koukidaki: Η γραφή γενικώς

Λένας Μαυρουδή-Μούλιου

«Μα να μην μπορεί αυτή η γυναίκα να καθίσει και λίγο ήσυχη; Δεν μπορώ αδερφέ να την βλέπω συνεχώς και αδιαλείπτως με ένα χαρτί και ένα μολύβι στα χέρια της και να γράφει, να γράφει...»

«Σε άκουσα Μυρσίνη, σε άκουσα. Και σαν πώς δηλαδή θα ήθελες να με βλέπεις; Με μια τράπουλα να ρίχνω πασιέντζες ή με ένα βελονάκι να πλέκω περίτεχνες νταντέλες, που να τις κάνω τι; Άσε που ποτέ δεν έμαθα την τέχνη αυτή, ίσως γιατί με έκανε να πλήττω. Δεν μου άρεσε ρε παιδί μου πώς το λένε; Φιλενάδα πάρε το απόφαση, έτσι θα με βλέπεις πάντα, θες δεν θες. Όσο για οθόνες, ναι, θα είμαι προσηλωμένη μπροστά σε αυτή του laptop όχι της TV που την βαριέμαι περισσότερο και από το βελονάκι, τουλάχιστον με αυτό ανταλλάσσεις και δυο κουβέντες με έναν άνθρωπο και δεν αποχαυνώνεσαι καθώς πλέκεις.

»Μια που το έφερε και η κουβέντα, σκέπτομαι να δοκιμάσω να γράφω τις ιστορίες μου κατ' ευθείαν στον υπολογιστή για να μην χάνω χρόνο, που για μένα είναι πια πολύτιμος. Μα και πάλι, άλλην αίσθηση σου δίνει το χαρτί και το μολύβι, σε εμπνέει, οι δε σκέψεις σου γράφονται με ταχύτητα, διαδέχεται η μία την άλλη χωρίς καθυστέρηση, γιατί με τα ηλεκτρονικά, αργώ, δεν γράφω γρήγορα, άσε το γράψε σβήσε και διόρθωνε συνεχώς. Μια φίλη μου διαθέτει μια ακόμη πιο έξυπνη, προηγμένη τεχνολογία. Γράφει καθ’ υπαγόρευση, όχι δε μαγνητοφωνεί και μετά να απομαγνητοφωνεί πράγμα ανιαρό και χρονοβόρο. Τα λόγια της τυπώνονται σαν να τα έγραφε με το χέρι. Αλλά ούτε και αυτό το βρίσκω σαγηνευτικό. Δεν θέλω τα λεγόμενά μου να τα ακούνε ακόμα και οι τοίχοι! Ακούνε θα μου πεις και οι τοίχοι; Πως, αμέ! Δεν έχεις ακούσει που λένε ότι "και οι τοίχοι έχουν αφτιά"; Άσε που μοιάζει με παραμιλητό ένα πράμα. Και καλά όταν βρίσκεσαι κατά μόνας στο σπιτάκι σου! Αν είσαι κάπου όπου βρίσκονται ακροατές εκόντες άκοντες, τι γίνεται τότε; Πώς μπορούν να σε αποφύγουν; Δεν θα νομίζουν ότι κάτι σου συμβαίνει; Πού να το ξέρουν ότι εσύ εκείνη την στιγμή δημιουργείς ένα από τα αριστουργήματά σου δια της προφορικής γραφής; "Τς Τς τς, της σάλεψε της δόλιας της γραίας", το πιθανότερο να σκεφτούν. Όχι πως εσένα σε νοιάζει αυτό βέβαια, εσύ τη δουλειά σου να κάνεις με την μεγαλύτερη δυνατή ευκολία, αλλά τυγχάνει να είσαι και γνωστή λογοτέχνις που και το prestige σου σε ενδιαφέρει και ο ναρκισσισμός σου δεν το επιτρέπει. Πάντα κοντά σου βρίσκεται ένας δημοσιογράφος.

