(σαν παραμύθι)
Λένας Μαυρουδή-Μούλιου
Ο Μελέτης, σοβαρός μελετητής ξένων θρησκειών, άτομο χαρισματικό και φευγάτο. Και με αυτό το τελευταίο κυριολεκτούμε, γιατί βρίσκεται εδώ και καιρό στις Ινδίες, εντρυφώντας στην έρευνα "επαφής" Ινδουισμού και Χριστιανισμού.
Με την τόση αγιοσύνη που τον περιέβαλε, θα περίμενε κανείς να αγιάσει και ο ίδιος! Μα ο Μελέτης ήταν ένα απόλυτα σεμνό παλικάρι, ίσως λίγο περισσότερο του κάποιου μέσου όρου, ρομαντικό, σε μια εποχή υλισμού και ωχαδερφισμού. Αλλά αυτό δεν θα το έλεγες ελάττωμα ούτε παραξενιά. Ελαφρά παρέκκλιση ίσως, από το εγωπαθές και ρεαλιστικό αρσενικό που θεωρεί μαγκιά του την αψάδα στους τρόπους και το κατακτηλίκι.
Τα τρία παιδόπουλα, ο Μελέτης, η Άννα και ο Γιάννος, μεγάλωσαν μαζί, εκεί στην ίδια την γειτονιά, φίλοι από την κοιλιά της μάνας τους, αφού και αυτές οι μανάδες, ήταν αχώριστες από καταβολής της ζωής τους. Ερωτευμένα τα αγόρια με την Αννούλα, που για να μετριάσει το άγχος τους σε μια στιγμή profuntis, τους ομολόγησε ότι το ‘χε σκοπό να παντρευτεί και τους δυο τους, στο βαθύ του μέλλοντος χρόνου. Όχι βρε, δεν θα παρανομούσε, δίγαμη δεν θα γινόταν χάριν κανενός. Αυτό θα γινόταν απόλυτα φυσιολογικά, όπως θα το έφερνε η ζωή και η ίδια η κοπέλα.
Μα να που όταν η στιγμή ήρθε, εκείνη διάλεξε τον Γιάννο για ταίρι της, με τον Μελέτη να το φέρει βαρέως. Στην υπερβολή του μέσα, θέλησε να μονάσει και το αν γλύτωσε την κουρά τελικά, ήταν γιατί μέσα του βαθιά είχε κρατήσει την υπόσχεσή της, δεμένη σε ψιλό μαντήλι που λένε, ότι θα παντρευόταν και τους δύο κάποτε! Άρα δεν του απόμενε παρά να ελπίζει και να περιμένει αυτό το κάποτε, να γίνει ευλογημένο παρόν. Υπομονή λοιπόν…
Με το που τέλειωσε την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ξενιτεύτηκε στις Ινδίες όπου με ζήλο εντρύφησε στη μελέτη του Ινδουισμού και Βουδισμού. Όσο ο Μελέτης μελετούσε, τόσο έμενε κατάπληκτος από τις ομοιότητες των θρησκειών που ακρογωνιαίος τους λίθος ήταν η πίστη στον Ένα και Μοναδικό Θεό, με τους παρατρεχάμενους του, που είτε ονομάζονταν άγιοι, είτε μικρό θεοί, είτε ημίθεοι και όσιοι. Θέμα πολιτισμού και κουλτούρας.
Βυθίστηκε περισσότερο στην έρευνα. Αλλά δεν έγινε αυτό που θα λέγαμε "θεούσος". Παρέμεινε ένα ερωτευμένο ρομαντικό παιδί, που όλοι το θαύμαζαν για τις γνώσεις του και τον διαμαντένιο χαρακτήρα του.
Βυθίστηκε περισσότερο στην έρευνα. Αλλά δεν έγινε αυτό που θα λέγαμε "θεούσος". Παρέμεινε ένα ερωτευμένο ρομαντικό παιδί, που όλοι το θαύμαζαν για τις γνώσεις του και τον διαμαντένιο χαρακτήρα του.
