Κύριε Λυκιαρδόπουλε, φέτος το Δείπνο Θανάτου παίζει για δεύτερη χρονιά και αυτή τη φορά έχετε αναλάβει τη σκηνοθεσία. Θέλετε να μου μιλήσετε λίγο γι' αυτό;
Διονύσης Λυκιαρδόπουλος: Μου προτάθηκε να αναλάβω την σκηνοθεσία από τον Μιχαήλ Μιχαλιό. Το έργο είναι καλογραμμένο. Για έναν σκηνοθέτη που αγαπάει αυτό το στυλ, αυτό το ύφος, είναι μία πολύ ελκυστική πρόταση. Δέχτηκα και αμέσως ξεκινήσαμε δουλειά. Αντικαταστήσαμε κάποιους από τους ηθοποιούς και φυσικά έπρεπε το έργο να προσαρμοστεί και σε νέο χώρο, καθώς αλλάξαμε θέατρο.
Βλέπουμε ότι ο Τζώρτζ δε φοβάται καθόλου να πεθάνει. Μάλιστα στην αρχή λέει στον Φρέντ «Σκότωσέ με, δεν έχω τίποτα να χάσω. Θα με απαλλάξεις από το μαρτύριο». Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που φτάνει κάποιον στο να μη φοβάται να πεθάνει;
Σταμάτης Κακαβελάκης: Στον συγκεκριμένο ήρωα θεωρώ ότι υπάρχει η σιγουριά ότι δεν θα πεθάνει. Ξέρει ότι δεν πρόκειται να πεθάνει. Κάποια στιγμή αγχώνεται, αλλά πάντα έχει τον έλεγχο. Αν τώρα υποθέσουμε ότι υπάρχει ο φόβος του θανάτου, ίσως η αγάπη που είχε προς τη γυναίκα του, να ήταν ένα δυνατό κίνητρο. Άλλωστε, όταν ένας άνθρωπος δεν έχει να χάσει τίποτα, τα παίζει όλα για όλα.
Η Χάμιλτον είναι ένας χαρακτήρας που στήριξε την ζωή της σε απώλειες δικών της προσώπων. Εκμεταλλεύτηκε στο μέγιστο τις απώλειες αυτές για να κερδίσει χρήματα. Μάλιστα, βλέπουμε σε ένα σημείο ότι δεν δέχεται να δώσει χρήματα για να σώσει είτε την ζωή της νύφης της, είτε την ζωή γιού της. Γιατί τελικά ένα ποσοστό των ανθρώπων βάζει τα λεφτά πάνω από την ανθρώπινη ζωή;
Αναστασία Τσώμου: Δυστυχώς συμβαίνει. Υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν λάθος προτεραιότητες. Η Χάμιλτον, ήθελε πολύ να ανέβει κοινωνική τάξη. Δεν της άρεσε που ήταν δασκάλα. Όταν έχεις λοιπόν, μία τόσο μεγάλη επιθυμία, αρχίζεις και φτιάχνεις όλη σου τη ζωή γύρω από αυτήν και σιγά σιγά περνάς τις κόκκινες γραμμές. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Από την άλλη μεριά, είναι μία γυναίκα που είναι και μάνα. Δηλαδή βοήθησε τον Τζώρτζ και τον Φρέντ όταν είχαν ανάγκη. Ωστόσο, η επιθυμία της να ανέβει κοινωνική τάξη, καθόρισε τις επιλογές της. Σιγά σιγά γίνεται αυτό στη ζωή. Βάζεις έναν στόχο, παθιάζεσαι και αρχίζεις και τα πουλάς όλα.
Θάνος Καπρέλης: Ουσιαστικά, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να φτάσουν στο στόχο τους πατώντας επί πτωμάτων. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βολεύονται με τη δεδομένη κατάσταση. Είναι αυτοί που δεν παίρνουν πρωτοβουλίες. Για παράδειγμα, ο Μπάρι, που έχει την καθοδήγηση από την μητέρα του. Περιμένει να δει τι θα συμβεί. Θεωρεί δεδομένη την κατάσταση. Έπειτα, είναι κι αυτοί οι οποίοι δεν κουνιούνται και φοβούνται, όπως ο Φρέντ. Δεν παίρνουν αποφάσεις και βολεύονται με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Και κάπου εδώ μπαίνει η απορία, ποιοι είναι οι καλύτεροι; Ποιοι θα κερδίσουν από όλο αυτό;
Την τελευταία φράση που είπε ο Φρέντ «Για πρώτη φορά στην ζωή μου, ας ανοίξω ένα παράθυρο», την εξέλαβα ως απελευθέρωση για τον Φρέντ.
Θ.Κ.: Ναι, σίγουρα ήταν απελευθέρωση. Ήρθε το φως. Ο Φρέντ άλλωστε, ως χαρακτήρας, έχει και κάποιες ηθικές αξίες πολύ ψηλά.
Κωνσταντίνα Σιλεβρή: Ο Φρέντ δοκιμάζεται μέχρι και την τελευταία στιγμή και τελικά δεν υποκύπτει σε αυτό το Δείπνο Θανάτου. Κάνει την ανατροπή.
Βλέπουμε ότι ο Μπάρι είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας. Είναι αντίθετο αυτό που φαίνεται με αυτό που όντως είναι. Μίλησέ μου λίγο για τον Μπάρι.
Κωνσταντίνος Σβόλης: Ο Μπάρι δεν φταίει. Είναι ο καλύτερος από την άποψη ότι δεν έχει πατήσει επί πτωμάτων. Έχει βρει μία κατάσταση από τη μητέρα του και έχει γαλουχηθεί με συγκεκριμένες αξίες. Κυρίως αυτές του χρήματος και της κοινωνικής καταξίωσης. Τα ψέματα που λέει νομίζω ότι είναι αθώα.
Σε κάποιο σημείο, ο Τζώρτζ, βάζει φυτιλιές στην Κλαίρη για τον Μπάρι και για το πόσο εντάξει είναι απέναντί της. Αυτό κλονίζει την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό του;
Αγγελική Μαραθιά: Νομίζω ότι η Κλαίρη κλονίζεται, κι ας ήταν η περίοδος που υπήρξε διάλειμμα στη σχέση τους. Σίγουρα κλονίζεται, γι' αυτό και συμβαίνουν πράγματα μετά. Όμως, αγαπάει τον Μπάρι, έχουν κι ένα παιδί μαζί.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Η Έμμα ήθελε να εκδικηθεί για την αδικία που υπήρξε ανάμεσα σε εκείνη και τον αδερφό της.
Κ.Σ.: Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται με όλους τους τρόπους. Ανάλογα την ιδιοσυγκρασία κάθε ανθρώπου. Θεωρώ πως η Έμμα είναι μία πάρα πολύ δυναμική γυναίκα, έτοιμη για όλα. Όμως έχει και πολλές ευαισθησίες, οι οποίες ξεκινούν από τα παιδικά της χρόνια. Συγκεκριμένα, από τα δεκαπέντε της, που βρήκε σε ένα κουτί της μάνας της ένα υιοθετήριο. Από εκεί άρχισε να σκέφτεται ότι δεν έχει την ίδια αγάπη και φροντίδα. Την ίδια αξία με έναν άνθρωπο ο οποίος τελικά ήταν ξένος. Εκεί λοιπόν άρχισε το κουβάρι και βρήκε πολύ καλό συνοδοιπόρο ώστε να κάνει την εκδίκησή της, ένα υπέροχο Δείπνο Θανάτου.
Στο δελτίο τύπου:
Ο οικοδεσπότης ενός σπιτιού σε κάποιο προάστιο του Λονδίνου, ύστερα από απουσία ενός χρόνου προσκαλεί τους φίλους του σ’ ένα «Δείπνο θανάτου». Πολύ γρήγορα όλοι εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι «ρώσικης ρουλέτας», όπου κάτω από την πίεση της κατάστασης βγαίνουν στην επιφάνεια μυστικά που βάζουν σε δοκιμασία σχέσεις και χαρακτήρες. Όλοι καλούνται να πάρουν τις πιο καθοριστικές αποφάσεις της ζωής τους. Παρελθόν, παρόν και μέλλον πρέπει να κριθούν σε μία στιγμή, σε ένα σαλόνι, με ένα πιστόλι.
Τελικά, τα μεγαλύτερα και πιο οδυνηρά μυστικά βρίσκονται θαμμένα στο μικρόκοσμό μας, μέσα σ’ αυτό που θεωρείς ό,τι πιο δικό σου, που νομίζεις πως ξέρεις καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου. Άλλος θέλει να πληρώσει κι άλλος να ξεπληρώσει. Ποιος θα επικρατήσει; Ο πιο ισχυρός ή ο πιο αδύναμος;
Απαντήσεις επί σκηνής...
Συντελούν:
Συγγραφέας: Μιχαήλ Μιχαλιός
Σκηνοθεσία: Διονύσης Λυκιαρδόπουλος
Βοηθός Σκηνοθεσίας: Ελευθερία Ροβολή
Σχεδιασμός Φώτων: Γρηγόρης Θεοδωρίδης
Φωτογραφίες: Αντώνης Σκεύης
Οργάνωση Παραγωγής – Επικοινωνία: Ρενάτα Ιωσηφίδου
Παίζουν (αλφαβητικά):
Σταμάτης Κακαβελάκης
Θάνος Καπρέλης
Αγγελική Μαραθιά
Κωνσταντίνος Σβόλης
Κωνσταντίνα Σιλεβρή
Αναστασία Τσώμου
Κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00 στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής, Αγ. Όρους 16 και Κωνσταντινουπόλεως 115, Κεραμεικός, 2103425637, 6948580112
Διάρκεια: 70 λεπτά