»Σκέπτεσαι να σε παραλάβει η γραφίδα του τι κρεμμυδάκια στιφάδο θα σε κάνει; Άντε και μετά εσύ να εξηγείς και να προσπαθείς να ξαναχτίσεις τη φήμη σου που τόσα χρόνια απέκτησες δια της ομαλής και γνωστής γραφής σου! Ναι μεν θα αποκατασταθείς στο τέλος, αλλά όλο και κάτι θα έχει απομείνει από τον ανεμιστήρα τού γραφιά που, σαν είδηση, είχε κάνει πιένες με το άρθρο του για την πνευματική σου υγεία, που είχε μάλιστα δει με τα ίδια του τα μάτια! Δεν θα βρεθούν και κάποιοι λίγοι έστω, να πουν: "Α εγώ το περίμενα ότι θα της σαλέψει της γραίας. Γράφε γράφε τόσα χρόνια, μετέφερε το μυαλό της σε άλλα σύμπαντα εκεί όπου επικρατούν αλλόκοτες συνθήκες ύπαρξης και πια, τι τα θες δεν είναι του κόσμου τούτου"… Και εσύ αυτό δεν το θέλεις, δεν είν’ έτσι; Πάντα κάθε τι καινούριο ο κόσμος το βλέπει με μισό μάτι μέχρις ότου αντιληφθούν τι ακριβώς και ποια είναι τα οφέλη που προσφέρει και τότε από δύσπιστος που ήταν μετατρέπεται σε ένθερμο υποστηρικτή του…

»Εδώ που τα λέμε θα έχουν οι άνθρωποι κάποιο δίκιο. Αλήθεια, την σκέπτεσαι τη σκηνή; Να βρίσκονται λέει πέντε έξι άτομα μεταξύ των αναμενόντων την σειρά τους σε μιαν αίθουσα αναμονής και να θέλουν να καλύψουν τον χρόνο γράφοντας με τον καινούριο τρόπο, της ομιλίας δηλαδή... Σκέτο τρελοκομείο.

»Είναι όμως και το πρακτικό μέρος τού πράγματος, plus ο αστάθμητος παράγοντας. Είναι π.χ. καταχείμωνο, με μηδενικούς βαθμούς θερμοκρασίας και εσύ ξενυχτάς γράφοντας γιατί πρέπει το πρωί να παραδόσεις το κείμενό σου στον εκδοτικό που έχει παρουσίαση. Θα προλογίζει το μυθιστόρημά σου που όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα masterpiece. Μα λόγω φόρτου του δικτύου εξ αιτίας του διαβολοκρύου, ειδοποιείται ο πληθυσμός ότι ρεύμα για τρεις τουλάχιστον μέρες πάπαλα. Τι σε ωφελεί τότε η προηγμένη τεχνολογία της οποίας είσαι πιστός οπαδός;

»Να, αυτά σκέπτομαι και όσο το βασανίζω, τόσο καταλήγω ότι προσωπικά θα γράφω πάντοτε με τον αρχέγονο τρόπο (όχι βρε δεν εννοώ με πλάκα και κονδύλι!) με χαρτάκι και μολύβι άντε με στυλό, έστω. Και να δεις ότι όταν με κατακλύζει η έμπνευση και τρέχω σαν τρελή να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει, τα γράμματά μου είναι τέτοια ορνιθοσκαλίσματα που μετά αδυνατώ να τα αποκρυπτογραφήσω και το νόημα βγαίνει από τις συμφραζόμενες λέξεις. Αλλά και αυτό ακόμη έχει την ομορφιά του, αυτήν την ομορφιά της προσωπικότητας της αμεσότητας, που έχει επίπτωση και στα γραφόμενα. Άρα: Μολύβι +Χαρτί +ΠΈΡΣΑ= έννοιες ταυτόσημες, συνυφασμένες.

»Και μια πιάσαμε αυτήν την κουβέντα, άκου τώρα μια ιστορία που μου συνέβη πριν χρόνια, που δεν νομίζω να σου την έχω διηγηθεί. Βρισκόμουνα στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου ενός διάσημου οφθαλμιάτρου και... κόσμος πολύς. Ήταν ήδη αργά γύρω στις 8 το βράδυ κι εγώ αναρωτιόμουνα μέχρι ποιαν ώρα ήταν διατεθειμένος ο γιατρός να εξετάζει ασθενείς. Δεν άντεξα και ρώτησα την διπλανή μου κυρία η οποία διάβαζε ένα περιοδικό της πυρκαγιάς, μια φυλλάδα απ' αυτές που λατρεύει ο λαός δυστυχώς. "Α, μπορεί και μέχρι τις 02 το πρωί" μου απάντησε, σαν να επρόκειτο για κάτι φυσικό και σύνηθες. "Κύριε των Δυνάμεων, και πώς να περάσουν οι τόσες ώρες αναμονής;" ρώτησα και το ερώτημά μου ρητορικό και αναπάντητο παρέμεινε να αιωρείται στην πνιγηρή ατμόσφαιρα του υπερπολυτελούς Ιατρείου. "Δια της γραφής βρε Πέρσα" απάντησε με ετοιμότητα ο λογοτεχνικός εαυτός μου. Κατά την προσφιλή μου συνήθεια λοιπόν, βυθίστηκα στης θάλασσας το γράψιμο, γιατί το κολύμπι μου πάντα στα βαθιά νερά της γραφής αυτό απαιτούσε να κάνω.

