Η Μαρία είναι η μεγαλύτερη από τις δύο, συνηθισμένη μια ζωή να έχει την ευθύνη της μικρότερης, είναι αυτή που αναλαμβάνει το νοικοκυριό. Προσπαθεί να ευχαριστήσει τον Μάρκο με τις περιποιήσεις της και με τη στοργή της. Θέλει να του ετοιμάζει γεύματα, προσπαθεί να δείχνει κατανόηση στα ξενύχτια του και αντιμετωπίζει τα φλερτ του ως φιλίες. Η Μαρία προσπαθεί να σαγηνεύσει τον Μάρκο όπως μας σαγήνευαν οι μαμάδες μας. Η Στέλλα έχει συνηθίσει να είναι το επίκεντρο της οικογένειάς της, έτσι αντιμετωπίζει τον Μάρκο ως άλλον έναν εραστή της και προσπαθεί να τον ευχαριστήσει με τα θέλγητρα μιας γυναίκας. Ντύνεται όμορφα και κομψά, του κάνει σκέρτσα. Και οι δύο όμως έχουν ως στόχο να ευχαριστήσουν και να ξελογιάσουν τον όμορφο ένοικο, τον Μάρκο. Μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα: οι δυο αδελφές δεν επιθυμούν πραγματικά να συνάψουν σχέση με τον νεαρό Μάρκο. Να αποκτήσουν ενδιαφέρον στην ανιαρή ζωή τους προσπαθούν. Έχουμε να κάνουμε με μια δυστυχώς, συνηθισμένη ιστορία: το τρένο έφυγε και αυτές έμειναν θεατές, τα χρόνια πέρασαν για τις δύο αδελφές ανεπιστρεπτί. Θα φτάσουν στο βαθμό να πούνε: δεν έχουμε άντρες, δεν έχουμε παιδιά, είμαστε ένα τίποτα. Και εδώ βέβαια, υπάρχει ο αντίλογος: μια γυναίκα που δεν παντρεύτηκε και που δεν έκανε παιδιά, είναι ένα τίποτα;
Το έργο δεν τοποθετείται χρονικά ακριβώς. Από τα σκηνικά όμως, που είναι ιδιαίτερα παλιομοδίτικα, καταλαβαίνουμε ότι οι πρωταγωνίστριες ζούνε σε κάποια παλιότερη εποχή. Εξάλλου, στην σημερινή εποχή είναι λιγάκι δύσκολο για δύο γυναίκες στα πενήντα τους να μην εργάζονται, να μην έχουν κανένα ενδιαφέρον, καμία κοινωνική επαφή και να πιστεύουν ακράδαντα ακόμα ότι χωρίς σύζυγο και τέκνα δεν μπορούν να νιώσουν πλήρεις.
Το έργο πάντως είναι ιδιαίτερα καλογραμμένο και θέτει κάποια σημαντικά θέματα όπως την αδυναμία κάποιων ανθρώπων να συμφωνούν πάντα με τα θέλω των άλλων είτε για να γίνονται αρεστοί είτε από αδυναμία. Αυτά τα συνεχή "ναι" που αναγκαζόμαστε να λέμε στις κοινωνικές ή επαγγελματικές συναναστροφές μας μάς οδηγούν στο να χάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Άλλη μια υπέροχη ιδέα που εκφράζεται είναι η πραγματικότητα: ζούμε 27.000 ημέρες και πεθαίνουμε μόνο μία. Αξίζει για αυτήν την μία ημέρα να αγωνιούμε συνέχεια; Να μην χαιρόμαστε τη ζωή μας; Γενικά σαν υπόθεση συμφωνώ και επαυξάνω όσον αφορά τη μοναξιά, το πέρασμα των χρόνων, τα γηρατειά που έρχονται, τα τόσα πράγματα που θέλαμε να κάνουμε και δεν προλάβαμε ή που δεν σκεφτήκαμε. Αλλά -λέω και εγώ ένα αλλά- δεν θα συμφωνήσω με την κοινωνική απαξίωση ενός ανθρώπου που δεν παντρεύτηκε και που δεν απέκτησε παιδιά.
Στο ρόλο της Μαρίας θα δείτε την Άννα Παντζέλη, η οποία έχει γράψει και το έργο και το έχει σκηνοθετήσει. Και στο ρόλο της Στέλλας θα δείτε την Λίνα Μαρκάκη. Και οι δυο μας δίνουν πολύ καλές ερμηνείες των δύο μοναχικών, δυστυχισμένων γυναικών που ξέμειναν σε ένα σπίτι και που αναπολούν τα νιάτα τους. Ο Μάρκος που είναι και το μήλον της έριδος, δεν εμφανίζεται ποτέ, ακούμε απλά τη φωνή του μέσα από τις τηλεφωνικές γραμμές.
Η σκηνοθεσία της Άννας Παντζέλη εκμεταλλεύεται τέλεια την μικρή σκηνή με τα λίγα έπιπλα και τις εξαίσιες ερμηνείες της ίδιας αλλά και της Λίνας Μαρκάκη.
Τα σκηνικά είναι του Γιάννη Μυρσιώτη: ένα σαλόνι παλιάς εποχής με ένα τραπέζι και δύο καρέκλες, ένα καναπεδάκι στην άκρη, δυο-τρία παλιά αντικείμενα που παραπέμπουν όλα στο παρελθόν, σε μια καλύτερη εποχή, σε πιο ευτυχιμένες αναμνήσεις.
Τα κουστούμια της Λένας Μηνά είναι πετυχημένα: ρόμπες στην αρχή του έργου όταν οι δύο πρωταγωνίστριες ξυπνάνε και μας συστήνονται, φορέματα με πέρλες και γενικά λίγο πιο εξεζητημένο ντύσιμο όταν περιμένουν την άφιξη του νεαρού.
Οι φωτισμοί του Τάκη Μπαρδάκου είναι πετυχημένοι. Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τεχνικά ζητήματα συνήθως, γιατί δεν έχω την κατάλληλη ειδίκευση, αλλά στο συγκεκριμένο έργο, μου έκανε εντύπωση ο επιτυχημένος τρόπος χειρισμού των φωτισμών σε κάθε στιγμή της παράστασης, και για αυτό ήθελα να το τονίσω.
Στο τέλος του έργου θα μοιραστείτε την εμπειρία σας από όλο αυτό το ταξίδι αλλά και μια νόστιμη τούρτα!
Παίζουν: Άννα Παντζέλη και Λίνα Μαρκάκη
Σκηνικά: Γιάννης Μυρσιώτης
Κοστούμια: Λένα Μηνά
Μουσική: Χρίστος Τσαπάρας
Τραγούδι: Αθηνά Μπαρδάκου
Φωτισμοί: Τάκης Μπαρδάκος
Φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης
Δημόσιες Σχέσεις - Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Θέατρο Αλκμήνη, 2103428650, Αλκμήνης 8-12 (στάση Μετρό Κεραμεικός)
Κάθε Κυριακή στις 18.30
