Πέτρου Λυγίζου
Ο κουρέας κοιτάζει στον καθρέπτη…
Είμαι στο έλεος του.
Τα μαλλιά πέφτουν ανυπεράσπιστα
όπως οι απωθημένες μνήμες μου
τις αδέσποτες νύχτες.
Πίσω μου, σε έναν καναπέ ακίνητο, αφηρημένο,
περιμένουν διαβάζοντας.
Κάποιοι με κοιτάζουν… φοβάμαι.
Κρύβομαι κάτω από τα πεσμένα μαλλιά μου,
Ο κουρέας, απτόητος, επιμένει να με ψάχνει…
Τίποτα… κανείς…
Μόνο ένα παλιό ραδιόφωνο στο φθαρμένο ράφι,
μια τσαλακωμένη σαν τα όνειρά μου εφημερίδα
των κατασκόπων πίσω μου
κι ο κουρέας, ακούραστος,
να με αναζητά μέσα στις διηγήσεις μιας παλιάς χτένας,
μέσα στον απόηχο που αφήνει το βιολί
μιας διακοπτόμενης βροχής…
Παραμένω κρυμμένος κάτω απ’ τα μαλλιά μου…
"Μα πού πήγε; Κι ούτε σε πλήρωσε, μόνο έφυγε, έφυγε…"
Σηκώνονται δυο-τρεις να μου πάρουν τη θέση!
Μα ποιος είναι τόσο γενναίος να καθίσει στο κενό;
Και να πάλι πίσω στην επίπεδη ζωή τους…
Γραβάτες, πουκάμισα ακριβά, γυαλιστερά παπούτσια,
δαχτυλίδια χρυσά σε χέρια χωρίς ορίζοντα,
μαλλιά ανυπόμονα να κουρευτούν χωρίς λόγο,
κάρτες τραπέζης, ανοιχτοί λογαριασμοί στο απροσδόκητο,
κι εγώ… αχ ναι, εγώ… πάντα εκεί στο τίποτα να κρύβομαι
απ’ όλη τούτη την χλεύη στην αλήθεια,
κάτω απ’ τα αφηρημένα μου μαλλιά,
μεταμορφωμένος σε τρίχα ενήλικη,
φτιάχνω στο ταβάνι τριχιά απ’ τα πλαστικά λουλούδια
που κοσμούν το τίποτα
ίσα μόνο να κρεμάσω το μύχιο όνειρό μου:
"Προσοχή, κατεδαφίζεται! Απαγορεύεται η έξοδος…"
🌲
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Sofia Bonati
Του ίδιου:
