πιο όμορφα ουράνια τόξα.