Ισχνοί περιφέρονται
Από το μακρινό Χαλέπι ως την Πλατεία Συντάγματος.
Στη Μηχανή του χρόνου ο Γουτεμβέργιος συνομιλεί με τον:
Τιμ Μπέρνερς Λη.
Από το Vanuatu στην Dacota
Λένε για μια δοξασία που απαξιώνει την εργασία.
Ανοιχτά στη θάλασσα πετά ένας γλάρος με ορθάνοιχτα φτερά, που μοιάζει με ανοιχτό βιβλίο
Λίγο στραβά φορούσαν το καπέλο τους δύο χωρικοί,
Όταν κατέβαιναν τον δρόμο με κυπαρίσσι κι αστέρι.
Γέμισε η ματιά τους από τον κουρνιαχτό
Όταν τους προσπέρασε μια άμαξα αφήνοντάς τους
Σ' ένα σύμπαν αγάπης και φωτός.
Η συλλογή μικρών διηγημάτων της Γεωργίας Χ. Γιαννιού, Μια στάλα λόγος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λεξίτυπον. Παραπάνω, η ίδια, δημιουργεί ένα ποιητικό έργο συμπληρώνοντας το Ακρότιτλο του βιβλίου της, μια στήλη που «τρέχει» στον ιστότοπο τα τελευταία έτη.
Διαβάζοντας τη συλλογή, και από πολύ νωρίς, διαφαίνεται η αισθαντική της πένα, η ανθρώπινη επικέντρωση και η ευαισθησία της. Τα πρόσωπα είναι οικεία, απτά κι αναγνωρίσιμα τριγύρω και η γραφή περνά με επιτυχία από το τρίτο στο πρώτο πρόσωπο και τανάπαλιν ενώ ακόμα και στις περιπτώσεις που ο ήρωας είναι κάτι άψυχο διαφαίνεται η διαχείρισή του ως να 'ταν έμψυχος με την έννοια και τις ιδιότητες που αποδίδονται σε (συν-)άνθρωπο. Λύπη και θλίψη υπερτερούν στα συναισθήματα και τα χρώματα των κειμένων... και μια μικρή ηρωίδα, ένα κοριτσάκι που συναντάς εδώ κι εκεί ανάμεσα στις αράδες, δίνει την εντύπωση ότι η συγγραφέας, πέρα από την πένα της, έβαλε και τον ίδιο της τον εαυτό μέσα. Μιλάει για θάνατο, για τέλος, και αναπτύσσει πολλά κοινωνικά θέματα δίνοντας τους φιλοσοφικές προεκτάσεις/διαστάσεις. Είναι πολυπολιτισμική και πολυεθνική. Μας ταξιδεύει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης κι εμπνέεται από την επικαιρότητα, από την ειδησεογραφία, από τον κόσμο...
Στη δομή/σειρά των έργων: ξεκινά από εποχές που δε βίωσε, από το παρελθόν (ιστορίες εποχής, κατοχή, κ.ο.κ.) μετά περνά σε παρόντα χρόνο, σε ό,τι ζει κι εκείνη και αργότερα οδηγεί τον αναγνώστη στο μέλλον (της/του). Παραμένει δραματική σε όλη την έκταση και αγγίζει τα όρια του φανταστικού (ως λογοτεχνικού είδους) στα διηγήματα που αφορούν ύστερες κοινωνίες όπου «βλέπει» τον άνθρωπο πέρα από την εποχή της προβλέποντας παράλληλα και την τύχη του. Οι δυστοπικές καταστάσεις ωστόσο αφορούν όλες τις εποχές· εξάλλου, μεγάλο «κομμάτι» πραγματεύεται τον πόλεμο.
Σημείωσα μια διατύπωση για το «άλλο», το άγνωστο, εκείνο το πέρα από τον ορίζοντα, πέρα από το κατεστημένο, το γνωστό ή το κατακτημένο, όταν λέει πως ...σίγουρα υπάρχει εκεί έξω. Αλλιώς, δεν θα υπήρχαν τείχη. Πόσο απλή διατύπωση και μαζί τόσο μεγαλειώδης!
Στον επίλογο του βιβλίου θα ξαναγυρίσει πίσω. Πολύ πιο πίσω αυτή τη φορά. Εκεί που ξεκίνησε ο στοχασμός του ανθρώπου, εκεί που ξεκίνησε ο πολιτισμός του: στην αρχαιότητα, δημιουργώντας κάτι σαν κύκλο, εκεί όπου -ίσως- όφειλε να καταλήξει.
Εις το επανιδείν!
Στη δομή/σειρά των έργων: ξεκινά από εποχές που δε βίωσε, από το παρελθόν (ιστορίες εποχής, κατοχή, κ.ο.κ.) μετά περνά σε παρόντα χρόνο, σε ό,τι ζει κι εκείνη και αργότερα οδηγεί τον αναγνώστη στο μέλλον (της/του). Παραμένει δραματική σε όλη την έκταση και αγγίζει τα όρια του φανταστικού (ως λογοτεχνικού είδους) στα διηγήματα που αφορούν ύστερες κοινωνίες όπου «βλέπει» τον άνθρωπο πέρα από την εποχή της προβλέποντας παράλληλα και την τύχη του. Οι δυστοπικές καταστάσεις ωστόσο αφορούν όλες τις εποχές· εξάλλου, μεγάλο «κομμάτι» πραγματεύεται τον πόλεμο.
Σημείωσα μια διατύπωση για το «άλλο», το άγνωστο, εκείνο το πέρα από τον ορίζοντα, πέρα από το κατεστημένο, το γνωστό ή το κατακτημένο, όταν λέει πως ...σίγουρα υπάρχει εκεί έξω. Αλλιώς, δεν θα υπήρχαν τείχη. Πόσο απλή διατύπωση και μαζί τόσο μεγαλειώδης!
Στον επίλογο του βιβλίου θα ξαναγυρίσει πίσω. Πολύ πιο πίσω αυτή τη φορά. Εκεί που ξεκίνησε ο στοχασμός του ανθρώπου, εκεί που ξεκίνησε ο πολιτισμός του: στην αρχαιότητα, δημιουργώντας κάτι σαν κύκλο, εκεί όπου -ίσως- όφειλε να καταλήξει.
Εις το επανιδείν!
Ευχαριστώ την Γεωργία Γιαννιού για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει απόσπασμα.
