koukidaki: Χρωματιστές ιστορίες

Οι «Χρωματιστές ιστορίες» είναι μια εξαιρετική καλοκουρδισμένη παράσταση που χάρη σε τρεις νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς ζωντανεύει τέσσερα διηγήματα του Στράτη Μυριβήλη με απόλυτο σεβασμό στη γλώσσα του και στην ατμόσφαιρα που αναδίδουν τα κείμενά του: τη «Ροδιά» από το «Γαλάζιο βιβλίο», τον «Παντελή» από το «Πράσινο βιβλίο», την «Καμπουρίτσα» από το «Κόκκινο βιβλίο» και το «Λούλης ο γόης» από το «Βυσσινί βιβλίο». Πώς ενώνονται αυτά τα κείμενα; Με «Το τραγούδι της γης», το λυρικό έργο του ίδιου συγγραφέα, τα αποσπάσματα του οποίου, δοσμένα λες με βυζαντινή τονικότητα και μέλος, δημιουργούν μια ανεπανάληπτη κατανυκτική εμπειρία.

Στη «Ροδιά» έχουμε τον άγουρο έρωτα μεταξύ δυο νέων παιδιών στη Μυτιλήνη ενός καλοκαιριού και με αφορμή αυτήν τη χαρά της φύσης και των σωμάτων ο θεατής απολαμβάνει ένα από τα εξαιρετικότερα δημιουργήματα του Στράτη Μυριβήλη, γεμάτο ποιητικότητα, μεταφορές, παραστατικότητα και μυρωδιά από ελιά και θάλασσα. Ο «Παντελής» είναι μια θύμηση του συγγραφέα από τα παιδικά του χρόνια, αφιερωμένη στο παιχνίδι του, έναν πιερότο «που μου γνέφει μεσ’ απ’ την ομίχλη των καιρών», με πιατίνια στα χέρια -«ανοιχτά σαν μια αγκαλιά που της ξέφυγε για πάντα το όνειρο»- που μ’ έναν μηχανισμό χτυπούσαν μεταξύ τους. Ο «Λούλης ο γόης» είναι από τα αγαπημένα μου κείμενα της παράστασης, μιας και εδώ έχουμε μια ξεκαρδιστική και γεμάτη από κωμικοτραγικά γεγονότα περιπέτεια ενός γάτου -«η γλώσσα του, ολοζώντανο ροδόφυλλο»- εξαιτίας του οποίου η γειτονιά που τον φιλοξενούσε ξεσηκώθηκε από τα αδιάκοπα νιαουρίσματα και καβγάδες των υπόλοιπων τετράποδων που μαζεύονταν γύρω του· «ψωρόγατες του λούμπεν προλεταριάτου των κεραμιδιών». Τέλος, η «Καμπουρίτσα» είναι από τα πιο συγκινητικά κείμενα, μιας και αφορά μια δύσμορφη αλλά κοκέτα γυναίκα, χαρακτηριστική μορφή της Αθήνας, μέσα από την ιστορία της οποίας περπατάμε σε γειτονιές της πρωτεύουσας που σήμερα δεν υπάρχουν αλλά κάποτε έβριθαν από όνειρα και σχέδια. «Έκατσα κι έγραψα ετούτη τη μικρή ιστορία, μικρή σαν την Καμπουρίτσα», έτσι κλείνει η παράσταση κι εγώ χειροκρότησα δακρυσμένος. Κι όλα αυτά ξεπετάγονται μέσα από μελωδικά αποσπάσματα από το «Τραγούδι της γης», έναν ύμνο στη γη και τον ρόλο της στη ζωή μας. Πανανθρώπινα μηνύματα και ιδέες κουμπώνουν αρμονικά και δημιουργούν τις απαραίτητες γέφυρες για να μεταβούμε από το ένα διήγημα στο άλλο.

Πρωταγωνιστούν ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, που έχει κάνει και τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία, η Ινώ Μενεγάκη και η Χριστέλα Γκιζέλη, τρεις ηθοποιοί, τρία σώματα, τρία διαφορετικά εκφραστικά μέσα που ενώθηκαν σ’ ένα αρμονικό σύνολο και δημιούργησαν έναν άρρηκτο και συναρπαστικό δραματουργικό δεσμό, γεμάτο μουσική, ένταση, πάθος και υποκριτική αρτιότητα. Μέσα από μια ευρεία γκάμα εκφραστικών και λεκτικών δεξιοτήτων δημιουργούν ένα αρραγές σύνολο απόλυτα συντονισμένο και εξισορροπημένο.

Πηγαινοέρχονται, κάθονται, σηκώνονται, τραγουδούν, αγκαλιάζονται, κυνηγιούνται, παίζουν και αν μιλούν οι δύο, ο τρίτος πάντα θα κάνει κάτι άλλο σε δεύτερο επίπεδο για να έρθει ξαφνικά στο προσκήνιο και να συνεχίσει ή να συμπληρώσει την αφήγηση. Οι κινήσεις τους, οι χειρονομίες τους, οι μιμήσεις, η ελαστικότητα των σωμάτων τους, η πλήρης γνώση του επόμενου βήματος δείχνουν πόσο αγάπησαν αυτό που κάνουν και πόσο κουράστηκαν στις ατέλειωτες πρόβες για να βγάλουν ένα άψογο αποτέλεσμα.

Η γλώσσα του Στράτη Μυριβήλη είναι αξεπέραστη και παρακολουθείται ακόμη και σήμερα με σχετική άνεση, δείχνοντας τον πλούτο και την ομορφιά των λέξεων μας. Φθόγγοι και συλλαβές σχηματίζουν μικρά ταξίδια ψυχής και ομορφιάς και συγκροτούν ιστορίες αστείες και τραγικές, ανάλαφρες και σοβαρές. Η δύναμη της αφήγησης του σημαντικού αυτού λογοτέχνη συναντά μια άψογη υποκριτικότητα και τα κείμενα ταξιδεύουν τον θεατή σε περιστατικά οικεία, καθημερινά, που όμως δραματοποιούνται με φρεσκάδα και πλήθος από ευρήματα.

Τα απλά κοστούμια και το ιδιαίτερο σκηνικό με το τρενάκι και τα τόσα χρηστικά αντικείμενα που μεταμορφώνονται συνέχεια χάρη στα επιδέξια χέρια των ηθοποιών είναι της Κατερίνας Σαβράνη, η μουσική είναι της Χριστέλας Γκιζέλη (έξυπνη αν και ανατριχιαστική η χρήση του πριονιού στο διήγημα του γάτου, διακριτικά και απαραίτητα τα υπόλοιπα) και οι άρτιοι φωτισμοί είναι του Σάκη Μπιρμπίλη.

«Χρωματιστές ιστορίες» λοιπόν για να γεμίσει η ψυχή μας χρώμα, μέλος, ελληνικές λέξεις και για να χορτάσουν τα μάτια μας πραγματικό θέατρο.