»Κάποια στιγμή αισθάνομαι από τα βάθη του είναι μου κάποιον να με κτυπά ελαφρά στον ώμο. "Συγγνώμη που ενοχλώ δια της αφής αλλά δια του ήχου δεν ακούτε, έτσι που είστε απορροφημένη με τα όσα γράφετε. Τολμώ όμως να σας ρωτήσω, εσείς δεν είστε η κυρία Πέρσα Βουδούρη, η γνωστή και μη εξαιρετέα ντετέκτιβ και συγγραφέας; Δύο φορές φώναξαν το όνομα αλλά για να μην απαντάτε σημαίνει δεν είστε εσείς η περί ής ο λόγος κυρία"…

"Γιατί καλή μου κυρία δεν με ειδοποιήσατε πιο μπροστά; Τι πρόκειται να συμβεί τώρα;"

"Λυπάμαι αλλά αν είστε εσείς η εν λόγω κυρία, το ραντεβού σας μετατέθηκε εκ του κανονισμού για το πέρας των εξεταζομένων ή στην καλύτερη περίπτωση κάπου λίγο αργότερα από τώρα"…

"Ω μα σας ευχαριστώ για την ενημέρωση. Και σαν τι κέρδισα από αυτή την άσκοπη ενημέρωσή σας;"

"Ο ρόλος μου κυρία μου δεν είναι εδώ να κάνω τον "ειδοποιητή" των ραντεβού, όπως εγώ έχω το νου μου μη και φωνάξουν το όνομά μου ας το έχουν όλοι. Τόσο απλά".

"Δίκιο έχετε".

"Ξέρετε όμως τι σκέπτομαι; Γιατί καθόμαστε με τις ώρες περιμένοντας τον Μεσσία γιατρό να μας εξετάσει; Εκεί έξω δεν υπάρχουν τόσοι και τόσοι άξιοι συνάδελφοί του; Έβγαλε όνομα ο εν λόγω και σβήστηκαν όλοι οι άλλοι; Φεύγω και για να εξιλεωθώ που δεν σας ειδοποίησα, σας παραχωρώ τη θέση μου που όσο να ’ναι πιο σύντομη θα είναι από την δική σας. Λέγομαι Αγγελική Μαρίνου και μη μου πείτε ότι χαρήκατε πολύ γιατί δεν θα σας πιστέψω", είπε η κυρία και σηκώθηκε φουριόζα από την πολυτελέστατη πολυθρόνα υπό τα έκπληκτα μάτια της γραμματέως. Ε, δεν ήταν και κάτι το σύνηθες να αποχωρούν ασθενείς χωρίς να εξεταστούν… Την θέση της έσπευσε να καταλάβει ένας νεαρός που τόσες ώρες στεκόταν ορθός στηριζόμενος πότε στο ένα του πόδι πότε στο άλλο σαν πελαργός, βγάζοντας αναστεναγμό ανακούφισης.