Όταν ήρθε η ώρα του γάμου, ο Μελέτης το έμαθε από κοινούς φίλους. Κανείς δεν τον είδε ποτέ να κάθεται και να γλύφει τις πληγές του και να στεγνώνει την αλμύρα από τα όμορφα μάτια του απελπισμένα. Ο πόνος ήταν εγωιστικά δικός του και δεν το ’χε σκοπό να τον μοιραστεί με κανέναν, ούτε με τον ίδιο του το φύλακα άγγελο. Ήρθε, αγκάλιασε τους αγαπημένους του με αληθινή αγάπη και τρυφερότητα και τους ευχήθηκε τα καλά και αγαθά του Αβραάμ και του Ιακώβ με μια ειλικρίνεια καθαρή σαν κρύσταλλο.
Παντρευόταν λοιπόν η Άννα του τον καλύτερο, τον παιδιόθεν φίλο του, που είχε μαζί του μοιραστεί τα πιο όμορφα της ζωής του χρόνια, που είχαν μοιραστεί τα πάντα, εκτός βέβαια από την αγάπη για εκείνη την μία και μοναδική γυναίκα που του έγραψε η Μοίρα μόνο να ερωτευθεί. Έπεσε θα λέγαμε σε βαθύ στοχασμό για το τι δώρο θα τους έκανε. Μα όσο και αν πιέστηκε, όσο και αν το παίδεψε, κατέληγε πάντα σε κάτι που το έβρισκε πολύ λίγο. Και ο Μελέτης ήθελε το δώρο του να είναι και ξεχωριστό όπως ασύγκριτη και ξεχωριστή ήταν η μεγάλη και μοναδική του αγάπη.
Η ώρα το Μυστηρίου πλησίαζε και τα δώρα που κατέφθαναν στης Άννας, σχημάτιζαν στους χώρους του σπιτιού της σαν πυρ ορυμαγδών, λοφίσκους, που γρήγορα μεταλλάσσονταν σε βουνά. Πώς και δεν είχε προνοήσει για την αντιμετώπιση του εθίμου όπως και για τα προσκλητήρια του γάμου τους που εστάλησαν κατά εκατοντάδες σε συγγενείς φίλους και γνωστούς, εν είδει εισιτηρίου για την μεγάλη παράσταση; Τι θα έκανε με όλον τούτο το χαμό, που καθόλου αμελητέος βέβαια δεν ήταν από οικονομικής πλευράς; Θα περνούσαν σίγουρα μήνες και μήνες αλλαγών και ανταλλαγών και πάλι θε να 'ταν αμφίβολον αν ο χώρος του σπιτιού ήταν τακτοποιημένος όπως άρμοζε σε ένα νεόνυμφο νοικοκυριό. Από τα αναγκαία κακά των εθίμων, τι να κάνουμε τώρα;
Και οι μέρες περνούσαν άκαρπες από την άποψη του φιλικού δώρου που όπως είπαμε ο Μελέτης το ήθελε ξεχωριστό και σπάνιο. Ένας σοφός γέροντας, τυφλός και θεόκουφος από την αυλή τού Δαλάι Λάμα, ας την πούμε έτσι, που ήξερε την ιστορία του παλικαριού, θέλησε να τον βοηθήσει. Άριστος χειριστής του fb,τού έστειλε μήνυμα να πεταχτεί μέχρι το Θιβέτ να του δώσει ο ίδιος το δώρο των ονείρων του που έψαχνε μάταια τόσον καιρό τώρα. Ο Μελέτης στην αρχή εξεπλάγη, αλλά συνηθισμένος καθώς ήταν με την ιστορία του που συγκινούσε αγνές καρδιές, πέρασε και τούτη την προσφορά σαν ακόμη μία τέτοια, και την ψιλοξέχασε. Όχι όμως και ο γέροντας, που επέμενε συγκινητικά και με ζήλο. Τελικά ο φίλος μας ενέδωσε και πήγε στον γέροντα έχοντας και μιαν ανθρώπινη περιέργεια του σαν τί να ήταν το δώρο τούτο.
