koukidaki: Όταν η Κάλλας συνάντησε την Μονρόε

Όταν διάβασα την υπόθεση σκέφτηκα «τι μπορούν να πουν αυτές οι δυο τόσο διαφορετικές γυναίκες μεταξύ τους;». Πήγα λοιπόν με μεγάλη περιέργεια να δω αυτή την παράσταση. Το κείμενο έχει γραφτεί από τις Δανάη Σταματοπούλου και Αναστασία Τζελέπη, οι οποίες ερμηνεύουν κιόλας.

Στη σκηνή υπήρχε μόνο ένας κόκκινος καναπές και πολλά μπουκάλια αλκοόλ διασκορπισμένα εδώ και εκεί άλλα όρθια και άλλα ριγμένα. Εντύπωση μου έκανε ότι οι θέσεις είναι πάνω στη σκηνή έτσι ώστε να βλέπουμε τις ηθοποιούς και προς τα πίσω να φαίνεται το φουαγιέ. Αργότερα κατάλαβα ότι υπάρχει και για αυτό λόγος.

Η αίθουσα σκοτείνιασε και όταν τα φώτα άναψαν, στην είσοδο που χωρίζει το φουαγιέ από την αίθουσα στάθηκε υπέρλαμπρη η Μονρόε (Αναστασία Τζελέπη) με ένα φόρεμα ασημί να αστράφτει στα φώτα, σκίσιμο στο πλάι και με βήμα γεμάτο νάζι περπάτησε τον κόκκινο διάδρομο για να φτάσει μπροστά μας επάνω στη σκηνή τραγουδώντας diamonds are a girl’s best friend. Κάθισε στον καναπέ και με ένα ποτό στο χέρι αναρωτήθηκε γιατί είναι μόνη σε αυτό το μπαρ. Και ξαφνικά ακούγεται όπερα και εμφανίζεται η Κάλλας (Δανάη Σταματοπούλου) δωρική, περήφανη με βήμα αυστηρό, με ένα μαύρο φόρεμα να περπατά τον κόκκινο διάδρομο και να ανεβαίνει στη σκηνή.

Βλέπουν η μια την άλλη και ανακαλύπτουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συναντιούνται. Η πρώτη τους φορά ήταν σε εκείνο το περιβόητο πάρτυ γενεθλίων του Κένεντι όπου η Μονρόε τραγούδησε το happy birthday mister president ενώ η Κάλλας καθόταν κάπου εκεί μόνη της.

Τα λόγια που «εκτοξεύουν» κατά τη διάρκεια της παράστασης η μια στην άλλη μας καθηλώνουν. Έξυπνοι, πικάντικοι, κωμικοτραγικοί διάλογοι. Είναι διαφορετικές και όμως με ατάκες ξεδιπλώνει κάθε μια τους τα βιώματά της, τα πάθη της, τα λάθη της, τα αστεία της και ανακαλύπτουν έτσι ότι τελικά δεν είναι και τόσο διαφορετικές. Εξωτερικά ναι. Αυστηρή, στρατιωτική πειθαρχία στη δουλειά και μια ζωή να παλεύει για να αποδείξει ότι αξίζει πολλά η φωνή της η Κάλλας. Χαριτωμένη, ναζιάρα, sex symbol από την άλλη η Μονρόε, με ένα μεγάλο παράπονο ότι όλοι οι άντρες ποθούσαν την Μονρόε που ήταν παγκοσμίως γνωστή και όχι εκείνη σαν άνθρωπο. Γευτήκαμε τη λύπη τους αλλά και τα αστεία τους. Γελάσαμε και συγκινηθήκαμε.

Οι θέσεις πάνω στη σκηνή είναι ευρηματικό τρικ και αξίζουν συγχαρητήρια και για αυτό (εκτός από το όλο σκηνικό βεβαίως) στους Άρτεμις Γρύμπλα και Κωνσταντίνο Μπιμπή, καθώς και οι δυο ηθοποιοί έρχονταν πολύ κοντά μας και μάλιστα σε κάποιους άγγιξαν και τα χέρια.

Νομίζω ότι η συνάντηση αυτή έγινε για να ολοκληρωθεί εκείνη η παλιά συνάντηση, στην οποία δεν μίλησαν ποτέ μεταξύ τους και, όπως εξελίσσεται το έργο, υπήρχαν πολλά που ήθελαν να πουν η μία στην άλλη αλλά δεν το έκαναν γιατί δεν έτυχε. Εξομολογούνται, τσακώνονται, φωνάζουν, γελούν και κλαίνε και εμείς γνωρίζουμε κάπως έτσι πτυχές τους, πέρα από τα φώτα και τη δημοσιότητα.