»Δικαιολόγησα από μέσα μου, τόσο την Μαρίνου όσο και τον νεαρό. Και λέω από "μέσα" μου, γιατί απ’ έξω μου, παρακάλεσα τον νέο μου γείτονα να με ειδοποιήσει έτσι και ακούσει είτε Βουδούρη είτε Μαρίνου για να μην ξανά έχουμε τα ίδια. Με το να γράφω απερίσπαστη ούτε που καταλάβαινα τον ανιαρό χρόνο καθώς κυλούσε. Είχε πια νυχτώσει για τα καλά αλλά "φως" για εξέταση δεν έβλεπα. Έγραφα λοιπόν. Τι στο ιατρείο τι στο σπίτι μου, σκέφτηκα. Επικρατούσε στην αίθουσα περίεργη και απόλυτη σιωπή σαν να βρισκόμουν σε καθολική εκκλησία. Σου έχει τύχει να επισκεφτείς Καθολικό Ναό εν ώρα Λειτουργίας; Μπορεί να είναι γεμάτος από πιστούς αλλά έτσι που είναι γονατισμένοι στην αρχή δεν τους παίρνεις χαμπάρι και αρχίζεις να μιλάς. Και οποία η έκπληξή σου όταν ακούς ένα μακρόσυρτο σσσσσς και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν επρόκειτο περί άδειας εκκλησίας αλλά γεμάτης από κατάνυξη και σεβασμό ανθρώπων που προσεύχονται. Τηρουμένων των αναλογιών και μιας υπερβολής χάριν της διήγησης, να πω ότι κάτι ανάλογο επικρατούσε στην πολυτελέστατη αίθουσα του ι8ατρείου και τονίζω το πολυτελέστατη γιατί ήταν ένας εύσχημος τρόπος να σε προετοιμάσει, να σε προδιαθέσει, για την αμοιβή του δόκτορα Άντριους που όπως αποδείχτηκε ήταν πολυτελέστατη και αυτή!

»Κάποια στιγμή την απόλυτη σιωπή, μα και τη γραφή μου, διέκοψε ένας άχαρος ήχος. Το ροχαλητό του νεαρού που τον πήρε ο ύπνος τον φουκαρά. Με ζώσανε τα φίδια. Και αν -ποιος ξέρει πόση ώρα κοιμάται- ανήγγειλαν τα ονόματά μου; Αναρωτήθηκα έντρομη. Ας ρωτήσω την κυρία που εκστασιασμένη διαβάζει ένα περιοδικό τη μόδας. Αυτήν αποκλείεται να την είχε πιάσει υπνηλία το έδειχνε το πρόσωπό της. Και ω της συμφοράς μου την ακούω να μου λέει: "Μαρίνου είπατε; Μα δεν πέρασε ένα λεπτό που φώναξαν το όνομα και μάλιστα 3 φορές. Αλλά Μαρίνου απούσα". Τα ‘παιξα. Και τώρα, τι κάνουμε Πέρσα; Τίποτα δεν κάνουμε. Καθόμαστε σαν ηλίθιοι να ακούσουμε τα επαναληπτικά των ονομάτων για να μας εξετάσει ο Μεσσίας. Ε, όχι πού να πάρει! Η ώρα πήγε 11μ.μ. και εγώ περιμένω από τις 8μ.μ. Και θα με εξετάσει στις 2π.μ.; Ή θα κοιμάται και ο γιατρός στο εξεταστήριο του μέσα;

»Σηκώνομαι επαναστατημένη και λέω στην κατάπληκτη Γραμματέα: "Πέρσα Βουδούρη, παρούσα μεν αλλά σε πολύ λίγο απούσα. Μα και Μαρίνου απούσα και μέχρι προ ολίγου παρούσα". Εκείνη άκουγε με ανοικτό το στόμα τα ακατάληπτα λόγια μου και πρώτη φορά τής συνέβαινε κάτι τέτοιο προφανώς σε τούτο τον Ναό της Επιστήμης. "Πες κορίτσι μου στον Άντριους, μπορεί καλός γιατρός κατά πώς λέει ο κόσμος να είναι, αλλά από οργάνωση ιατρείου όμως έχει άγρια μεσάνυχτα". Και λέγοντας αυτά τα απαξιωτικά ανοίγω την πόρτα και βγαίνω απελευθερωμένη θαρρείς στην ανοιξιάτικη νύχτα και παρά το καυσαέριο αναπνέω καλύτερης ποιότητας οξυγόνο από εκείνο της αίθουσας αναμονής και της κλεισούρας.

»Όχι. Δεν έκλαψα τον χαμένο μου Χρόνο. Κέρδος είχα. Τί κέρδος ρωτάς...

»Είσαι όμως τσακάλι, το βρήκες. Μπράβο αγαπημένη μου Μυρσίνη. Ναι, έγραψα το παρόν κείμενο...»

🌷