Πριν καλά καλά χαιρετήσει τον τυφλό, εκείνος του είπε καλοσυνάτα: «Καλώς το παλικάρι μου. Ήρθες λοιπόν. Έκανες πολύ καλά πίστεψέ με». Τον έβαλε να καθίσει δίπλα του, άνοιξε τις χούφτες του και του έβαλε μέσα ένα περίτεχνο δακτυλίδι. Μια απίστευτα φωτεινή μπλε χάντρα δεμένη με ασήμι και χρυσό. Ένα περίτεχνο κόσμημα, που σαν αυτό σίγουρα θα υπήρχαν πολλά άλλα παρόμοιά του στη χώρα αυτή. Του εξήγησε ότι ο κάτοχός του, θα αποκτούσε μια ουράνια ικανότητα να ξεχωρίζει αμέσως το ψέμα από την αλήθεια και το αντίστροφο όποιου βρισκόταν απέναντί του.
«Πάρτο γιε μου. Δώσε το στη κυρά και θα με θυμηθείς».
Ο Μελέτης πήρε το δακτυλίδι, ευχαρίστησε τον γέροντα και το έριξε σε μία από τις αχανείς τσέπες- πτυχές της κελεμπίας του...
Κατάφερε να έρθει ο ίδιος στην Ελλάδα και να δώσει το δώρο στην αγάπη του. Ενθουσιασμένη η Άννα που έβλεπε τον αγαπημένο της φίλο και συγκινημένη από το υπέροχο δακτυλίδι του, το φόρεσε λέγοντάς του ότι δεν πρόκειται ποτέ να το βγάλει από το χέρι της. Αμέσως μια γλυκιά ζεστασιά απλώθηκε και κατέλαβε το είναι της και είδε τον κόσμο και την καθεστηκυία τάξη της σαν να παίρνει φως και να αλλάζει το καμένο φιλμ της ζωής της.
Κατάπληκτη, "είδε" τον μέλλοντα άντρα της τον Γιάννο, σαν κάποιον απέραντα απογοητευμένο που η ελευθερία του τέλειωνε με το γάμο του και την άφατη ζήλια για τον Μελέτη, τον φίλο του, που ήταν χωρίς δεσμεύσεις ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Θα έδινε τον ένα του νεφρό να ήταν στην θέση εκείνου και όχι να άκουγε τον εαυτό του την επομένη να υπόσχεται «Yes, I do», σε έναν βοηθό αντιδημάρχου μιας σύντομης ανιαρής τελετής. Είδε την καλύτερή της φίλη την Μηλιώ, να την ζηλοφθονεί αφόρητα που όλα τα καλά ήταν πάντα της Άννας παρασάγγας απέχοντας από τα μηδαμινά δικά της και το ψεύτικο χαμόγελο χαράς να ασχημαίνει το πανέμορφο πρόσωπό της, πράγμα που μόνον η κακία μπορεί να καταφέρει. Ήταν αυτή, Θεέ μου, η φίλη τα καρδιάς της, το alter ego της; Είδε στενούς συγγενείς να δυσανασχετούν που ξεβολεύονταν με το μυστήριο του γάμου, τόσο μακρινό ταξίδι από την κωλοπετσινίτσα τους στην πρωτεύουσα και να βρομίζουν το στόμα τους με εκφράσεις του τύπου "γ@@@ το σόι σου γυναίκα, γ@@@!" Και τέλος "είδε" καθαρά τον Μελέτη της, απέραντα πονεμένο και πικραμένο. Και με μιας κατάλαβε η Άννα τι σημασία είχαν οι θρησκείες και η μελέτη τους για την ψυχή του φίλου της. Φυγή, μια απέραντη φυγή...
Πικρές αλήθειες φανερώθηκαν μπροστά της, που ταίριαξαν με τις δικές της και ματαίωσε το γάμο-εφιάλτη πριν γίνει βρόγχος και την πνίξει. Ο άλλος εφιάλτης, αυτός της επιστροφής τόσων δώρων, δεν ήταν παρά μια απλή παρωνυχίδα μπροστά στον βρόγχο αυτόν.
🍒
